บทที่ 45 กาลครั้งหนึ่ง (๑)

“ทหาร... พานางไปคุมขังจนกว่าข้าจักอภัยโทษ”

“พะย่ะค่ะ!” แต่เขาหาได้ฟังเสียงแก้ตัวสุดท้ายของหล่อนไม่ เหล่าทหารควบคุมนางแน่นหนาลงไปยังคุกใต้ดิน ในขณะที่สีหน้าของอินทร์มุกฉายแวววิตกกังวล เขารู้ดีว่าเขาไม่มีวันปกป้องนางได้ถ้าถึงหูพระบิดา แต่ก็หาได้ทราบไม่ว่าอีกาที่ไหนคาบข่าวไปถึงหูพ่อไวปานนี้ กว่าจักล่อล...