บทที่ 5 มันไม่ทำให้คุณรู้สึกไม่สบายเหรอ?
ร่างสูงโปร่งปรากฏขึ้นที่กรอบประตู
ทุกคนหันไปมอง และฟิลิปกำลังเดินตรงมายังโซเฟีย
เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ โซเฟียก็รู้สึกถึงความวิตกกังวลที่แล่นพล่านเข้ามาในใจ
เธอหวังว่าเขาจะไม่ปรากฏตัว ทำไมจู่ๆ เขาถึงมาที่งานแต่งงานได้
เว้นเสียแต่ว่าเขาอยู่ที่นี่มาตลอด!
เขาต้องเห็นตอนที่เธอถูกหยามและถูกนินทาเมื่อครู่นี้แน่ๆ
แต่เขากลับซ่อนตัวอยู่ เพียงเพื่อดูเธอทนทุกข์ทรมาน!
โซเฟียถอยหลังไปครึ่งก้าว เขาอันตรายจริงๆ!
“ฟิลิป? นี่คุณจะแต่งงานกับโซเฟียจริงๆ เหรอ” ลีริคยืนตัวแข็งทื่อ จ้องมองฟิลิปอย่างไม่เชื่อสายตา
ฟิลิปไม่ตอบ ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องอยู่ที่โซเฟีย เพื่อค้นหาสัญญาณความทุกข์ใจของเธอ
“แน่นอน ผมจะแต่งงานกับเธอ เพราะโซเฟียกับผมเรารักกันจริง”
ขณะที่เขาพูดเช่นนั้น โซเฟียรู้สึกราวกับมีงูพิษมารัดรอบคอ ทำให้หายใจลำบาก
สำหรับเขาแล้ว เธอเป็นเพียงนกในกรง เป็นของเล่นที่ไม่มีสิทธิ์มีเสียง
เธอพยายามคาดเดาเจตนาของฟิลิป พลางเหลือบมองรีอาผู้มีใบหน้าเคร่งขรึมด้วยหางตา
ตระกูลมิตเชลล์ลึกลับสมคำร่ำลือจริงๆ
“ค่ะ” โซเฟียตอบเสียงเบา ไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านั้น ทันใดนั้น ฟิลิปก็คว้าข้อมือของเธอ
เมื่อไม่มีถุงมือกั้น มืออันเย็นเฉียบของเขาที่สัมผัสกับมืออุ่นๆ ของเธอก็ทำให้เธอสะดุ้ง
มือของคนปกติจะเย็นขนาดนี้ได้อย่างไร
“เรามีพิธีแต่งงานที่ต้องทำต่อไม่ใช่เหรอ? จะรอกันอยู่ทำไม”
ขณะที่พูด สายตาของเขาก็ไม่เคยละไปจากโซเฟีย
บาทหลวงซึ่งตกใจอยู่ รีบกล่าวถ้อยคำที่เหลืออย่างรวดเร็ว ตลอดพิธี โซเฟียรู้สึกหวาดระแวง กลัวว่าฟิลิปจะทำอะไรไม่เหมาะสม
“บัดนี้ ขอเชิญแลกแหวน และข้าพเจ้าขอประกาศให้ท่านทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน”
โซเฟียยื่นมือออกไปเพื่อทำพิธีส่วนสุดท้ายให้เสร็จสิ้น สัมผัสได้ถึงสายตาอันมุ่งร้ายของฟิลิป
“ที่รัก เป็นอะไรรึเปล่า”
“เรียกผมแบบนั้น ไม่รู้สึกคลื่นไส้บ้างเหรอ”
ท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเขาทำให้โซเฟียตกตะลึง เขากำลังวางแผนอะไรอยู่
ฟิลิปคว้ามือของเธอแล้วสวมแหวนลงบนนิ้วอย่างแรงจนขึ้นรอยแดง
“รักผมน่ะเหรอ? เป็นข้ออ้างที่สะดวกดีนะ”
ด้านนอก เสียงพลุดังสนั่นกลบเสียงของเขาจนมิด มีเพียงโซเฟียเท่านั้นที่ได้ยินคำพูดของเขา
“โซเฟีย เธอเป็นแค่เครื่องมือผลิตทายาท ตั้งตารออีกเก้าเดือนข้างหน้าไว้ได้เลย”
เขากระซิบ แล้วถอยหลังออกไปเพื่อสร้างระยะห่าง
“ในเมื่อพิธีแต่งงานจบแล้ว ดูเหมือนที่นี่จะไม่มีอะไรให้ทำอีก”
ฟิลิปหันหลังแล้วเดินจากไป ขณะที่ใบหน้าของโซเฟียซีดเผือด
เมื่อนึกถึงการกระทำในอดีตของเขาที่มีต่อเธอ เหงื่อเย็นๆ ก็ไหลซึมออกมา คนบ้าคนนี้กำลังวางแผนจะทำอะไรต่อไป
หลังจบงานแต่งงาน โซเฟียถูกส่งกลับไปยังที่พักเดิมของเธอ ก่อนจากไป รีอาได้กล่าวเตือนเธออย่างเฉียบขาดสองสามประโยค
“เธอเป็นเด็กฉลาด รู้นะว่าอะไรควรพูด อะไรไม่ควรพูด”
“แค่ให้กำเนิดเด็กคนนั้น แล้วตระกูลมิตเชลล์จะไม่ปฏิบัติต่อเธออย่างเลวร้าย”
ในหัวของโซเฟียมีแต่คำพูดของรีอาดังก้องซ้ำไปซ้ำมาตลอดทางที่นั่งรถกลับ
เธอก้มลงมองท้องของตัวเอง ที่ซึ่งชีวิตใหม่กำลังเติบโต หากไม่ใช่เพราะลูกในท้อง ป่านนี้เธออาจพบจุดจบที่น่าเศร้าไปแล้ว
“แม่ไม่รู้เลยว่าการที่พาหนูมาเกิดบนโลกใบนี้น่ะมันถูกหรือผิดกันแน่”
ในขณะเดียวกัน ฟิลิปก็ออกจากคฤหาสน์มิตเชลล์และมุ่งตรงไปยังโต๊ะพูลของเขา
เขาหาห้องวีไอพีแล้วเริ่มเล่นพูลเพื่อระบายอารมณ์
“คุณมิตเชลล์ครับ ผมสืบสวนเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว ปรากฏว่าโซเฟียถูกเชสซึ่งเป็นลุงของเธอจัดฉากครับ เธอเป็นเหยื่อจริงๆ อย่างที่เธอบอก”
“แต่เมื่อพิจารณาว่าพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน นี่อาจจะเป็นแผนเรียกความสงสารเพื่อแอบช่วยให้บราวน์กรุ๊ปรอดพ้นจากการล้มละลายก็ได้ครับ”
คนที่พูดคือวอลเตอร์ วูด มือขวาที่คอยจัดการเรื่องสกปรกให้กับฟิลิป
บทวิเคราะห์ของวอลเตอร์นั้นเฉียบขาดและครอบคลุมทุกแง่มุม
“ตระกูลบราวน์งั้นเหรอ น่าสนใจดีนี่”
ฟิลิปพึมพำ ก่อนจะตบลูกลงหลุมไป
“แล้วพวกที่ไล่ตามเธอล่ะ” ฟิลิปถาม
วอลเตอร์ตบอกตัวเองพลางยิ้มกริ่ม
“จัดการเรียบร้อยแล้วครับ พวกนั้นมันไร้ประโยชน์ แถมตอนสอบปากคำก็ให้การตรงกันหมด”
“พวกเขาบอกว่าโซเฟียเป็นบ้า เชสเลยให้คนคอยจับตาดูเธอไว้เพื่อไม่ให้ไปก่อเรื่อง”
ฟิลิปรู้สึกว่าคำอธิบายนี้ช่างน่าขันสิ้นดี
เมื่อเห็นว่าเขานิ่งไป วอลเตอร์จึงลองใจกล้าถามขึ้น “จะให้จัดการเชสเลยไหมครับ”
“จะรีบไปไหนล่ะ โชว์มันเพิ่งจะเริ่ม ของจริงยังไม่มาเลย ฉันอยากจะเห็นเหมือนกันว่าเชสจะเล่นไพ่ใบไหน”
ขณะที่ฟิลิปพูดจบ ประตูก็เปิดออก พร้อมกับร่างของหญิงสาวในชุดน้อยชิ้นที่เดินถือถาดผลไม้เข้ามา
เธอมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่ามีแค่พวกเขาสองคน ก็เดินตรงมาที่โต๊ะพูลพร้อมกับแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา
“หนูชื่อฟอลลอนค่ะ เป็นผู้ช่วยโต๊ะพูลคนใหม่ คุณมิตเชลล์ คุณวูด... พอดีหนูเพิ่งมาใหม่ ยังไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่ ช่วยชี้แนะหน่อยได้ไหมคะ”
เธอพูดพลางกะพริบตาโตใสแป๋ว เครื่องสำอางบนใบหน้ายิ่งขับให้เธอดูสวยน่ารัก
วอลเตอร์เหลือบมองฟิลิปอย่างประหม่า แต่ชายหนุ่มยังคงเล่นพูลต่อไปโดยไม่พูดอะไร
“ถ้าต้องการอะไรก็ไปหาผู้จัดการ คุณมิตเชลล์มีเรื่องอื่นต้องทำ”
ถึงอย่างนั้นฟอลลอนก็ไม่ถอย เธอกลับเดินตรงเข้าไปหาฟิลิป
เสื้อคอลึกของเธอเผยให้เห็นทุกสัดส่วนขณะที่เธอก้มตัวลง
“คุณมิตเชลล์คะ ต้องเล่นแบบนี้ค่ะ ย่อตัวลงอีกนิด จับไม้ให้นิ่งๆ แล้วจะแทงลูกได้ดีขึ้นแล้วก็ไกลขึ้นด้วย”
“ให้หนูสอนไหมคะ”
พูดจบฟอลลอนก็เอื้อมมือไปจับมือของฟิลิปพร้อมกับโน้มตัวเข้าไปใกล้ หากฟิลิปไม่ขยับตัว เธอคงได้ลงไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้ว
แต่เธอก็ต้องพลาดเป้า เมื่อเงยหน้าขึ้นไปสบกับสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจของฟิลิป
“เล่นพูลมันจะไปสนุกอะไร ในเมื่อมาถึงนี่แล้ว ทำไมไม่หาอะไรที่มันสนุกกว่านี้ทำล่ะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ฟอลลอนก็หน้าแดงก่ำ เธอนึกในใจว่าตัวเองคิดถูกแล้วที่ไม่ฟังคำเตือนของคนอื่นและแอบเข้ามา
ถ้าเธอเข้าถึงตัวฟิลิปได้สำเร็จ แค่เศษเงินของเขาก็พอให้เธอใช้ไปได้ทั้งชาติแล้ว!
ฟอลลอนมองไปรอบๆ อย่างมีจริต น้ำเสียงหวานหยด
“คุณมิตเชลล์คะ แถวนี้มีคนอยู่นะคะ เราไปที่ที่เป็นส่วนตัวกว่านี้ดีไหม...”
วอลเตอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงกับไม่กล้าหายใจ ฟอลลอนอยากตายรึไง
ทันใดนั้น ผมของฟอลลอนก็ถูกกระชากอย่างแรง ฟิลิปหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะกดหัวเธอลงไปในอ่างน้ำ
“อยากเล่นไม่ใช่เหรอ มาสิ!”
ความรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจถาโถมเข้าใส่ ฟอลลอนพยายามดิ้นรนให้พ้นจากผิวน้ำ แต่แรงของฟิลิปนั้นมากเกินไป ทุกครั้งที่เธอใกล้จะจมน้ำตาย เขาก็จะปล่อยให้เธอได้หายใจอีกครั้ง
“หนูไม่กล้าอีกแล้วค่ะ! คุณมิตเชลล์ ได้โปรดยกโทษให้หนูด้วย!”
เครื่องสำอางบนใบหน้าของฟอลลอนเละไปหมด ฟิลิปไม่แม้แต่จะชายตามองเธอขณะที่โยนเงินปึกหนึ่งลงบนพื้น
“ไสหัวไป”
