บทที่ 28 ดื้อ

เมื่อเดินกันเสียนาน เด็กน้อยก็เริ่มทำท่าทางหมดแรง ตาปรือ ติณห์อุ้มลูกสาวคนใหม่ขึ้นมา เพราะลืมไปว่าเดินมากขนาดนี้ เด็กตัวนิดเดียวคงจะเหนื่อยแล้ว เมื่อถูกอุ้มได้ไม่นานเด็กน้อยนาเดียร์ก็หลับสนิทอยู่บ่าของพ่อจ๋า ที่ค่อยเดินเพราะกลัวจะทำลูกสาวตื่น

“หลับมาเชียว” รัตน์ประคองรับเด็กน้อยที่หลับสนิท วางลงบนเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ