บทที่ 2 ตัวภาระ

ตอนเช้า

“ทำไมปวดหัวแบบนี้นะ” ร่างบางค่อย ๆ ขยับเปลือกตาขึ้นเมื่อแสงแดดแยงตา ส่องกระทบเข้าที่ใบหน้าหวาน รู้สึกปวดหัวอย่างที่เธอไม่เคยปวดมากแบบนี้มาก่อน

“เมื่อคืน” มันเหมือนจะจำอะไรได้แต่ก็จำอะไรไม่ได้

พรึบ!!

“ว่าแต่” เธียร ดีดตัวลุกขึ้นมองไปรอบ ๆ ห้อง

“ที่นี่ที่ไหน? ห้องใคร? แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง?” คำถามนับร้อยพุ่งเข้ามาในหัว

“เสื้อผ้า” พร้อมก้มสำรวจร่างกายตัวเอง

“เฮ้อ” หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอยังใส่ชุดเดิม ร่างกายไม่มีอะไรบุบสลาย ไม่เจ็บไม่ปวด

“แล้วที่นี่มันที่ไหน?” เด็กสาวในชุดคอสเพลย์สุดเซ็กซี่ ค่อย ๆ ก้าวขาเดินสำรวจห้องที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบหรู ในโทนแดงดำ มันดูแปลก ๆ แต่ก็ดูสวยมันดูลึกลับน่าค้นหา

สองขาเรียวยังคงก้าวเดินสำรวจห้องไปเรื่อย ๆ อย่างเพลิดเพลิน

พรึบ!!

โครม!

เพล้ง!!

“เฮือก!!” เธอสะดุ้งตกใจจนมือเธอเผลอไปปัด โมเดลจำลองเรือ Costa neoromantic มูลค่าหลายสิบล้านที่ทำจากคคริสตัลแท้ ตกลงแตกละเอียด เพราะมัวแต่เดินเหม่อมองนี่นั่นไม่ดูทาง ร่างบางชนเข้ากับแผงอกแกร่งไร้เสื้อผ้าปกคลุมของเจ้าของห้องเข้าอย่างจัง

“…..” คนตัวเล็กในอ้อมแขนคนตัวโตตาเบิกกว้างตกตะลึงกับใบหน้าหล่อคม มือเล็กนุ่มที่ลูบจับหน้าอกเขาอย่างเผลอตัว สายตาเย็นชาดุดันจ้องใบหน้าหวานไม่กะพริบตา ใช่เขากำลังโมโหจนพูดอะไรไม่ออก

“จะลูบอีกนานมั้ย”

พรึบ!

ร่างเล็กถูกผลักเซถลาจนเกือบล้ม

‘ฉิบหายแล้วเธียร เธอทำอะไรลงไปเนี่ย’ พอตั้งสติได้มองดูความเสียหายที่เกิดขึ้นเธอถึงกับเข่าทรุด อายุยังไม่ทันจะเต็ม 18 ปีบริบูรณ์ เรียนก็ยังไม่จบจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าเสียหาย ดูท่าแล้วคงจะหลายหมื่น กับแค่เงินพันกว่าจะได้มาแต่ละบาทเลือดตาแทบกระเด็นนับประสาอะไรกับเงินหมื่น แล้วอีกไม่กี่เดือนก็จะจบ ม. 6 เงินค่าเทอมที่จะเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัยยังไม่มีสักบาท ตายแน่ เธอตายแน่ ธีรดา

“ออกไปจากห้องฉันก่อนที่ฉันจะฆ่าเธอ”

“เฮือก” แล้วต้องตกใจกับน้ำเสียงเย็นยะเยือกที่เอ่ยขึ้นจากด้านหลัง แค่น้ำเสียงยังน่ากลัวขนาดนี้ไม่อยากจะคิดเลยว่าหน้าเขาจะดุขนาดไหน

“นะ...หนูขอโทษเดี๋ยวหนูจะจ่ายค่าเสียหายให้นะคะ” เด็กสาวค่อย ๆ หมุนตัวหันหน้าไปสบตาคู่ดุดันที่มองเธออย่างกับจะฆ่าคู่นั้น แล้วต้องกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอ เมื่อร่างสูงโปร่งผิวขาวเนียน มีแค่ผ้าขนหนูพันช่วงล่างเดินเข้ามาใกล้

“ฮึ จะเอาปัญญาที่ไหนมาจ่าย” เขาเหยียดยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“หนูทำพังยังไงหนูก็ต้องจ่ายอยู่แล้ว แต่ขอเวลาหนูหน่อย 1 เดือน ขอเวลา 1 เดือนเงินหมื่นหนึ่งมันไม่ใช่น้อย ๆ นะ” ถึงไม่รู้จะไปหามาจากไหน แต่ทำของคนอื่นเสียหายยังไงก็ต้องชดใช้ ถึงจะไม่มีพ่อมีแม่สอนเรื่องพวกนี้แต่เด็กอย่างเธอก็มีจิตสำนึกมากพอ

“ฮึ...หน้าอย่างเธอจะเอาปัญญาที่ไหนมาจ่ายออกไปจากห้องฉันได้แล้ว! น่ารำคาญ!” เขาพูดแค่นั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนทันที

“ยังไงหนูก็จะหาเงินมาคืนพี่ให้ได้!” เสียงใสตะโกนตามหลังเขาอย่างหนักแน่นจริงจัง

“แล้วจะกลับยังไง เงินก็ไม่มีกระเป๋าก็อยู่ที่ไหนไม่รู้” แต่พอจะก้าวขาออกจากห้องก็นึกขึ้นได้ เงินเมื่อคืนก็ไม่ได้สักบาทไม่รู้ว่าใครเอาไปแล้วกระเป๋าก็อยู่ที่ร้าน ถึงจะมีเงินในนั้นแค่สองร้อยแต่สองร้อยสำหรับเธอมันมีค่าต่อชีวิตได้หลายวันเลยนะ

“พี่คะ” ธีรดากลั้นใจเดินตรงเข้าไปหาเขาที่เดินออกมาจากห้องนอนในชุดสูท เขาดูหล่อเรียบหรูดูแพงมาก แต่น่ากลัวไปหน่อยตรงที่สายตาคู่นั้นที่มองมามันดูเย็นเยือกจนน่าขนลุก มองมาทีทำเอาแทบหายใจไม่ออก

“คือว่าหนูขอยืมเงินพี่ได้มั้ยคะ สองร้อย” หญิงสาวฉีกยิ้มหวานชูนิ้วสองนิ้ว แต่ต้องหุบยิ้มเมื่อถูกสายตาพิฆาตคู่นั้นจ้องหน้าจนต้องรีบก้มหน้าหลบ

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ หนูขอตัวนะคะ ขอบคุณที่พี่ช่วยหนูไว้” ก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมเธอถึงคิดว่าเขาช่วยเธอจากไอ้บ้ากามที่มันหลอกให้ดื่มเหล้าเมื่อคืนไว้ แต่ความรู้สึกเธอมันบอกว่าเขาเป็นคนดีถึงจะดูน่ากลัวก็เถอะ

ร่างเล็กในชุดน้อยชิ้นเดินก้มหน้าออกจากห้อง เฮ้อ...กว่าจะเดินถึงห้องคงสาย ๆ ถ้าไม่ได้อยู่ในชุดนี้คงไม่ต้องกลัว จะขอยืมเสื้อคลุมเขาก็คงจะไม่ได้ใครล่ะจะกล้าให้คนแปลกหน้ายืมของ

พรึบ!!!

“ตัวภาระ” ร่างเล็กเซถลาเมื่อถูกแจ็กเกตตัวใหญ่โยนใส่ตัว เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด เขาไม่ได้นึกพิศวาสหรือสงสารอะไรแค่เห็นแล้วมันรำคาญลูกตา ไม่น่าช่วยเด็กใจแตกนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อคืน

น่าจะปล่อยให้ถูกลากไปข่มขืนเสียให้เข็ด อายุยังไม่ถึง 18 ด้วยซ้ำกลับทำตัวเหลวแหลก

“ตามมา”

“พี่จะไปส่งหนูเหรอคะ?” ขนาดเขาทำหน้ายักษ์ใส่ยังจะไปยิ้มให้อีก

“…….” แต่ก็ต้องเม้มปากแน่น สองเท้าเดินตามร่างสูงไปขึ้นรถ ก่อนรถ BM คันหรูจะขับออกไปด้วยความไว

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” สองมือยกมือไหว้ พร้อมรอยยิ้มที่จริงใจ แต่กลับได้แต่ความเงียบและความเฉยชา ก่อนสองขาจะก้าวลงจากรถ

“คนอะไรดุแต่หล่อ แล้วยังใจดีมาส่งด้วย” เธียรได้แต่มองตามรถหรูที่วิ่งออกไปด้วยความเร็ว ยิ่งนึกถึงใบหน้าหล่อคม สายตาเย็นชาแทนที่เธอจะกลัวแต่กลับยิ้มแสดงความชื่นชมเขา เพราะถ้าเป็นคนอื่นไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่นี่ร่างกายเธอมันยังปลอดภัยดีทุกอย่าง

“ตายแล้ว ทำไมขี้ลืมแบบนี้นะ” แต่ก็ต้องตีหัวตัวเองเมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมเอาเสื้อคืนเขาไป

“ไว้ค่อยเอาไปคืน คนอะไรตัวหอม ๆ” ไม่พูดเปล่ามือเล็กจับปกเสื้อขึ้นมาดม

“เธอทำบ้าอะไรของเธอเธียร ทำตัวเป็นโรคจิตไปได้!” ถึงจะบ่นให้ตัวเองแต่ก็ยังสูดดมเสื้อ กลิ่นนี้มันกลิ่นผู้ชายชัด ๆ กลิ่นมันหอมมันมาดแมนแฮนด์ซัม อดที่จะดมไม่ได้ ดมแล้วก็ต้องดมอีก

ก่อนร่างเล็กจะเดินยิ้มบิดตัวเขินอายเดินขึ้นไปบนห้องเช่าเล็ก ๆ เท่ารูหนูของเธอ จะทำไงได้ล่ะ เด็กที่ไม่มีพ่อมีแม่ อายุก็แค่นี้มีปัญญาเช่าห้องถูก ๆ แบบนี้อยู่ก็ดีเท่าไร ดีกว่าต้องไปนอนข้างถนนเหมือนตอนเด็ก ๆ

ที่เธอยอมไปทำงานแทนพี่สาว เพราะถ้าพี่สาวไม่ช่วยเด็กน้อยที่นอนตากฝนอยู่ข้างถนนวันนั้นไว้ก็คงไม่มีเธียร เด็กสาวที่มองโลกในแง่บวกไม่เคยคิดร้ายกับใคร ผู้ที่หัวใจมีแต่ศิลปะและมีความใฝ่ฝันที่จะเป็นจิตรกร

อยากสร้างสรรค์ผลงานอยากให้ทุกคนได้ยิ้มไปกับสิ่งที่เธอสื่อออกมา