บทที่ 5 บทที่ 5

ทรวงอกนุ่มไม่ได้ว่างเปล่า แต่ยังมีมือหนาเคล้นคลึงอยู่ไม่ห่าง ราฟาเอลใช้ไฟเสน่หาทรมานมธุรสทั้งบนและล่าง จนหญิงสาวกระตุก น้ำหวานอาบนิ้วเรียวของชายหนุ่มทันที

ราฟาเอลถอนปลายนิ้วเรียวออกและส่งนิ้วนั้นเข้าปากตน ก่อนจะส่งให้มธุรสได้ลิ้มลองรสชาติของตัวเองบ้าง

“รสชาติของเธอ มันช่างหวานนักน้ำผึ้ง”

ราฟาเอลรูดซิบกางเกงของตัวเองลงและจับแก่นกายออกมา มือใหญ่ยกร่างบางขึ้น และจับกดลงครอบครองความแข็งแกร่งของตนจนสุดเส้นทางรัก

“โอว...” ถึงคราวที่มาเฟียหนุ่มต้องครางเสียงดังบ้าง และยังมีเสียงหวานกระเส่าดังปนมาด้วย

“น้ำผึ้ง เธอจะฆ่าฉันรึไงกัน ฉันแทบจะพวยพุ่งแค่ได้เข้าไปอยู่ภายในกายเธอแค่ครั้งเดียวเลยนะนี่” ราฟาเอลบอกเสียงสั่นพร่า แต่เขายังไม่ยอมขยับร่างจนมธุรสต้องร้องขออย่างทรมาน

“คุณราฟาเอล ได้โปรด...”

“ได้โปรดอะไร น้ำผึ้ง เธออยากให้ฉันทำอะไร ใช่แบบนี้รึเปล่า” ชายหนุ่มถามและยกร่างบางขึ้น ก่อนจะกดลงอีกครั้ง

“คุณราฟาเอล...”

“ไม่เอาน้ำผึ้ง ฉันไม่อยากให้เธอเรียกชื่อนี้ เรียกฉันว่าราฟสิ แล้วเธอต้องการอะไร ฉันจะทำให้เธอหมดทุกอย่าง” เขากระซิบที่ข้างหู และขบเม้มติ่งหูเล็กๆ อย่างหยอกเย้า

“คุณราฟ” มธุรสเรียกตามที่ราฟาเอลบอก

“ฟังดูทะแม่งๆ นะ ฉันว่า...เรียกว่าพี่ราฟจะดีกว่า” ราฟาเอลยกร่างบางขึ้น และกดลงอีกครั้ง

“พะ...พี่ราฟ” มธุรสเรียกเสียงขาดเป็นห้วงๆ

“ดีมาก เป็นเด็กดีแบบนี้สิถึงจะน่ารัก”

ราฟาเอลยกร่างบางขึ้น และขยับสะโพกสอบของตัวเองอย่างหนักหน่วง และรุนแรงขึ้นตามอารมณ์ที่ใกล้จะถึงขีดสุด ในจังหวะสุดท้ายร่างสูงก็เกร็งกระตุกพร้อมกับร่างบาง เมื่อพากันเยี่ยมวิมานชั้นดาวดึงส์บนสวรรค์ชั้นเจ็ด

มธุรสทิ้งตัวลงครอบครองความเป็นชายของราฟาเอล เพราะไม่มีแรงจะทรงตัวขึ้น หญิงสาวหายใจหอบถี่ รู้สึกราวกับวิ่งแข่งในระยะทางไกลๆ ทรวงอกอวบสะท้อนขึ้นลงตามแรงหอบหายใจ และเมื่อลมหายใจเริ่มเป็นปกติ สาวน้อยก็จะทรงตัวขึ้น แต่...

“จะไปไหนสาวน้อย มันยังไม่จบเพียงเท่านี้หรอก หึ หึ”

เมื่อถึงฟลอเรนซ์ ราฟาเอลก็จูงมือมธุรสลงจากเครื่องบินส่วนตัวและเดินทางต่อด้วยรถลีมูซีนคันยาว ทันทีที่สาวน้อยเห็นรถสีดำเป็นมันปลาบยาวเฟื้อย มธุรสก็ต้องเบิกตากว้างพร้อมกับห่อปากอย่างตกตะลึง

“นี่อย่าบอกนะคะว่า...”

“ใช่ เราจะเดินทางต่อด้วยรถคันนี้” ราฟาเอลเฉลย “เชิญครับคุณผู้หญิง” มาเฟียหนุ่มโค้งกายให้เล็กน้อยอย่างล้อเลียน

มธุรสมองกิริยาน่ารักนั้นแล้วยิ้มกว้าง

“ขอบคุณค่ะ” เธอย่อตัวลงถอนสายบัวตอบกลับไป เล่นเอาราฟาเอลต้องยิ้มกว้าง การ์ดที่ยืนอยู่รายรอบหันมองหน้ากันเพราะแปลกใจที่ได้เห็นรอยยิ้มสว่างไสวของเจ้านายหนุ่มเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา

มธุรสเข้าไปในรถคันหรู หญิงสาวขยับที่ว่างให้ราฟาเอลทันที

“เราจะไปไหนกันต่อคะ”

“บ้านของพี่”

“เอ...แล้วน้ำผึ้งจะต้องได้เจอกับใครบ้างคะ น้ำผึ้งจะได้วางตัวถูก”

“ไม่มี เพราะบ้านหลังนี้มีพี่อยู่คนเดียว”

“แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ของพี่ราฟล่ะคะ”

ราฟาเอลมองหน้านวลนิ่งๆ เขาไม่เคยคิดจะตอบคำถามนี้กับใคร และไม่ชอบให้ใครมาถามถึงเรื่องส่วนตัว แต่หญิงสาวตรงหน้าที่กำลังยิ้มบางๆ อย่างสดใสให้เขา ทำให้ราฟาเอลไม่อาจปิดบังเธอได้

“พี่แยกตัวออกมาอยู่ตามลำพังนานแล้ว แต่จะกลับไปหาพวกท่านบ้างในยามว่าง”

“อีกไกลมั้ยคะกว่าจะถึง”

“ไม่ไกล ทำไมเหรอ”

“น้ำผึ้ง...เอ่อ...” มธุรสแก้มแดงจัดก้มหน้างุดอย่างเขินอาย “อยากพักค่ะ”

ความน่ารักของเธอทำให้ราฟาเอลต้องรวบร่างบางขึ้นมานั่งบนตัก มธุรสเงยหน้ามองสบตาคมอย่างตื่นตระหนก

“มองพี่อย่างนั้นทำไม”

“พี่ราฟคงไม่...” เพียงแค่คิดถึงสิ่งที่อยากจะพูด พวงแก้มใสก็แดงก่ำเป็นมะเขือเทศ

“สาวน้อย ถ้าพี่จะบอกว่าพี่ยังไม่อิ่มล่ะ”

“ห๊า...พี่ราฟว่าอะไรนะคะ”

“หึ หึ เอาเถอะ ตอนนี้พี่อนุญาตให้น้ำผึ้งพักก่อน แต่คืนนี้น้ำผึ้งต้องทำตามหน้าที่แล้วกัน”

มธุรสหน้าสลดลงทันที จริงสินะเธอลืมไปซะสนิทว่าตามราฟาเอลมาเพราะอะไร เธอมีหน้าที่ที่ต้องปฏิบัติต่อเขา หน้าที่ของนกน้อยในกรงทอง

“น้ำผึ้งรู้ดีค่ะ น้ำผึ้งไม่มีวันลืมหรอกค่ะ” สาวน้อยก้มหน้าตอบจนคางจรดอก

“ดีแล้วที่ไม่ลืม” ราฟาเอลกอดรัดร่างบางแรงๆ อย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนปล่อยร่างแน่งน้อยลงจากตัก “อีกไม่นานก็ถึงบ้านแล้วล่ะ แต่ถ้าอยากจะหลับตาลงสักครู่ก็พอได้นะ บ่าของพี่ยังว่างอยู่”

มธุรสชำเลืองมองบ่ากว้างของชายหนุ่ม ก่อนเอนศีรษะพิงบ่าอบอุ่นนั้นและหลับตาลง เธอพักผ่อนสายตาแต่สมองกำลังคิดถึงอนาคตข้างหน้า อีกไม่กี่นาทีข้างหน้ามธุรสยังไม่รู้เลยว่าจะได้เจอกับอะไรบ้าง แต่ตอนนี้ขอปิดกั้นทุกสิ่งทุกอย่างจากมโนภาพเสียก่อน เพื่อเตรียมใจรับกับการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญในชีวิต

ไม่กี่นาทีต่อมา รถลีมูซีนคันยาวก็จอดลงที่หน้าตึก 3 ชั้น สาวน้อยต้องบอกว่ามันเป็นตึก แม้จะมีรั้วรอบขอบชิดและก่อสร้างเหมือนบ้านหลังใหญ่ก็ตาม บอดี้การ์ดของราฟาเอลลงมาเปิดประตูให้เธอ ทำเหมือนกับว่ามธุรสเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆ

หญิงสาวมองมือหนาที่วางลงบนบั้นเอวของเธอ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือ และเดินตามแรงดันของมือหนาไปเรื่อยๆ