บทที่ 11 ตอนที่11.หมาหวงก้าง
อนิรุจยังมาเฝ้าที่หน้าบ้านของตวงรักเหมือนทุกวัน ชายหนุ่มโมโหหนัก เมื่อเห็นธนิกขับรถออกมาจากในบ้าน
“ไอ้ธนิกมาทำอะไรของมัน!” เขาเคยเจอธนิกที่ร้านอาหารกับตวงรัก แต่ไม่คิดว่าธนิกจะชอบตวงรักจริง ๆ เพราะเธอกำลังท้องอยู่
“จะมากเกินไปแล้ว!ลูกคาท้องยังจะอ่อยไปทั่ว”
ที่ทำงานมีภัสกร ที่บ้านมีธนิก คิดแล้วก็โมโห ที่ผ่านมาเขาไม่เคยใส่ใจเลยไม่รู้ว่า มีคนจ้องจะแย่งภรรยาของเขาตลอดเวลา ถ้ารู้ตัวเร็วกว่านี้เขาคงไม่เสียเธอไป อนิรุจได้แต่โทษตัวเอง ที่ผ่านมาเขาอยากไปจากบ้านหลังนี้ อยากไปจากเธอ แต่ตอนนี้แม้แต่หน้าประตูก็ไม่มีสิทธิ์เฉียดใกล้ ได้แต่มองบ้านที่เคยเป็นเรือนหอ ผ่านรั้วบ้านเท่านั้น
เขาผิดเองที่มองไม่เห็นคุณค่าของเธอ
“รถใครจอดอยู่หน้าบ้าน” อมราถามลูกชาย
เมื่อเห็นว่ามีรถจอดอยู่หน้าบ้าน
“อย่าสนใจเลย รถหมาบ้าน่ะครับ” ศรันภพบอกกับแม่
“รถคุณรุจเหรอ”
“เลิกเรียกไอ้รุจว่าคุณรุจได้แล้วแม่ มันไม่ได้เป็นอะไรกับเราแล้ว” ศรัณภพพูดด้วยความโมโห ที่จนป่านนี้แม่ยังพูดดีกับอนิรุจ
“แอ๋วไปดูสิเผื่อคุณรุจเขามีธุระอะไร” อมราสั่งคนใช้
“ให้แอ๋วเปิดประตูให้คุณรุจไหมคะ” แอ๋วถามเพราะจะได้ทำตัวถูก เจ้านายแต่ละคนสั่งไม่เหมือนกันสักอย่าง
“ถามก่อน ถ้าเขามีธุระก็ให้เข้ามา” อมราบอกกับแอ๋ว
“มันไม่มีธุระอะไรหรอกแม่ นอกจากมาทำให้พี่ตวงประสาทเสีย” ศรันภพบอกกับแม่ เขามองอดีตพี่เขยเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว ไม่อยากให้อนิรุจมาวุ่นวายกับตวงรักอีก กลัวว่าตวงรักจะใจอ่อนเข้าสักวัน
“ใจเย็น ๆ นะตาม เผื่อคุณรุจมีธุระจะคุยกับพี่ตวง” อมราบอกกับลูก
แอ๋วเดินไปถามและเปิดประตูบ้านให้อนิรุจเข้ามา หัวใจแกร่งกระตุกเมื่อได้เข้ามาในบ้านหลังนี้อีกครั้ง เมื่อก่อนที่นี่เป็นที่ที่น่าเบื่อหน่ายที่สุด ครอบครัวของตวงรัก ชอบมาวุ่นวายจนชีวิตคู่เขาไม่สงบสุขโดยเฉพาะศรันภพ ที่ชอบเอาเรื่องของเขามากรอกหูตวงรักจนตวงรักเกลียดเขา
เขาเชื่อว่าที่ตวงรักหย่าก็เพราะน้องชายยุให้หย่า ตวงรัก
รักเขามากเธอไม่มีทางคิดเรื่องหย่าแน่นอน
“รอตรงนี้แหละค่ะ เดี๋ยวแอ๋วไปบอกคุณตวงให้” อนิรุจหยุดเท้าที่กำลังก้าวเดิน เมื่อแอ๋วบอกให้เขารอที่ศาลาหน้าบ้าน เขาบอกกับแอ๋วว่าจะมาคุยเรื่องบ้านกับตวงรัก แอ๋วจึงเปิดประตูให้ อนิรุจมองไปยังบ้านที่เขาเคยอยู่ อยากกลับเข้าไปอีกสักครั้ง แต่ก็ต้องตัดใจ ต้นกุหลาบที่ตวงรักปลูกไว้เลื้อยขึ้นจนเต็มซุ้ม เขาไม่ได้มาที่นี่นานแค่ไหนแล้วนะ ก็คงตั้งแต่วันที่เขามาเก็บเสื้อผ้าออกไป
ไม่นานตวงรักก็เดินมาหาเขา หญิงสาวงุนงงในตอนแรก แล้วก็เข้าใจทุกอย่าง เธอยังไม่ได้โอนเงินค่าบ้านให้เขา
อนิรุจคงมาทวงเงินส่วนที่เป็นของเขา
ตาคู่คมจับจ้องอยู่ที่ร่างอวบอิ่มที่เดินมาทางเขา ท้องของตวงรักใหญ่มากขึ้น ลูกเขาคงกินเก่ง ถึงท้องจะใหญ่ขึ้น แต่ร่างกายของคุณแม่ไม่มีไขมันส่วนเกินเลยสักนิด
ดูอวบอิ่มและสวยกว่าตอนยังไม่ท้องเสียอีก มิน่าผู้ชายพวกนั้นถึงได้มาขายขนมจีบให้เธอ
“พี่แอ๋วบอกว่าคุณมีธุระจะคุยกับฉัน” น้ำเสียงที่ใช้ห่างเหินจนเห็นได้ชัด
“ถ้าเป็นเรื่องบ้าน ฉันขอเวลาหน่อย เงินมากขนาดนั้น ฉันคงหาในเดือนสองเดือนไม่ได้ ถ้าฉันหาได้แล้วจะให้ตามติดต่อไปนะคะ” ตวงรักบอกกับเขา เธอเอาบ้านเข้าธนาคารแล้ว แต่ทางธนาคารยังไม่ติดต่อมา
“เรื่องบ้านคุณสบายใจเถอะ ส่วนที่เป็นของผม
ผมให้คุณกับลูก” อนิรุจบอกกับหญิงสาว
“เรื่องแค่นี้โทรมาก็ได้ ไม่เห็นต้องมาเองเลย
ฉันบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาที่นี่อีก” น้ำเสียงที่ใช้
หนักแน่นจนคนฟังขนลุก ไม่ใช่อาการของคนงอน
ที่ต้องการประชดเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
“ผมคิดถึงคุณ” อนิรุจบอกกับหญิงสาว
“คิดถึงฉัน คิดถึงทำไมคะ” ตวงรักถามด้วยความขมขื่น เมื่อก่อนเธอวิ่งตามเขา กอดขารั้งเขาไว้ แต่เขาก็ไม่อยู่กับเธอ มาบอกคิดถึงตอนนี้เพื่ออะไร
“ตวงผมขอโทษ คุณให้อภัยผมได้ไหม เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหมตวง ผมสัญญาว่าผมจะเป็นสามี
และเป็นพ่อที่ดีของลูก...” อนิรุจขอร้อง เขาเชื่อว่าตวงรักยังรักเขาอยู่ คนที่รักครอบครัวมาก ๆ อย่างตวงรักต้องอยากให้ลูกมีพ่อ
“เอาอะไรคิดคะ ถึงพูดประโยคนี้ออกมา
คุณต้องการอะไรคะรุจ เพราะฉันอยู่ได้ใช่ไหม คุณถึงกลับมา เพราะไม่เป็นอย่างที่คุณคิดใช่ไหม คุณอยากให้ฉันตายที่ขาดคุณ พอฉันไม่เป็นอย่างนั้น คุณเลยกลับมา กรุณาเข้าใจใหม่ด้วย คุณก็แค่คนที่ผ่านเข้ามาก็แค่นั้น เรื่องของเราจบไปแล้ว ฉันคิดว่าไม่มีความจำเป็นอะไร
ที่จะกลับไปเริ่มต้นใหม่กับคุณ เราเดินมาสุดทางแล้วค่ะรุจ อย่าดึงฉันกลับไปอีกเลย ฉันเจ็บมามากพอแล้ว กลับไปเถอะค่ะ กลับไปอยู่กับสิ่งที่คุณเลือก แล้วอย่ามาพูดจาแบบนี้กับฉันอีก ฉันไม่มีอะไรให้คุณ ฉันจะไม่กลับไปอีกแล้ว” ตวงรักบอกกับเขา อนิรุจคิดอะไรอยู่ คิดว่าคำว่ารักของเขาจะลบล้างความผิดที่ทำไว้ได้อย่างนั้นเหรอ เธอจะรับคำขอโทษเอาไว้ แต่จะไม่กลับไปคืนดีกับเขา ครั้งเดียวก็เกินพอ
“ทำเพื่อลูกไม่ได้เหรอตวง ลูกต้องมีพ่อนะ” อนิรุจขอร้อง
“ใครบอกคุณคะ ว่าเด็กจะโตไม่ได้ถ้าไม่มีพ่อ”
“ฉันก็ไม่มีพ่อ น้อง ๆ ของฉันก็ไม่มีพ่อ พวกเรายังโตมาได้ และโตมาอย่างมีคุณภาพด้วย มีพ่อแม่อยู่พร้อมหน้า แต่ลูกต้องเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน ฉันเลือกให้ลูกมีฉันคนเดียวค่ะ”
“จะไม่เป็นแบบนั้นแล้วตวง ผมจะไม่นอกใจคุณอีก ผมจะรักคุณคนเดียว”
“พอเถอะค่ะ อย่าให้ความรู้สึกที่ฉันมีกับคุณแย่ไปกว่านี้เลย มีครั้งแรกได้ก็ต้องมีครั้งต่อไป ความไว้ใจที่ฉันมีให้คุณมันหมดไปแล้วค่ะ”
“ตวง...ผมขอโทษ”
“กลับไปเถอะค่ะ กลับไปดูแลครอบครัวของคุณ คุณเป็นคนเลือกเองนะคะรุจ” ตวงรักบอกกับเขา เธอจะไม่กลับไปอีกแล้ว ความเจ็บปวดในครั้งนั้น ทำให้เธอเข้มแข็งขึ้น ไม่ว่าอนิรุจจะยกเหตุผลอะไรมาอ้าง เธอก็จะไม่หวนกลับไปหาเขาอีก
