บทที่ 2: ให้เธอรู้ว่าเราดีกับเธอแค่ไหน!
“พี่คะ หนูรู้ว่าหนูผิด แต่ได้โปรดเถอะค่ะ เห็นแก่เด็กในท้อง หนูไม่อยากให้ลูกเกิดมาไม่มีพ่อ ได้โปรด...ยกไซมอนให้หนูเถอะนะคะ”
แคลร์ร้องไห้จนใบหน้าเปียกปอนไปด้วยน้ำตา ดูน่าสงสารจนบีบหัวใจทุกคน
น้ำตาของเธอบาดลึกเข้าไปในใจของชาร์ลส์
อาเรียน่าแค่นหัวเราะออกมา
“อย่ามาเล่นละครบีบคั้นฉันเลย! ถ้ารู้ว่าเด็กบริสุทธิ์แล้วไปท้องทำไม? ทั้งที่รู้ว่ามันผิดแต่ก็ยังทำ การนอนกับผู้ชายโดยไม่ป้องกัน เธอมันตั้งใจชัดๆ!”
“เพียะ!” ชาร์ลส์ตบหน้าอาเรียน่าอย่างแรง!
อาเรียน่าถึงกับอึ้ง
ชาร์ลส์ใส่แรงทั้งหมดลงไปในฝ่ามือนั้น ทำให้อาเรียน่ารู้สึกอื้ออึงไปทั้งหัว
ตั้งแต่เล็กจนโต ชาร์ลส์เย็นชากับเธอมาตลอด อาเรียน่าเคยคิดว่าเป็นเพราะพ่อรักลูกชายมากกว่าลูกสาว เธอจึงพยายามอย่างหนักเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองก็เก่งไม่แพ้ลูกชายคนไหนๆ
จนกระทั่งแคลร์กลับมา อาเรียน่าถึงได้ตระหนักว่าชาร์ลส์ไม่ได้ไม่ชอบลูกสาว เขาแค่ไม่ชอบเธอเท่านั้น!
ความพยายามและความทุ่มเททั้งหมดของเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมาเพื่อจะให้เขาพอใจเป็นแค่เรื่องตลกสิ้นดี
ชาร์ลส์เดินเข้ามาในห้องอย่างมั่นใจและนั่งตัวตรงบนโซฟา ไม่ได้แสดงท่าทีสำนึกผิดแม้แต่น้อย “ฉันมาที่นี่เพื่อจะแจ้งให้ทราบว่าไซมอนกับแคลร์จะหมั้นกันเดือนหน้า”
อาเรียน่ากำหมัดแน่น
เมื่อเร็วๆ นี้เธอเพิ่งจะทำใจกับทุกอย่างได้และตัดสินใจที่จะปล่อยวาง เธอยังถึงกับไปที่ไดนาสตี้คลับเพื่อเจอกับนายแบบคนหนึ่ง ไม่ใช่เพื่อประชดไซมอน แต่เพื่อที่จะก้าวต่อไปให้ได้เสียทีและทิ้งเรื่องความรักไว้ข้างหลัง
ผู้ชาย...เธอคิด...ไม่น่าเอามาใส่ใจอย่างจริงจัง
ผู้หญิงคนเดียวก็ใช้ชีวิตอย่างดีได้
เธอกำลังวางแผนที่จะคุยกับครอบครัวอย่างเปิดอก แต่กลับได้รับแจ้งว่าเธอถูกเขี่ยออกจากเกมไปแล้ว!
มีบางสิ่งที่เธอยอมปล่อยไปได้ แต่มันไม่ใช่เมื่อสิ่งนั้นถูกพรากไปจากเธอราวกับเป็นของตาย บังคับให้เธอยอมรับโดยไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง!
การที่เธอไม่ต้องการไซมอนเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การถูกบังคับให้สละเขานั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง!
“แม่คะ แม่รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอคะ?” อาเรียน่าหันไปมองฟิโอน่า
ฟิโอน่าหลบสายตาและเช็ดน้ำตา “อาเรียน่า หลายปีมานี้แคลร์ลำบากมามากนะลูก เธอยังเด็กและอ่อนต่อโลก แต่ตอนนี้เธอท้องแล้ว ได้โปรดเถอะ ยกให้น้องเขาไปเถอะนะ”
เมื่อได้ยินคำพูดของฟิโอน่า อาเรียน่าก็รู้สึกราวกับหัวใจสลาย
ประตูบานสุดท้ายในใจของเธอก็ปิดตายลง
ต่อให้ฟิโอน่าเอ่ยคำว่าขอโทษหรือยอมรับว่าแคลร์เป็นฝ่ายผิด มันก็คงไม่เจ็บปวดเท่านี้
ชาร์ลส์ต่างหากที่เป็นคนพาเธอเข้ามาในตระกูลซัมเมอร์ เธอไม่ได้เกาะพวกเขาแน่นเสียหน่อย เด็กทารกในผ้าอ้อมจะไปทำอะไรได้?
ตอนที่แคลร์กลับมา ไม่ว่าพวกเขาจะปฏิบัติต่อเธออย่างไร พยายามชดเชยให้เธอแค่ไหน เธอก็ยอมรับมันทั้งหมด เธอยังช่วยพ่อแม่ชดเชยให้แคลร์ ดูแลและรักเธอ
แต่ทำไมพวกเขาถึงต้องพรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเธอเพื่อชดเชยให้แคลร์ด้วย?
เธอสละของนอกกายทั้งหมดได้ แต่นี่มันเกี่ยวกับคน! คู่หมั้นของเธอ! ความรู้สึกของเธอตลอดหลายปี!
เห็นได้ชัดว่าเป็นแคลร์ที่ผิด แต่พวกเขากลับไม่โทษเธอเลยสักนิด กลับกัน ยังมากล่าวหาว่าเธอใจไม่กว้างพอ
อาเรียน่าแค่นเสียงหัวเราะเย็นชา สายเลือดเป็นสิ่งที่ลึกลับ แต่ก็น่าขันในเวลาเดียวกัน
“ก็ได้ ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก”
อาเรียน่าหันกลับมาและคุกเข่าลงกับพื้นทันที
ฟิโอน่ากับชาร์ลส์สบตากันอย่างงุนงง
อาเรียน่าตั้งใจจะตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับไซมอน ผู้ชายที่นอกใจไม่คู่ควรที่เธอจะรั้งไว้!
ในวินาทีนั้น เธอตื่นเต็มตาแล้ว ถึงเวลาที่ต้องตัดขาดไม่ใช่แค่กับไซมอน แต่รวมถึงพ่อแม่บุญธรรมของเธอด้วย
“คุณพ่อคะ คุณแม่คะ หนูไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพวกท่าน หนูซาบซึ้งใจอย่างสุดซึ้งสำหรับทุกสิ่งที่พวกท่านเลี้ยงดูหนูมา
ในฐานะลูกสาว หนูเชื่อว่าหนูเป็นลูกที่ดีมาตลอด ทำให้พวกท่านมีความสุขและภาคภูมิใจ
หนูกับไซมอนโตมาด้วยกัน เป็นรักแรกในวัยเด็ก ในเมื่อพวกท่านอยากให้หนูหลีกทางให้แคลร์ ได้ค่ะ หนูจะทำ ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณที่เลี้ยงดูหนูมาตลอดหลายปีนี้
นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หนูไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลซัมเมอร์อีกแล้ว!”
เธอคุกเข่าก้มลงกราบกับพื้นสามครั้ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินจากไป
“อาเรียน่า!” ฟิโอน่าร้องเรียกอย่างร้อนรน
อาเรียน่าหยุดชะงัก
“ปล่อยเธอไป!” ชาร์ลส์ตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด “เราให้ข้าวให้น้ำ เลี้ยงดูจนโต แค่นี้ก็พอแล้ว! ตั้งแต่แคลร์กลับมา เธอก็ทำให้บ้านนี้วุ่นวายไปหมด!
เป็นแค่เด็กกำพร้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ที่เราเก็บมาเลี้ยง ให้ชีวิตสุขสบาย แต่กลับไม่รู้จักบุญคุณ! อาเรียน่า ถ้าแกก้าวออกจากประตูนี้ไป ก็ไม่ต้องกลับมาอีก!”
“พี่คะ อย่าไปเลยค่ะ คนที่ควรไปคือแคลร์เอง! เป็นความผิดของแคลร์เอง! แคลร์ไม่ควรกลับมาที่บ้านหลังนี้แล้วมาทำลายชีวิตที่มีความสุขของทุกคน”
แคลร์ร้องไห้พลางพยายามจะเอื้อมมือไปหาอาเรียน่า แต่ฟิโอน่ารั้งเธอไว้
“แคลร์ ลูกพูดอะไรเหลวไหลน่ะ”
อาเรียน่ารู้สึกว่ามันน่าขำสิ้นดีแล้วจึงก้าวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
จบแล้ว ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว
แคลร์ร้องไห้ในอ้อมแขนของฟิโอน่า “คุณแม่คะ ทำยังไงดีคะพี่ไปแล้ว”
ชาร์ลส์ยังคงเดือดดาล “ตั้งแต่เล็กจนโตก็ถูกตามใจมาตลอด ใช้ชีวิตเหมือนเจ้าหญิง พอไม่มีที่ซุกหัวนอน ได้ลิ้มรสความลำบากเมื่อไหร่ เดี๋ยวก็ซมซานกลับมาเอง”
“ต้องให้เธอได้เรียนรู้บทเรียนบ้าง จะได้รู้ว่าชีวิตที่อยู่กับเรามันดีแค่ไหน!”
ชาร์ลส์หันไปพูดกับฟิโอน่า “ครั้งนี้คุณอย่าใจอ่อนล่ะ! ถ้าเธอกลับมา ต้องสั่งสอนให้หลาบจำก่อนค่อยให้เข้าบ้าน!”
ฟิโอน่าถอนหายใจ ไม่พูดอะไรอีก
การตัดสินใจตัดขาดความสัมพันธ์ของอาเรียน่ามันวู่วาม แต่เธอมีแค่ครอบครัวนี้ แล้วเธอจะไปที่ไหนได้อีกเล่า? ไม่นานก็คงกลับมา
เย็นวันนั้น อาเรียน่ากลับมาที่อพาร์ตเมนต์ของตัวเอง สถานที่ที่เธอซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรงของเธอเอง โชคดีที่เธอไม่ใช่แค่คุณหนูผู้ถูกตามใจ เธอตั้งใจเรียนและทำงานอย่างหนักมาตลอด
ชาร์ลส์อาจคิดว่าอาเรียน่าถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอเป็นคนรักอิสระและมีความสามารถ และมีทรัพย์สินเป็นของตัวเองมากกว่าแค่ห้องนี้
อาเรียน่าไม่ค่อยได้มาอยู่ที่บ้านหลังนี้นัก เธอจึงต้องซื้อของเข้าห้องอีกมาก เพราะเธอไม่ได้หยิบอะไรออกมาจากบ้านตระกูลซัมเมอร์เลย
เธอนอนหลับจนกระทั่งตื่นเองตามธรรมชาติ แล้วตัดสินใจไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของที่จำเป็นทุกอย่าง
เธอผลักรถเข็นและหยิบของใส่จนเต็มอย่างรวดเร็ว
ตอนชำระเงิน เธอพยายามจ่ายเงินผ่านแอปพลิเคชันบนมือถือตามความเคยชิน
“ขอโทษค่ะคุณผู้หญิง ชำระเงินไม่สำเร็จค่ะ”
ตอนนั้นเองที่อาเรียน่าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าบัตรธนาคารที่ผูกกับแอปของเธอเป็นของตระกูลซัมเมอร์
พวกเขาคงตัดบัตรเธอแล้ว เธอจึงใช้มันไม่ได้อีกต่อไป
ขณะที่เธอกำลังจะใช้บัตรของตัวเองจ่าย ก็มีเสียง ‘ติ๊ด’ ดังขึ้น—มีคนจ่ายเงินให้เธอแล้ว
