บทที่ 38

ฉันซุกตัวลึกลงไปใต้ผ้านวมหนา ความรู้สึกต่างๆ ถ่วงหนักในอกยิ่งกว่าผ้านวมหลายชั้น

“ตอนนี้ยังไม่อยากไป ฉันว่าฉันจะนอนเร็วหน่อย” ฉันพึมพำ เสียงอู้อี้อยู่ในหมอน “พวกนายไปกันก่อนเลย ไม่ต้องรอฉันหรอก”

“ก็ได้ ฝันดีแล้วกัน” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ก่อนจะดึงประตูให้ปิดลง

ฉันควรจะรู้สึกโล่งใจที่ได้อยู่ค...