บทที่ 267

ผมถอดหูฟังออก ดวงตาสีอำพันของผมทอประกายเย็นชาอย่างพึงพอใจ พลางหันไปมองเลสเตอร์ที่ยังคงนั่งซึมเป็นลูกหมาถูกเตะอยู่ข้างๆ

“มานี่” ผมบอก น้ำเสียงของผมเจือแววคาดหวังแบบที่บ่งบอกว่ากำลังจะมีใครบางคนชิบหายวายวอด “ดูเหมือนวันนี้เราจะมีอะไรสนุกๆ ให้ดูแล้ว”

เลสเตอร์ได้แต่จ้องผมด้วยสายตาน่าสมเพชนั่น ยังคงจมป...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ