บทที่ 53

ฉันพินิจมองใบหน้าของมาริสสา

“เอาล่ะ” ฉันยอม “แต่ฉันก็ยังไม่ไว้ใจการเปลี่ยนใจกะทันหันนี่เสียทีเดียว”

“ก็สมควรอยู่” เธอยพยักหน้า พลางส่งสัญญาณเรียกพนักงานเสิร์ฟขอน้ำเปล่าแก้วหนึ่ง “ถ้าเป็นฉันก็คงสงสัยเหมือนกัน”

ความเงียบอันน่าอึดอัดโรยตัวลงมาระหว่างเรา จนกระทั่งมาริสสาทำลายมันด้วยหัวข้อที่ไม่คาดคิด...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ