บทที่ 2 อย่าแตะฉัน!

เดวิดและโอลิเวียใช้เวลาตลอดบ่ายอยู่ในห้องตรวจการณ์ เฝ้าดูภาพจากกล้องวงจรปิดแต่ก็ไม่พบสิ่งใดน่าสงสัย

“ขอโทษนะ ฉันคงเข้าใจผิดไปเอง” โอลิเวียเอ่ยขึ้นขณะที่ทั้งสองเดินออกจากห้อง

เมื่อเห็นสีหน้าสลดของเธอ เดวิดก็โอบแขนรอบตัวเธอ “โอลิเวีย มันไม่ใช่ความผิดของคุณนะ อย่าโทษตัวเองเลย แล้วก็ไม่ต้องกังวลมากเกินไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะอยู่ข้างคุณเอง”

โอลิเวียพยักหน้าแล้วซบหน้าลงบนแผงอกของเขา เธอไว้ใจเขา เขาเป็นคนดี เมื่อสามปีก่อน ตอนที่เธอต้องอับอายขายหน้า เขาก็ไม่ได้ทอดทิ้งเธอ ตรงกันข้าม เขากลับปลอบโยนและอยู่เคียงข้างเธอมาจนถึงทุกวันนี้

หลังจากกอดกันเนิ่นนาน โอลิเวียก็ผละออกจากเดวิด บนถนนที่พลุกพล่านใกล้ๆ กันนั้น มีรถหรูคันหนึ่งขับผ่านไปโดยที่กระจกหน้าต่างถูกลดลง ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลัง โครงหน้าด้านข้างของเขาช่างดูคุ้นตาอย่างน่าประหลาด...สันจมูกโด่ง ดวงตาคมลึก เขาดูเหมือนโรเบิร์ต เดวิสไม่มีผิด

โอลิเวียตัวแข็งทื่อ

“โอลิเวีย?” เดวิดถามอย่างงุนงง “คุณโอเคไหม? มือคุณเย็นเฉียบเลย”

“เขา...” โอลิเวียยกมือขึ้น ชี้ไปยังทิศที่รถคันนั้นขับจากไป ฟันของเธอกระทบกันกึกๆ “ผู้ชายคนนั้น เขา...”

เธอพูดไม่จบประโยค สงสัยว่าตัวเองคงแค่เครียดเกินไปจนตาฝาดไปอีกแล้ว เธอไม่ควรเป็นแบบนี้เรื่อยไป

โอลิเวียลดมือลงแล้วส่ายหน้า “ไม่มีอะไรค่ะ นี่ก็ดึกแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ”

วันต่อมา โอลิเวียไปทำงาน ขณะที่เธอก้าวเข้าไปในล็อบบี้ เธอเห็นลิฟต์ตัวหนึ่งกำลังจะปิดจึงรีบวิ่งเข้าไปพร้อมตะโกนว่า “รอด้วยค่ะ!”

ประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง โอลิเวียรีบก้าวเข้าไปข้างใน พลางเอ่ยขอบคุณคนที่กดเปิดลิฟต์รอเธอ “ขอบคุ...”

ยังไม่ทันจะพูดจบ โอลิเวียก็ถึงกับตะลึงจนพูดไม่ออก เธอเซถอยหลังไปชิดผนังลิฟต์ จ้องมองชายตรงหน้าด้วยความหวาดผวา ฟันของเธอกระทบกันไม่หยุด

ชายคนนั้นมีดวงตาคมลึกและร่างสูงใหญ่สง่างาม เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดและกางเกงสีดำ ทำให้เขาดูเหมือนชนชั้นนำมากกว่าพวกนักเลง เขาเป็นผู้ชายประเภทที่ใครเห็นก็ต้องเหลียวมอง

แต่โอลิเวียไม่ได้รู้สึกชื่นชมเลยแม้แต่น้อย มีเพียงความกลัวสุดหยั่งถึง เพราะเขาคือโรเบิร์ต ใบหน้าเดิม เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดิม เขากลับมาแล้ว เขากลับมาเพื่อแก้แค้นจริงๆ

โอลิเวียขยับตัวอย่างสิ้นหวังเพื่อหาทางหนี แต่ก็ตระหนักได้ว่าเธอติดอยู่ในลิฟต์กับเขา ไม่มีทางหนี เธออยู่ในกำมือของเขาโดยสิ้นเชิง

โอลิเวียจิกนิ้วเข้ากับผนังลิฟต์ พยายามหลีกเลี่ยงการสัมผัสจากเขา “ที่...ที่นี่เป็นที่สาธารณะนะ ทันทีที่ลิฟต์หยุด ผู้คนจะเห็นคุณ คุณหนีไปไหนไม่รอดแน่”

“หนีเหรอ?” ชายคนนั้นมองเธออย่างสับสน “ทำไมผมต้องหนีด้วยล่ะ?”

เขาก้าวเข้ามาใกล้ ยื่นมือมาแตะหน้าผากของเธอ แม้กระทั่งน้ำเสียงของเขาก็ยังเหมือนเดิม เขาคือคนคนนั้นจริงๆ

โอลิเวียตัวสั่นเทาด้วยความกลัว กรีดร้องขณะวิ่งไปอีกมุมหนึ่ง “อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ฉันจะเรียกตำรวจ”

ใช่ ตำรวจ โอลิเวียควานหามือถือในกระเป๋าอย่างลนลานแล้วกดโทรออกเบอร์ 191

ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก โอลิเวียถลาออกมาโดยมีชายคนนั้นเดินตามติดๆ เป็นช่วงเวลาเข้างานที่คนพลุกพล่าน เพื่อนร่วมงานของเธอจึงพากันมารุมล้อมเมื่อเห็นเธอหนีอย่างไม่คิดชีวิต

“เขา...เขาเป็นคนไม่ดี ฉัน...ฉันแจ้งตำรวจแล้ว เดี๋ยวพวกเขาก็จะมาจับคุณ” โอลิเวียตะโกน พลางหลบอยู่หลังเพื่อนร่วมงานแล้วชี้นิ้วไปที่ชายคนนั้น

เพื่อนร่วมงานของเธอมองไปที่ชายคนนั้นสลับกับมองโอลิเวีย เพื่อนร่วมงานใจดีคนหนึ่งกระซิบว่า “โอลิเวีย แน่ใจเหรอ? นี่คือคุณกรีน ที่จะมาเซ็นสัญญากับบริษัทเราน่ะ เขาแวะมาเมื่อวานแล้ว แต่คุณลาพัก”

“ไม่” โอลิเวียส่ายหน้า “ฉันแน่ใจว่าเขา...”

ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาโอลิเวียด้วยสีหน้าอ่อนโยน “คุณผู้หญิงครับ คุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ ผมชื่อชาร์ลส์ กรีน เป็นหุ้นส่วนของเจ้านายคุณ”