บทที่ 537 ยาโคบ มาแยกกันเถอะ 2

“ก็จริงไม่ใช่เหรอคะ” นิโคลพยายามเบิกตากว้าง ทั้งที่ภายใต้ดวงตาคู่นั้นซ่อนความเศร้าและความหวาดกลัวอย่างสุดซึ้ง—ความเศร้าที่ทุกอย่างกำลังจะจบสิ้นลง และความหวาดกลัวเมื่อนึกถึงการต้องอยู่โดยไม่มีเขา แต่เธอก็เชื่อว่าตัวเองจะสามารถจัดการทุกอย่างได้ด้วยตัวคนเดียว

เธอไม่เคยเข้าโรงเรียน แต่ภาพวาดของเธอก็สาม...