บทที่ 5 บทที่ 4
บทที่ 4
“นี่กะจะไม่เอาอะไรไปเลยหรอ!” คริสเปิดประตูห้องนอนส่วนตัวน้องสาว และเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เห็นกองเสื้อผ้าแค่น้อยนิดของเธอ
“แล้วต้องเอาอะไรไป?” เธอที่เก็บของลงกระเป๋าเดินทางขนาดกลาง หันมองพี่ชายคนโตที่เดินเข้ามาโดยไม่เคาะประตู
“ก็พวกเสื้อผ้า...”
“พี่จะให้ฉันใส่ขนมิงค์เดินกลางแดดร้อนๆ เมืองไทยรึไง! ไร้สาระ! ออกไปได้แล้ว!” เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือส่วนตัวเธอดังขึ้น ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด ที่พี่ชายเธอไม่ยอมออกไปสักที
“เออ! ไปแล้ว!” เธอมองให้แน่ใจว่าเค้าไปแล้ว ก่อนจะพุ่งตัวไปล็อคประตูห้องและกดรับสาย
‘มีนาาาา!!’ เธอส่งยิ้มหวานให้โทรศัพท์และทิ้งตัวลงนอนหงายกับเตียง
“อะไร...” เธอชูมือถือให้ห่างจากใบหน้าเพื่อให้คนในกล้องมองเห็นหน้าเธอชัดๆ
‘ทำไมรับช้าล่ะ!’ เสียงกระเง้ากระงอดดังออกมา
“ก็กำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่ไง...” เสียงหัวเราะคิกคักดังออกมา
‘ขอดูนมหน่อยสิ!’ เธอดึงเสื้อและเอาโทรศัพท์ไปจ่อไว้
ตั้งแต่เธออัพไซต์หน้าอกมา ทุกครั้งที่ ‘กอหญ้า’ เพื่อนสาวคนสนิทที่เมืองไทยโทรมา เธอมักจะขอดูหน้าอกปลอมๆ ของเธอเสมอ
‘เหมือนจริงจัง! ถ้าเจอแล้วขอจับได้ไหม! เราอยากบีบ!’ เสียงหัวเราะคิกคักที่ดังลั่นอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่ของเธอ ไม่ได้ทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้ยินเพราะเป็นห้องเก็บเสียง
สองสาวคุยกันและนัดแนะ บอกไฟท์บินว่าจะถึงไทยประมาณกี่โมง เพื่อที่เพื่อนสาวเธอจะมารับ…
“เจอกันวันงานนะ...พ่อรักมีนา” เธอกอดตอบผู้เป็นพ่อด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“สวัสดีครับคุณมีนา...” หญิงสาวตวัดสายตามองเค้านิดนึง ก่อนจะพยักหน้ายืนหลังตรง รอบอดี้การ์ดคนสนิทเปิดประตูรถให้
อเล็กซ์มองผู้หญิงตรงหน้าที่แต่งตัวสบายๆ และยกยิ้มมุมปาก ร่างกายผอมบาง แต่ยืนอย่างมั่นคง สายตาถือดีของเธอ...เจ้านายเค้าจะต้องเจอศึกหนักอย่างแน่นอน!
เธอใส่เสื้อโอเวอร์ไซต์ลายพรางสีดำธรรมดานุ่งทับใน กางเกงยีนส์ขากระบอกสีซีด รองเท้าผ้าใบ Adidas YEEZY Boost 350 V2 "Blue Tint" สวมทับด้วยเสื้อกันหนาวขนมิงค์สีเทา สวมแว่นตาสีดำกันแดด ผมปล่อยยาวสลวย...
10 กว่าปี ที่ไม่เคยก้าวออกจากปีกของ ‘ดาเรล’ วันนี้เธอได้ออกมาแล้ว...ไม่มีแม้แต่เงาคนของพ่อเธอ
รถลีมูซีนสุดหรูเคลื่อนออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ในกรุงลอนดอน มีเพียง ‘ริค’ ที่นั่งอยู่เบาะข้างหน้า สองมือที่กุมกันไว้บนตักสั่นเทาอย่างปกปิดไม่มิด
“..........” อเล็กซ์เหลือบมองผู้หญิงของนาย...เธอมีโรคประจำตัวงั้นหรอ
“ริค...” เสียงหวานเอ่ยเรียกคนที่นั่งอยู่เบาะหน้า ขวดน้ำแร่ที่ถูกเปิดแล้ว ส่งกลับมาให้เธอ...รู้ใจกันถึงเพียงนี้!
“ถึงไทยแล้ว...เข้าไปพบนายกับผมนะครับ” เค้าเอ่ยพร้อมกับยื่นพาสสปอร์ตให้
“นายคุณไม่มีขารึไง...”
“แต่...”
“อยากเจอก็มาหาสิ...จะรอ” ร่างบางเดินผ่านเค้าไปและเข้าไปนั่งรอในเกท เธอไม่รับอะไรที่เค้าให้คนเอาไปให้เลย...เธอจะรับของที่มาจากริคเท่านั้น
“ครับนาย...กำลังจะขึ้นเครื่องครับ”
“คุณมีนาครับ...นายจะคุยด้วย” เธอตวัดสายตามามอง ก่อนจะหันหน้ากลับไปไม่เหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เค้าพูด มือแกร่งยื่นโทรศัพท์ค้างกลางอากาศ ก่อนริคจะคร่อมหัวให้เค้าและรับโทรศัพท์แทนเธอ
“ผมริคครับ...บอดี้การ์ดคุณมีนา” เธอหยิบคุ๊กกี้อัลมอลด์เข้าปากและกวาดสายตามองไปรอบ โดยไม่ได้สนใจว่าคนในโทรศัพท์คุยกันเช่นไร…ผ่านไปสักพักริควางสายและนั่งลงข้างเธอๆ หันไปมองและยื่นถุงคุ๊กกี้ให้
“คุณควรเข้าพบคุณวาเลน...เพราะธุรกิจเราจะผ่านไปด้วยดีได้หรือไม่ มันขึ้นอยู่กับคุณครับ” ดวงตาคมสีฟ้า ที่มองสบดวงตาดำแวววาวของเธอ...บ่งบอกได้ว่าเธอคงเล่นอะไรสนุกๆ ไม่ได้แล้ว
“ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ไป...ฉันพูดหรอ ‘ว่าไม่ไป’ หะ!” เธอเอ่ยเสียงกระแทกและหันไปมองหน้าอเล็กซ์ที่ยืนอยู่ไกลๆ อย่างเอาเรื่อง
“เธอตกลงว่าจะเข้าไปพบคุณวาเลยครับ” หลังจากสู้รบกับความร้ายกาจของเธอสักพัก...ริคก็เดินมาบอกอเล็กซ์ว่า เธอเปลี่ยนใจจะเข้าไปหานายเค้าแล้ว
“โอเค...ผมอเล็กซ์นะ ผมว่าเราน่าจะอายุเท่าๆ กัน ก็มาอยู่กันดีๆ เถอะนะ”
นวนิยายเรื่องนี้...มีเนื้อหาที่ค่อนข้างกระทบกระเทือนจิตใจ โปรดปั่นจักรยานในการอ่านเหมือนเดิมนะคะ
25+ แต่ไม่ห้ามนะ โตๆ กันแล้ว ไม่ดราม่า ติชมได้ น้อมรับและปรับปรุงด้วยความจริงใจค่ะ
เกียม ทิชชู่ ซับน้ำหมาก น้ำตา กำดาวกัน ด้วยไม่รู้จะไปทางไหนดี...แต่อยากจะลองเขียนดาร์กๆ ดู
ขอบคุณที่สนับสนุน จะไม่ทำให้ผิดหวัง รักษาสุขภาพกันด้วยค่ะ
