บทที่ 126

อลินา

คำคำนั้นลอยอยู่ในห้องราวกับเส้นด้ายสีทองที่สั่นระริกในอากาศ

การแต่งงาน

ฉันรู้สึกว่ามันทิ่มแทงเข้ามา เริ่มจากหู สู่ผิวหนัง และสุดท้ายก็ดำดิ่งลงสู่ช่องว่างระหว่างกระเพาะกับหัวใจ ที่ซึ่งส่วนที่เปราะบางที่สุดของฉันอาศัยอยู่ เนื้อผ้าหยาบๆ ของชุดทำงานในครัวที่ยืมมาเสียดสีกับไหล่ขณะที่ฉันยืดตัวตรง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ