บทที่ 222 น่าอับอายมาก

ลูคัสเริ่มจะเสียใจอยู่หน่อยๆ เขาไม่น่ารุกเธอหนักขนาดนั้นเลย

อาเรียน่าทำหน้ามุ่ย รู้สึกเหนื่อยล้ากว่าครั้งไหนๆ ที่เคยเป็นมา

ส่วนหนึ่งก็เป็นความผิดของเธอเองที่ใจไม่แข็งพอ จนค่อยๆ เคลิบเคลิ้มไปกับเสียงกระซิบซ้ำๆ ของลูคัสว่า “อาเรียน่า ผมรักคุณ”

เธอจำได้ว่าเมื่อคืนลูคัสเอาแต่ถามเธอว่า “อาเรียน่า คุณรักผ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ