บทที่ 125

มุมมองของแอล

“ฉันขอโทษนะคะ แต่ฉันว่าคุณคงจำคนผิดแล้ว” ฉันพูดอย่างนุ่มนวล พลางพยายามถอยหลัง

แต่ชายคนนั้นไม่ยอมปล่อย “ดาโกต้า ลูกพูดกับพ่อแบบนี้ได้ยังไง”

ผู้หญิงที่อยู่ข้างเขา—คนเดียวกับที่ฉันเดินชนที่ร้านอาหาร—ขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาของเธอไม่ละไปจากใบหน้าของฉันเลย “ใช่เธอจริงๆ ด้วย” เธอกระซิบ “ดาโกต้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ