บทที่ 388

ฉันพูดขึ้นว่า “วันนี้เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรจะมัวแต่คุยโทรศัพท์จนไม่ทันสังเกตว่าลูกออกไปแล้ว...”

แต่เมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้ว ฉันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขุ่นเคืองใจกับไบรอาอยู่บ้าง

ฉันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่แท้ๆ แต่เด็กสองคนนี้กลับพากันออกไปโดยไม่บอกไม่กล่าวกันสักคำ!

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องเป็นไ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ