บทที่ 43 เขาถูกปกคลุมด้วยเลือด

‘นี่มันที่ไหนกันเนี่ย’

โซเฟียตาม จีพีเอส ในโทรศัพท์ของเธอจนในที่สุดก็มาถึงที่หมาย

เธอขมวดคิ้วให้กับสภาพแวดล้อมที่ดูเปลี่ยวร้างรอบตัว

มีบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยว ล้อมรอบด้วยความเงียบและต้นไม้เขียวขจีมากมาย

โทรศัพท์ของเธอสั่น

[รออะไรอยู่ล่ะ เข้ามาข้างในสิ]

‘ตาบ้านี่!’

โซเฟียถอนหายใจ สูดหายใจ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ