บทที่ 39 คนของกู/ไม่กลัวกูเหรอ

คนของกู/ไม่กลัวกูเหรอ

และมันก็ใช่ ผมจำเสียงของมันได้ดี อีเด็กอ้วนของผมมันอยู่ในห้องนั้น

กรี๊ด!

"อย่าทำอะไรกู ฮือฮือ กูกลัวแล้วปล่อยกูไปเถอะ" เสียงอีเด็กอ้วนของผม มันกรีดร้องออกมาจนดังลั่นห้อง นั้นยิ่งทำให้อารมณ์เดือดดาลของผมพุ่งทะยานจนถึงที่สุด ไม่รอช้าผมใช้ปืนยิงไปที่ลูกบิดของประตู ก่อนจะใช้เท้า...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ