บทที่ 52

แบรนดอนนั่งลง ใบหน้าของเขาเย็นชา “ก็ดีที่รู้ตัว”

เคธี่กรอกตาและไม่ได้พูดอะไร

เธอหันมาหาฉันแล้วพูดว่า “ฉันนึกว่าพรุ่งนี้เช้าเธอต้องพาเบร็ตต์ไปไหน เลยรีบเอารถมาคืนให้ ฉันใส่ใจดีไหมล่ะ”

ฉันพยักหน้า แสร้งทำเป็นจนใจ “ก็ใส่ใจดี”

แบรนดอนพูดขึ้นมาเบาๆ “ฉันก็มีรถไว้พาเบร็ตต์ไป”

เคธี่ยักไหล่อย่างจนใจ “ดู...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ