บทที่ 6

ฉันทนมองปฏิกิริยาของแบรดไม่ไหว เลยได้แต่ก้มหน้ามองมือตัวเองที่สั่นเทา

ดวงตาสีอำพันของแบรดสบเข้ากับตาฉันทันทีที่เงยหน้าขึ้น ชั่วขณะหนึ่ง ฉันเห็นบางอย่างวูบไหวในแววตาของเขา...ความรู้สึกผิด? ความเป็นห่วง? แต่ทว่าน้ำเสียงของเขากลับเย็นชาและควบคุมอารมณ์อย่างเต็มที่

“คุณย่าครับ เรื่องนี้ต้องอธิบายยาวกว่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ