บทที่ 129

อาลินา

พลันถ้อยคำเหล่านั้นก็ค้างเติ่งอยู่ในอากาศ สายตาฉันเลื่อนไปที่กระจกโดยสัญชาตญาณ และรอยพวกนั้นก็อยู่ตรงนั้น—ริ้วรอยจางๆ ที่จารึกอยู่บนผิวราวกับเสียงกระซิบของเรื่องราวเก่าแก่ที่โหดร้าย ตอนนี้มันจางลง อ่อนลงกว่าแต่ก่อน กาลเวลาช่วยบรรเทามันไปได้บ้าง แต่ก็ยังอยู่ ยังคงเป็นของฉัน แขนเปลือยเปล่าใต้ช...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ