บทที่ 123

ชั่วขณะหนึ่ง ฉันได้แต่ยืนนิ่งมองระลอกคลื่นน้อยๆ ที่เริงระบำอยู่ริมขอบทะเลสาบ ผืนน้ำสะท้อนแสงจันทร์จัดจ้าจนดูราวกับเป็นของแข็ง ราวกับว่าเราจะเดินข้ามไปได้จริงๆ แน่นอนว่าดาเรียสไม่รอช้า เขาก้าวไปข้างหน้า กรงเล็บจมลงในโคลนอ่อนนุ่ม แล้วเงยหน้าขึ้นคำรามเสียงต่ำที่ฟังดูคล้ายเสียงหัวเราะเยาะเย้ยอย่างร้ายกา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ