บทที่ 47 ขอโทษมาสิวะ

กอบกุลบอกลาเสร็จก็ออกจากห้องไป ปล่อยลลิตาไว้กับคนไข้เสียเลย คนปากไม่ดีอย่างลลิตาคงทำให้บัวบูชาเหนื่อยหัวใจได้อีกเยอะ

“บัว....”  ลลิตากระซิบกระซาบราวกับว่าในห้องมีกันหลายคน เธอกลัวใครจะรู้ทั้งที่อยู่กันแค่สองคนเท่านั้น “แกอย่าคิดมากนะ อย่าไปแคร์ อย่าไปจมปรัก บทเรียนชีวิตครั้งนี้ เก็บเอาไว้เตือนตัวเอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ