บทที่ 72

ไม่นานแบรนดอนก็หลับสนิท กรนเบาๆ อยู่ข้างฉัน ฉันนอนรออยู่ตรงนั้น จนกระทั่งเห็นแสงไฟกะพริบสองครั้งนอกหน้าต่าง นั่นคือสัญญาณของไซมอน

ฉันค่อยๆ ลุกจากเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ของแบรนดอน เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ตื่น ฉันเลยเหยียบไปที่ขาของเขา ปกติแล้วเขาจะเจ็บจนตื่น แต่ครั้งนี้เขาหลับลึกจนไม่สะดุ้งเลยสักนิด

...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ