บทที่ 15 เราเลิกกันเถอะ

บัวบูชาเพียงแค่ยิ้มพอเป็นพิธี ขณะก้าวช้า ๆ เพื่อไปหาว่าที่เจ้าบ่าวผู้สง่าที่ยืนรอเธออยู่ด้วยใจจดจ่อ รอยยิ้มร้ายที่เต็มไปด้วยความหมายอย่างลึกล้ำและสายตาเย้ยเยาะที่บ่งบอกถึงความสุขสมหวังของเขา ทำให้เธอรู้สึกเศร้ามากกว่าเสียใจเสียแล้ว ความทุกข์ของเธอคือความสุขของเขา

“บัว!”  อิศราตะโกนเรียกชื่อเธอด้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ