บทที่ 4

ฉันตัวสั่นไม่หยุดอยู่ใต้ผ้าห่ม

เลือดทั้งกายพลันเย็นเยียบ

ที่แท้... เรื่องทั้งหมดนี้ก็เป็นความจริง

เป็นแบรนดอนจริง ๆ ที่ต้องการจะทำร้ายฉัน

ส่วนฉันกลับไม่เคยระแคะระคายเลยแม้แต่น้อย โง่เง่าหลงเชื่อคำหลอกลวงของพวกเขามาตั้งนานขนาดนี้!

หรือว่าเป็นไปได้ไหมว่า... ตลอดหลายปีที่ป่วยมานี้ ฉันกินยาพิษที่พวกเขาเอามาให้มาตลอด?

แค่คิดก็อยากจะอาเจียน แต่ในท้องกลับว่างเปล่าจนไม่มีอะไรให้อาเจียนออกมา

ทำไม? ทำไมคนสองคนนี้ถึงอยากทำร้ายฉัน?

น้ำตาค่อย ๆ ไหลอาบแก้ม แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้แว่วมา

นั่นลูกของฉัน ใช่ ลูก ๆ ของฉันยังอยู่ในมือของพวกเขา ฉันจะร้องไห้ตอนนี้ไม่ได้!

ไม่ว่าเป้าหมายที่พวกเขาทำร้ายฉันคืออะไร แต่เพื่อลูกแล้ว ฉันต้องเข้มแข็ง!

ฉันลุกขึ้นไปกดกริ่งข้างเตียง

สักพักเชอร์ลีย์ก็เดินเข้ามา ท่าทางเธอแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นฉันยังไม่หลับ

ดูเหมือนเธอจะประหลาดใจที่ฉันยังไม่นอน

เธอมองฉันอย่างระแวดระวังแล้วถาม “คุณนายจอร์แดนคะ ทำไมยังไม่นอนอีกคะ? ได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่า?”

ฉันรู้ว่าเธอหมายถึงเสียงพลอดรักของเธอกับแบรนดอนที่หน้าประตูเมื่อครู่

แต่ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ “ฉันแค่ปวดหัวนิดหน่อยเลยนอนไม่หลับ เมื่อกี้มีเสียงอะไรด้วยเหรอ?”

เชอร์ลีย์จ้องหน้าฉันอยู่นาน พอเห็นว่าฉันไม่ได้แสดงสีหน้าอื่นใดออกมา เธอก็ผ่อนคลายลง

“เปล่าค่ะ พอดีเอเรียร้องไห้นิดหน่อย ฉันกลัวว่าจะรบกวนคุณนายน่ะค่ะ”

เอเรีย จอร์แดน เป็นลูกคนเล็กของฉัน และเป็นน้องสาวฝาแฝดในบรรดาลูกแฝดชายหญิง

แต่ตั้งแต่คลอดลูก สุขภาพของฉันก็ทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็ว และตอนนี้ก็ยิ่งถูกแบรนดอนกับเชอร์ลีย์ทำร้ายจนต้องนอนซมอยู่ในห้องทั้งวัน แทบไม่มีเวลาได้เจอหน้าพวกเขาเลย

เวลาที่ฉันตื่นอยู่และขอเจอลูก เชอร์ลีย์ก็จะหาข้ออ้างต่าง ๆ นานามาปัดป้องเสมอ

อ้างว่าลูก ๆ จะรบกวนการพักผ่อนของฉันบ้างล่ะ หรือไม่ก็บอกว่าลูก ๆ หลับไปแล้วบ้างล่ะ

ปกติจะมีแค่เบรตต์ จอร์แดน ลูกชายคนโตที่มาหาฉัน แต่พักหลังมานี้เพราะเขาเริ่มไปอยู่โรงเรียนประจำ ฉันเลยได้เจอเขาแค่อาทิตย์ละครั้ง

แต่พอมาคิดดูตอนนี้ ฉันกลับรู้สึกว่ามันน่ากลัวมาก

ตอนแรกเบรตต์ก็เรียนอยู่ที่โรงเรียนใกล้ ๆ ดีอยู่แล้ว แต่จู่ ๆ แบรนดอนก็เสนอให้ส่งเขาไปโรงเรียนประจำ

เขาอ้างว่าเพื่อฝึกฝนเบรตต์ แต่ใครจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วเป็นเพราะเบรตต์โตขึ้นจนพอจะแยกแยะอะไรบางอย่างได้ แบรนดอนเลยกลัวว่าลูกจะสังเกตเห็นอะไรผิดปกติหรือเปล่า?

น่าสงสารเบรตต์ ในวัยที่ควรจะได้รับความรักจากพ่อแม่ กลับถูกบังคับให้ต้องโตและถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำ ได้เจอหน้าฉันแค่อาทิตย์ละครั้ง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของฉันก็เย็นชาลง

คนสองคนนั้น ฉันจะไม่มีวันปล่อยพวกมันไปแน่

ไม่ว่าพวกมันต้องการจะเอาอะไรไปจากฉัน ไม่ว่าจะเป็นบริษัทหรือลูก ๆ ฉันจะทวงคืนกลับมาให้หมด!

ฉันพยักหน้า “ฉันก็นอนไม่หลับเหมือนกัน จะไปดูลูก ๆ หน่อย”

เชอร์ลีย์ชะงักไป “คุณนายคะ คุณนายร่างกายอ่อนแอ ระวังจะเป็นหวัดนะคะ”

ข้ออ้างอีกแล้ว ทุกครั้งที่ฉันอยากเจอลูก เธอก็จะหาข้ออ้างมาเสมอ

ฉันขมวดคิ้ว “ก็แค่ไม่กี่ก้าว จะเป็นหวัดได้ยังไง? หรือว่าฉันจะดูลูกของตัวเองก็ไม่ได้?”

พอเห็นว่าฉันพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เชอร์ลีย์ก็รีบพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันประคองคุณนายไปค่ะ”

ฉันเกาะแขนของเชอร์ลีย์แล้วเดินไปยังห้องของเด็ก ๆ ทีละก้าว

ตั้งแต่ให้กำเนิดพวกเขา ฉันก็แทบไม่เคยได้มาที่ห้องนี้เพื่อดูพวกเขาเลย

ฉันเห็นเด็กทั้งสองคนนอนอยู่ในเปล กำลังดูดนิ้วขณะหลับ

พวกเขาดูเหมือนจะไม่รับรู้ถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในบ้านหลังนี้

ฉันมองเด็กทั้งสองพลางลูบผมบนหน้าผากของพวกเขาเบาๆ

เด็กน้อยน่าสงสารทั้งสองคน ไม่เคยได้ลิ้มรสน้ำนมของฉันสักหยดตั้งแต่เกิด มันเป็นความผิดของฉันเองทั้งหมด!

เมื่อเห็นฉันร้องไห้ เชอร์ลีย์ก็รีบถามขึ้นว่า “คุณนายจอร์แดน เป็นอะไรไปคะ”

ฉันส่ายหน้าเบาๆ “ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่รู้สึกสงสารพวกเขาที่ไม่ได้ดูแลพวกเขามาตั้งแต่เล็ก”

เชอร์ลีย์จึงผ่อนคลายลงและพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ พอโตขึ้นเด็กๆ ก็จะเข้าใจคุณนายเอง”

ฉันเอื้อมมือไปอุ้มอาเรียขึ้นมา เธอเกิดทีหลังและตัวเล็กกว่าพี่ชายของเธอมาก

แต่ทันทีที่ฉันอุ้มเธอขึ้นมา อาเรียก็เริ่มร้องไห้ในอ้อมแขนของฉัน

เธอลืมตาแล้วยื่นแขนไปหาเชอร์ลีย์ “หม่ามี้ อุ้ม!”

เชอร์ลีย์มองฉันอย่างรู้สึกผิดและอธิบายว่า “หนูเป็นคนดูแลอาเรียมาตั้งแต่เล็ก เธอเลยอาจจะสับสนไปหน่อย คุณนายอย่าถือสาเลยนะคะ”

หัวใจของฉันเย็นเยียบไปแล้ว การที่อาเรียพูดแบบนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ต้องมีคนสอนอะไรเธอลับหลังแน่ๆ

ฉันส่ายหน้า “ฉันไม่ถือสาหรอก แต่การที่ลูกจำแม่แท้ๆ ของตัวเองไม่ได้เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ ต่อจากนี้ไปฉันจะหาเวลามาดูแลพวกเขาเอง”

เชอร์ลีย์ปฏิเสธทันควัน “จะได้อย่างไรคะ คุณนายสุขภาพไม่ดี การดูแลเด็กมันเหนื่อยมากนะคะ”

ทันใดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ประตู

แบรนดอนเดินเข้ามาและประหลาดใจที่เห็นฉัน “แคโรไลน์? คุณยังไม่พักผ่อนอีกเหรอ”

พวกเขาดูเหมือนจะคิดว่าฉันคงหลับไปแล้วในเวลานี้ จึงแปลกใจมากที่เห็นฉัน

“ฉันปวดหัวจนนอนไม่หลับ เลยอยากจะมาดูลูกๆ น่ะค่ะ”

แบรนดอนโอบแขนรอบไหล่ฉันแล้วพูดเบาๆ “ให้เชอร์ลีย์ดูแลลูกๆ เถอะ หน้าที่ของคุณตอนนี้คือพักฟื้นให้หายดี เข้าใจไหม”

เมื่อได้ยินเขาพูดคำหวานเหล่านี้อีกครั้ง หัวใจของฉันก็เต็มไปด้วยความเย็นชาและด้านชา

ฉันเคยคิดว่าแบรนดอนพูดสิ่งเหล่านี้อย่างจริงใจ แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าความจริงใจสามารถเปลี่ยนแปลงได้ในชั่วพริบตา

บางทีอาจจะมีช่วงเวลาหนึ่งที่เขาจริงใจ แต่ตอนนี้มันจอมปลอมอย่างแน่นอน

ฉันพยักหน้า ในเมื่อเขาแสดงละครกับฉันได้ ฉันก็จะแสดงละครกับเขาเช่นกัน

ฉันเอื้อมมือไปจัดเนคไทของแบรนดอนให้ตรง “ในเมื่อฉันตื่นแล้ว ฉันจะลงไปทานอาหารเย็นกับคุณด้วย ไม่ได้ทานอาหารเย็นด้วยกันนานแล้วนะคะ”

ทันทีที่ฉันพูดจบ ใบหน้าของแบรนดอนและเชอร์ลีย์ก็แข็งทื่อไป ก่อนจะยิ้มและพยักหน้า

“ได้สิ ผมดีใจที่คุณจะทานอาหารเย็นกับผม”

แบรนดอนประคองฉันลงไปชั้นล่าง ฉันเห็นว่าบนโต๊ะอาหารจัดไว้สำหรับสองที่ และอาหารก็ดูไม่เหมือนสำหรับคนคนเดียว

แบรนดอนกับเชอร์ลีย์ไม่รู้ว่าฉันจะลงมาทานอาหารเย็นด้วย ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าที่นั่งสองที่นั้นจัดไว้เพื่อใคร

ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง และแบรนดอนก็นั่งลงข้างๆ ฉัน

เขาเรียกเชอร์ลีย์เข้ามา “ในเมื่อแคโรไลน์ลงมาด้วย คุณก็มากินกับพวกเราสิ”

ราวกับว่าเขากำลังจงใจเน้นย้ำอะไรบางอย่างต่อหน้าฉัน

เชอร์ลีย์มองมาที่ฉันและลังเล “แต่ว่า... คุณจอร์แดน คุณนายคะ นานๆ ทีพวกคุณจะได้ทานอาหารเย็นด้วยกัน หนูไม่อยากรบกวนหรอกค่ะ หนูไปทานในครัวดีกว่า”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเธอ แม้ปากจะพูดอย่างนั้น แต่ดวงตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะอยู่ทานอาหารกับพวกเรา

ขณะที่แบรนดอนกำลังจะยืนกราน ฉันก็พูดขึ้นมาก่อน “ในเมื่อเชอร์ลีย์อุตส่าห์เกรงใจ เราก็อย่าทำให้เธอผิดหวังเลยค่ะ”