บทที่ 82: เรียกว่า “แม่” ทันทีที่เธอเปิดปาก

"เอาล่ะ เราอย่าไปพูดถึงเรื่องเศร้าๆ ในอดีตกันเลย" ซูซานพูดพร้อมกับกุมมือของอาเรียน่าไว้อีกครั้ง ทันใดนั้นอาเรียน่าก็รู้สึกถึงอะไรเย็นๆ ในฝ่ามือ

เมื่อก้มลงมอง เธอก็เห็นกุญแจรถ

"คุณน้าคะ..."

"นี่เป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากน้าเองจ้ะ!" ซูซานพูดด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

อาเรียน่าจำโลโก้นั่นได้ มันคือกุญแจรถพานาเม...