บทที่ 43

ห้องของท่านลูน่าพร้อมแล้วครับ ท่านต้องการพักผ่อนสักครู่ไหมครับ” พ่อบ้านถามอย่างนอบน้อม

“ขอบคุณค่ะ” ฉันเค้นคำพูดออกมา พยายามจะยิ้มซึ่งคงดูเหมือนการแสยะยิ้มมากกว่า

ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดมหึมาทั้งที่ยังสวมชุดที่ใส่ตอนเข้าร่วมการประชุมสุดหายนะนั่น ความเหนื่อยล้าจากพายุอารมณ์ถาโถมเข้าใส่ฉันในคราวเดียว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ