บทที่ 8 บทที่ 8

มธุรสจึงต้องรีบชำระล้างร่างกายให้สะอาดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะออกมาแต่งตัวด้วยชุดเสื้อเชิ้ตตัวยาวของราฟาเอล และเดินลงไปข้างล่าง

ชั้นล่างนั้นถูกเปิดไฟไว้เป็นจุดๆ ไม่สว่างมากแต่ก็ไม่มืดนัก บ้านของราฟาเอลกว้างใหญ่จนเธออดรู้สึกเงียบเหงาและหวาดกลัวน้อยๆ ไม่ได้เมื่อต้องอยู่ตามลำพังแบบนี้ บอดี้การ์ดของเขาก็คงจะเดินไปเดินมาอยู่ข้างนอกคอยสังเกตการณ์เหมือนที่เธอเคยเห็นในหนัง เวลาที่พระเอกรวยมากๆ ก็จะมีการ์ดไว้คอยคุ้มครอง

หญิงสาวเดินเข้าไปในครัวและเปิดตู้เย็นเห็นว่ามีของสดมากมายอยู่ในตู้ มธุรสจึงเริ่มทำอาหารง่ายๆ ให้ตัวเอง และเตรียมไว้ให้ราฟาเอลในเวลาที่เขากลับมาด้วย

ร่างบางสาละวนกับการทำอาหารง่ายๆ ที่ว่าง่ายก็ปาเข้าไป 3 อย่างแล้ว จึงไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของร่างสูงที่หยุดยืนพิงกรอบประตูห้องครัวเงียบๆ ดวงตาคมกริบดุกร้าวนั้นหรี่ลงและเป็นประกายแวววาว เมื่อกวาดตามองต้นขานวลขาผ่องที่โผล่พ้นชายเสื้อที่ยาวคลุมสะโพกอย่างหมิ่นเหม่ อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเจ้าหล่อนยกมือขึ้นสูงอีกนิด สะโพกงอนสวยคงประจักษ์แก่สายของเขาแน่นอน และเรือนร่างอรชรที่ซ่อนอยู่ภายในคงไม่มีอะไรปกปิดอีกนอกจากเสื้อเชิ้ตของเขาตัวเดียว

ความเหนื่อยล้าจากงานวุ่นวายที่ไนต์คลับ กว่าจะสะสางกับเจ้าหน้าที่ตำรวจจบได้ มาเฟียหนุ่มก็แทบอยากจะหลับตานอนซะในห้องทำงานของตนที่ไนต์คลับเลย หากไม่ติดที่ร่างบางตรงหน้ากำลังรอคอยการกลับมาของตนอยู่นี้ แต่เพียงแค่ราฟาเอลเห็นเธอ ความเหนื่อยล้าก็ลดลงจนเกือบหมดทันควัน

“อุ๊ย!” มธุรสอุทานเพราะความตกใจ เมื่อร่างของเธอถูกท่อนแขนกำยำโอบกอดไว้จากทางด้านหลัง พร้อมกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นจมูกและลมหายใจร้อนผ่าวที่คุ้นเคย

“ทำอะไรอยู่ พี่ยืนดูน้ำผึ้งเดินไปเดินมาอยู่นานแล้วนะ แต่ก็ไม่รู้ตัวซะที นี่ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่พี่แล้วล่ะก็...”

“ก็อะไรคะ”

“น้ำผึ้งก็คงโดนข่มขืนแล้วฆ่าไปแล้วน่ะสิ” ราฟาเอลแกล้งพูดให้มธุรสกลัว

“ห๊า...ใครจะมาข่มขืนน้ำผึ้งคะ แล้วตอนนี้น้ำผึ้งก็อยู่ในบ้านพี่ราฟ ไม่ได้ออกไปข้างนอกซะหน่อย” มธุรสบอกและวางมีดในมือลง ก่อนจะใช้มือหยิบมะเขือเทศที่หั่นแล้วใส่หม้อ

“ถ้าอยู่ในนี้ก็คงไม่มีใครกล้า จะมีอยู่ก็แค่คนเดียวที่อยากทำแบบนั้น” ราฟาเอลวางคางลงบนบ่าบอบบาง และเอียงหน้าจูบแก้มนวล ก่อนซุกไซ้จมูกโด่งแหลมและริมฝีปากร้อนๆ ลงกับซอกคอหอมกรุ่น กลิ่นสบู่อ่อนๆ ทำให้เขารู้ว่าเธออาบน้ำแล้วเรียบร้อย

“ก็พี่นี่ไง พี่จะฆ่าน้ำผึ้งช้าๆ ให้ขาดใจตายคาอกเลยดีมั้ย”

“ไม่ดีมังคะ น้ำผึ้งยังไม่อยากตาย” เสียงหวานใสนั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นแหบพร่านิดๆ เมื่อราฟาเอลเลื่อนมือต่ำลงไปลูบไล้ต้นขานวลเนียน เลื่อนขึ้นลงช้าๆ อย่างหยอกเย้าและยั่วยวน

“แต่พี่ว่าดีนะ พี่จะค่อยๆ ฆ่าน้ำผึ้งทีละนิดๆ”

มือหนาเลื่อนขึ้นสูงจนถึงสะโพกงอนงามเปลือยเปล่า เคล้นคลึงหนั่นเนื้อนุ่มเบาๆ ก่อนอ้อมมาด้านหน้าซุกไซ้เข้าหาเนินสวาทอวบอิ่ม มือหนาอีกข้างก็เลื่อนขึ้นกอบกุมทรวงอกอวบ ปลายนิ้วเรียวสวยสะกิดเบาๆ ที่ยอดทรวงสีทับทิม

“พี่...ราฟ” มธุรสเริ่มกระวนกระวาย มือบางจับขอบเคาท์เตอร์ที่วางของเอาไว้แน่น หญิงสาวห่อปากอย่างเสียวซ่าน ใบหน้านวลเนียนแดงก่ำอย่างรัญจวน เธอรู้สึกว่าราฟาเอลกำลังฆ่าเธอจริงๆ แต่ฆ่าด้วยการใช้ไฟพิศวาสที่เขาจุดขึ้นมาแผดเผาร่างเธอให้มอดไหม้

“น้ำผึ้งจ๋า...ขอพี่นะคนดี พี่ไม่ไหวแล้วจริงๆ” ราฟาเอลอ้อนวอนเสียงกระเส่า เพียงแค่ได้แตะต้อง สัมผัสเพียงเล็กน้อย ใจกลางร่างแกร่งก็ปวดหนึบแถมกระตุกขอให้ได้รับการปลดปล่อย

“พี่...ราฟ” เสียงของมธุรสเริ่มขาดห้วง เมื่อปลายนิ้วเรียวยาวกรีดไล้ตรงรอยแยกสาว และสะกิดเกสรงามถี่ระรัว

ราฟาเอลแยกขาเรียวสวยออกจากกัน เพื่อสอดนิ้วเข้าไปในความคับแคบ น้ำหวานจากเกสรสวาทอาบไล้เรียวนิ้วเมื่อขยับเข้าออกช้าๆ และนุ่มนวล สะโพกงอนงามส่ายไหวเบียดชิดความเป็นชายที่ยังซ่อนอยู่ในปราการสองชั้นที่รัดรึง

มาเฟียหนุ่มรู้ถึงความต้องการของหญิงสาว เขาปลดกระดุมกางเกงสแล็คออกจนหมดแถว และเลื่อนลงต่ำ ปลดปล่อยความเป็นชายที่อวบหนาและเหยียดตรง เคล้นคลึงกับหนั่นเนื้อด้านหลัง ปลายนิ้วเรียวยังคงทรมานหญิงสาวต่อไปไม่หยุด จนมธุรสครวญครางออกมาไม่ขาดสาย

ราฟาเอลถอดถอนปลายนิ้วเรียวออกและสอดเข้าปากของมธุรส กลิ่นกายและรสชาติปะแล่มๆ ถูกหญิงสาวดูดดื่มจนหมด มาเฟียหนุ่มพลิกร่างบางให้หันหน้าเข้าหา และก้มลงมอบจุมพิตเร่าร้อน ส่งผ่านเรียวลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ตวัดไล้ล่อหลอกให้ปลายลิ้นนุ่มตามติดเข้ามาให้โพรงปากร้อนระอุของตน

มือหนาช้อนสะโพกงอนขึ้นอุ้ม และหมุนตัววางร่างบางลงบนโต๊ะวางของที่อยู่กลางห้องครัว จดจ่อแก่นกายชายที่สั่นเยือกด้วยความต้องการเข้ากับกลีบกุหลาบดอกงาม และกดลึกช้าๆ จนสุดทางสวาทที่คับแน่น

“พระเจ้า...น้ำผึ้งจ๋า พี่จะตายก่อนน้ำผึ้งมั้ยเนี่ยคนดี”

มธุรสไม่ตอบ เพราะเธอเปล่งออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ทำได้ก็แต่ส่งเสียงครางเบาๆ อยู่ตลอดเวลาเท่านั้น เมื่อราฟาเอลเริ่มขยับร่างประสานกันเนิบนาบ ไฟสวาทก็ลุกโชติช่วงเร่าร้อนจนหญิงสาวสะบัดใบหน้าไปมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือบางที่วางทาบทับบ่ากว้างจิกปลายเล็บคมผ่านเนื้อผ้าสัมผัสกับเนื้อแท้กำยำ