บทที่ 122

คำขอของเขาลอยค้างอยู่ในอากาศราวกับเสียงฟ้าคำรามที่ไร้เสียง ฉันไม่ได้ตอบในทันที ฉันแค่ยืนอยู่ตรงนั้น เท้าสัมผัสกับผืนดินที่เปียกชื้น และแขนยังคงกางออกจากลำตัวเล็กน้อย สัมผัสได้ถึงน้ำหนักของทุกถ้อยคำที่เพิ่งหลุดออกมาจากปากของเขา

การวิ่งฝ่าผืนป่า ใช่ นั่นฉันเคยทำเคียงข้างเขามาแล้ว—แต่เป็นในร่างมนุษย์ ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ