บทที่ 5 ฉันเป็นผู้ชายที่ทำร้ายคุณในตอนนั้นหรือไม่?

ฝนตกลงมาอย่างหนักราวกับฟ้ารั่ว และโอลิเวียก็เปียกโชกไปทั้งตัว

ผมของเธอเปียกลู่แนบใบหน้า ชุดเดรสก็แนบเนื้อจนเห็นสัดส่วน หยดน้ำหยดลงไปทุกที่ ทำให้เธอดูไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำ

ชาร์ลส์เหลือบมองเธอ “โอลิเวีย คุณมาคนเดียวเหรอ ขึ้นรถสิ เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน”

“ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ... ฉัน...ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณกรีน”

ฟันของโอลิเวียกระทบกันกึกๆ เธอกำแฮนด์รถสกู๊ตเตอร์ไฟฟ้าแน่น อยากจะหนีไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

“โอลิเวีย คุณยังคิดว่าผมเป็นตัวร้ายอยู่หรือไง คำขอโทษของคุณดูไม่จริงใจเลยนะ”

ชาร์ลส์มองเธอ ความผิดหวังฉายชัดในดวงตา

โอลิเวียกัดริมฝีปาก เหลือบมองคนขับรถที่เบาะหน้า สลับกับกล้องวงจรปิดบนผนัง ก่อนจะก้าวขึ้นรถไปอย่างไม่เต็มใจ

ต่อให้ชาร์ลส์คือโรเบิร์ตจริงๆ แต่เมื่อมีคนอื่นอยู่ด้วยและมีกล้องจับภาพอยู่ เขาก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามหรอก

“ขอบคุณค่ะ คุณกรีน”

เมื่อเข้ามาในรถแล้ว โอลิเวียก็เบียดตัวชิดประตูรถ พยายามทำตัวให้ลีบที่สุดเท่าที่จะทำได้

แต่ใครๆ ก็ดูออกว่าเธอทั้งเกร็งและหวาดกลัวมากแค่ไหน

“คุณกลัวผมขนาดนั้นเลยเหรอ” ชาร์ลส์ขมวดคิ้ว น้ำเสียงเจือความหงุดหงิด “เราเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวนี่ ใช่ไหม”

“ขอโทษค่ะ” โอลิเวียกอดตัวเองแน่นพลางอธิบาย “ฉันเคยถูกคนร้ายทำร้ายที่บ้านเกิดน่ะค่ะ คุณหน้าตาเหมือนเขามาก แม้กระทั่งเสียงก็ยังเหมือนกัน ฉันก็เลย...”

“ผมเข้าใจแล้ว แต่คนร้ายคนนั้น... เขาไม่ได้ทำอะไรที่มันเลวร้ายกับคุณเกินไปใช่ไหม”

น้ำเสียงของชาร์ลส์อ่อนโยน แต่โอลิเวียก็อดนึกถึงคืนฝนตกเมื่อสามปีก่อนไม่ได้

ไม่ว่าเธอและเดวิดจะอ้อนวอนแค่ไหน ชายหน้าบากคนนั้นก็ยังคงล่วงละเมิดเธอ และโรเบิร์ตก็ไม่คิดจะไว้ชีวิตพวกเขาเลย

พวกมันคือปีศาจที่ขึ้นมาจากขุมนรก

เมื่อเห็นโอลิเวียนิ่งเงียบไปนาน ชาร์ลส์ก็ยื่นผ้าขนหนูให้เธอด้วยสีหน้าขอโทษ “ขอโทษที ผมไม่ควรพูดแบบนั้น นี่ครับ เช็ดตัวซะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”

โอลิเวียจ้องมองมือของชาร์ลส์อยู่ครู่หนึ่งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรอยแผลเป็น ก่อนจะรับผ้าขนหนูมาแล้วรีบเช็ดผมและใบหน้าของเธอให้แห้ง

น้ำจากชุดเดรสของเธอหยดลงบนรถหรู ทำให้พรมราคาแพงใต้เท้าของเธอเปรอะเปื้อน

โอลิเวียยิ่งรู้สึกอึดอัด “คุณกรีนคะ ฉันขอโทษที่ทำรถของคุณเลอะ”

“ไม่เป็นไร แค่อย่าเข้าใจผิดว่าผมเป็นคนเลวอีกก็พอ”

รถทั้งคันตกอยู่ในความเงียบ

โอลิเวียหันไปมองนอกหน้าต่าง พลางย้ำเตือนตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าผู้ชายข้างๆ เธอไม่ใช่โรเบิร์ต เขาแค่หน้าตาเหมือนโรเบิร์ตเท่านั้น ส่วนโรเบิร์ตตัวจริงตายไปเมื่อสามปีก่อนแล้ว

ขณะที่เธอกำลังจะรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย คนขับรถก็หักเลี้ยวอย่างกะทันหัน ทำให้เธอเสียหลักล้มเข้าไปหาชาร์ลส์ มือขวาของเธอกดลงบนลำตัวด้านซ้ายของเขา

“ขอโทษครับคุณกรีน เมื่อกี้มีรถปาดหน้ากะทันหัน”

“ไม่เป็นไร คราวหน้าก็ระวังให้มากขึ้น”

หลังจากพูดกับคนขับรถแล้ว ชาร์ลส์ก็ก้มลงมองโอลิเวียที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา “โอลิเวีย คุณคิดจะอยู่ในอ้อมกอดของผมอีกนานแค่ไหน”

น้ำเสียงนั้นปลุกความทรงจำอันน่าสะพรึงกลัวเมื่อสามปีก่อนให้หวนกลับมา

แต่เธอกลับไม่ได้ผละออกจากชาร์ลส์ในทันที

เธอจำได้แม่นว่าในคืนนั้นเมื่อสามปีก่อน เดวิดสามีของเธอได้ผ่ากระสุนออกจากร่างของโรเบิร์ต

รอยแผลจากกระสุนอยู่บริเวณลำตัวด้านซ้ายของโรเบิร์ต

ตรงไหนกันแน่?

ข่มความกลัวในใจ โอลิเวียใช้สัญชาตญาณคลำหาไปรอบๆ บริเวณนั้น

ตรงนี้เหรอ

ตรงนี้เหรอ

หรือว่าตรงนี้

โอลิเวียค่อยๆ คลำไปรอบๆ

แม้จะผ่านเนื้อผ้าของเสื้อ เธอก็สัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงความอบอุ่นและความแน่นกระชับของผิวหนังข้างใต้

"โอลิเวีย" ชาร์ลส์คว้ามือเธอไว้ น้ำเสียงเจือแววขบขัน "คุณทำอะไรอยู่ กำลังฉวยโอกาสกับผมเหรอ"

ความอับอายซัดสาดเข้าใส่เธอราวกับคลื่นยักษ์ และโอลิเวียก็รีบชักมือออกจากชาร์ลส์ "คุณกรีนคะ ฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉัน..."

ก่อนที่เธอจะทันได้หาข้อแก้ตัว ชาร์ลส์ก็พูดขึ้น "คุณกำลังมองหารอยแผลเป็นอยู่เหรอ คนร้ายคนนั้นมีรอยแผลเป็นเหรอ"

เมื่อถูกจับได้คาหนังคาเขา โอลิเวียยิ่งรู้สึกอับอายมากขึ้นไปอีก "ฉันขอโทษค่ะ คุณกรีน"

"แล้วไง ผมคือคนที่ทำร้ายคุณในตอนนั้นหรือเปล่า"

ไม่

เขาไม่มีรอยแผลเป็นบนร่างกาย

ไม่มีทั้งบนมือ ไม่มีทั้งบนเอว

เธอคงจะจำคนผิดไปแล้ว

โอลิเวียไม่มีอะไรจะพูดอีกและทำได้เพียงกล่าวขอโทษอีกครั้ง

"ว่าแต่ว่า โอลิเวีย คุณยังไม่ได้บอกผมเลยนะว่าบ้านคุณอยู่ที่ไหน" ชาร์ลส์ไม่ได้คาดคั้นต่อและเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างเป็นธรรมชาติ

"ฉันอยู่ที่..."

ตามสัญชาตญาณ โอลิเวียเกือบจะบอกที่อยู่บ้านของเธอไปแล้ว แต่แล้วก็บอกที่อยู่อีกแห่งไปแทน

เธอไม่เกี่ยงที่จะหาโรงแรมแถวนั้นพักสักคืน แต่เธอจะให้ชาร์ลส์รู้ที่อยู่จริงของเธอไม่ได้เด็ดขาด

จนกว่าเธอจะแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเขาไม่ใช่โรเบิร์ต เธอต้องระวังตัวไว้ก่อน

ชาร์ลส์ขับรถไปส่งโอลิเวียยังสถานที่ที่เธอบอกอย่างรวดเร็ว

หลังจากเธอลงจากรถ เขาก็ไม่ได้อยู่นานและขับรถจากไป

เมื่อมองรถมายบัคแล่นหายลับไปในระยะไกล โอลิเวียก็เดินเข้าไปในร้านกาแฟใกล้ๆ และโทรหาเดวิดทันที

สายต่อติดอย่างรวดเร็ว

"โอลิเวีย พี่เพิ่งออกจากห้องผ่าตัด ตอนนี้ถึงบ้านหรือยัง"

โอลิเวียเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นให้เดวิดฟังคร่าวๆ โดยเว้นเรื่องที่เธอไปสัมผัสเอวของชาร์ลส์ไว้ เพราะกลัวว่าเดวิดจะหาว่าเธอใจร้อนวู่วามเกินไป

"ฟังจากที่เธอเล่า เหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญนะ โอลิเวีย รออยู่ที่ร้านกาแฟนั่นแหละ พี่กำลังจะเลิกงานแล้ว จะรีบไปหาเดี๋ยวนี้เลย"

การเจรจาสัญญาระหว่างชาร์ลส์และเจอร์รี่เป็นไปอย่างราบรื่น และในไม่ช้าพวกเขาก็ได้เซ็นสัญญา ทั้งสองบริษัทจึงมารวมตัวกันที่โรงแรมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองซิลเวอร์ไลต์เพื่อร่วมรับประทานอาหารค่ำฉลองความสำเร็จ

ที่โต๊ะอาหารค่ำ โอลิเวียยกแก้วขึ้นและเดินไปหาชาร์ลส์พร้อมรอยยิ้มขอโทษ "คุณกรีนคะ ก่อนหน้านี้ฉันเข้าใจคุณผิดไป ต้องขออภัยด้วยนะคะ หวังว่าคุณจะให้อภัยฉัน ฉันขอดื่มสามจอกเพื่อเป็นการไถ่โทษค่ะ"

พูดจบ โอลิเวียก็ดื่มรวดเดียวสามจอก

"ไม่เป็นไร"

ชาร์ลส์ยิ้มและจิบไวน์ของเขา "แค่คุณไม่กล่าวหาผมเสียๆ หายๆ อีกก็พอ ถ้าชื่อเสียงผมเสียหายขึ้นมา ผมอาจจะทำธุรกิจต่อไปไม่ได้"

เมื่อเขาพูดเช่นนั้น โอลิเวียจึงทำได้เพียงกล่าวขอโทษอีกครั้ง

อาหารค่ำมื้อนั้นดำเนินไปอย่างชื่นมื่น

โอลิเวียแอบเก็บกระดาษเช็ดปากที่ชาร์ลส์ใช้แล้วซึ่งมีรอยนิ้วมือของเขาติดอยู่ไปด้วย

เมื่อได้รอยนิ้วมือมาแล้ว สิ่งที่เธอต้องการต่อไปก็คือตัวอย่างเลือด

โอลิเวียเหลือบมองแหวนวงพิเศษบนนิ้วของเธอ แล้วเดินไปที่มุมหนึ่ง เรียกบริกรที่กำลังจะเสิร์ฟไวน์ให้ชาร์ลส์เข้ามาหา "ฉันต้องไปเข้าห้องน้ำ แล้วแหวนวงนี้โดนน้ำไม่ได้ คุณช่วยถือไว้ให้ฉันหน่อยได้ไหม"

"แต่ว่าผม..." บริกรทำท่าลังเล

"แค่สวมไว้บนนิ้วของคุณก็ได้ ไม่ต้องถือไว้หรอกค่ะ เดี๋ยวฉันเสร็จธุระแล้วจะกลับมาหาคุณเอง"

ก่อนที่บริกรจะทันได้ตอบอะไร โอลิเวียก็สวมแหวนลงบนนิ้วของเขา