บทที่ 47 ตอนที่47

“อย่าหายไปอีกนะครับ”เสียงพึมพำเบาๆของคนที่หนุนไหล่ฉันอยู่พึมพำขึ้นเบาๆซึ่งฉันก็พอจะฟังรู้เรื่อง แต่ไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าอะไร ฉันที่นอนมองหน้าเขาอยู่นานจนเปลือกตาค่อยๆหนักขึ้นพร้อมๆกับหนังที่เปลี่ยนเรื่องเพราะเรื่องเก่ามันจบ ฉันก็คงจะเหมือนกับหนังเก่านี้แหละที่เมื่อหนังใหม่มาหนังเก่าก็จะถูกลืมไปเพร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ