บทที่ 1

มุมมองของอาเรีย

“...สิบล้านดอลลาร์! ครั้งที่หนึ่ง! ครั้งที่สอง! สร้อยพระราชินี...ขายแล้วครับ! ให้แก่อัลฟ่าคิงลูเซียน! ขอแสดงความยินดีด้วยครับ!”

ทันทีที่สิ้นเสียงประกาศ สายตาทุกคู่ที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงและไม่อยากจะเชื่อก็หันมามองฉัน...ลูน่าผู้ถูกทอดทิ้งของเขา

หัวใจของฉันเริ่มเต้นรัว ในความเป็นจริงแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อยิ่งกว่าใคร หรือว่า...เขาจะจำได้ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเรา?

ลูเซียน สามีของฉันและอัลฟ่าคิงผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งฝูงรัตติกาล ลุกขึ้นจากที่นั่งแถวหน้าสุดของหอประชุมแล้วเดินขึ้นไปบนเวที

เขามีผมสีดำหยักศกสั้นและใบหน้าที่หล่อเหลา แม้จะมีสีหน้าเย็นชาอยู่เสมอ แต่เขาก็ยังเป็นชายที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในฝูง

ฉันวางมือทาบบนหน้าอกเบาๆ ฉันเคยคิดว่าเขาจำไม่ได้แล้วว่าสร้อยเส้นนั้นสำคัญกับฉันแค่ไหน...เพราะฉันเป็นเพียงลูน่าแม่บ้านที่ถูกทอดทิ้ง

ฉันคือเมทโอกาสที่สองของลูเซียน เป็นลูน่าของเขา...ลูน่าที่มีอดีตเป็นเด็กกำพร้า

“ดูชุดที่นางใส่นั่นสิ...นางไม่คู่ควรกับสร้อยเส้นนั้นเลยสักนิด!”

“ฉันรู้มาว่าชีล่า เมทคนแรกของลูเซียนก็อยู่ที่นี่ด้วย บางทีสร้อยอาจจะเป็นของหล่อนก็ได้...”

“แต่ชีล่าเป็นแค่อดีตเมทนะ ไม่ใช่ภรรยาของลูเซียนสักหน่อย! สร้อยนั่นชื่อสร้อยพระราชินีเชียวนะ!”

ฉันได้ยินเสียงใครบางคนพึมพำ ทุกคนดูถูกการแต่งงานของเรา และนั่นก็เป็นเรื่องที่เห็นได้ชัด ใครจะเชื่อว่าเด็กกำพร้าอย่างฉันคู่ควรที่จะอยู่กับอัลฟ่าคิงกันล่ะ?

หลายปีที่ผ่านมา ฉันได้ยินคำดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้นับครั้งไม่ถ้วน แต่สายตาของฉันยังคงจับจ้องไปที่ลูเซียน ชายที่ฉันรัก

ฉันทนได้

ความสัมพันธ์ของฉันกับลูเซียนตึงเครียดมาได้สักพักแล้ว เพื่อความรักที่มีต่อเขา ฉันยอมสละทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมีและเคยเป็น เพื่อมาเป็นภรรยาอยู่บ้านให้เขาตามธรรมเนียมของภรรยาอัลฟ่าคิง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งฉันพยายามเอาใจเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งตีตัวออกห่างจากฉันมากขึ้นเท่านั้น

‘เมทคนแรก’ หรืออีกชื่อคือ ‘เมทแห่งโชคชะตา’ สายใยพันธะของ ‘เมทโอกาสที่สอง’ ไม่ได้ลึกซึ้งเท่ากับ ‘เมทแห่งโชคชะตา’ ฉันรู้เรื่องนี้มาตลอด

แต่ความรักทำให้ฉันมีความกล้าที่จะอดทนและเอาชนะทุกสิ่ง และตอนนี้ ดูเหมือนว่าความหวังได้มาถึงแล้วในที่สุด หัวใจของฉันเต้นระรัว เร็วขึ้นทุกจังหวะ

บนเวที พิธีกรได้มอบรางวัลที่เขาประมูลได้ นั่นคือสร้อยไข่มุกแสนสวยที่ฉันจับตามองมาตั้งแต่เริ่มงานประมูลเพื่อการกุศลนี้ มันคล้ายกับเส้นที่แม่ของฉันเคยปรารถนาตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่มาก

สร้อยเส้นนี้มีราคาเริ่มต้นที่สูงลิ่ว และพุ่งทะยานขึ้นไปจนถึงขีดจำกัดที่เป็นไปไม่ได้ในระหว่างการประมูล สำหรับอัลฟ่าคิงแล้ว ไม่มีราคาสูงเกินไป และในเมื่อมันเป็นวันครบรอบแต่งงานของเรา...

บางทีปีนี้ ในที่สุดเขาก็อาจจะอยากฉลองมันก็ได้

เมื่อสร้อยอยู่ในมือ เขาก็หันกลับมายังผู้คนในห้อง นัยน์ตาสีฟ้าเยือกเย็นของเขากวาดมองไปทั่วทั้งหอประชุม

เขากำลังเดินมาทางฉัน

ฉันลุกขึ้นยืนทันทีด้วยความกระตือรือร้นและรอคอย หัวใจเต้นแรงจนแทบจะกระดอนออกมาที่ลำคอด้วยความคาดหวัง

ลูเซียนเริ่มเดินมาตามทางเดิน ระหว่างแถวแล้วแถวเล่า หัวใจของฉันเต้นโครมครามรุนแรงจนแทบไม่ได้ยินเสียงความคิดของตัวเอง เมื่อเขาเดินมาถึงแถวที่ฉันยืนอยู่ ฉันก็ตัวแข็งทื่อไปหมด ฉันถึงกับลืมหายใจ

เขาเคลื่อนตัวเข้ามาในแถว ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ สายตาของเขามองเลยฉันไปเล็กน้อย แล้วเขาก็มาหยุดอยู่ข้างกายฉัน

“ลูเซียน...” ฉันกระซิบ

แต่เขากลับเดินผ่านฉันไป ราวกับว่าเขาไม่เห็นฉันเลยด้วยซ้ำ

เขาเดินไปหาคนอื่น

ไม่ใช่ฉัน

ชีล่า อดีตเมทของเขา ยืนอยู่ห่างจากฉันไปสองที่นั่ง

“หันหลังสิ” ลูเซียนบอกเธอ เมื่อเธอทำตาม เขาก็ยกสร้อยขึ้นและสวมมันรอบคอของเธออย่างระมัดระวัง ก่อนจะติดตะขอที่ด้านหลัง

ลูเซียนวางมือบนไหล่ของเธอพลางพูดว่า “ยินดีด้วยกับการเริ่มต้นใหม่นะ”

ชีล่าหัวเราะเบาๆ พลางหมุนตัวมาหาเขาแล้วพูดว่า “ฉันไม่นึกเลยว่าคุณจะอ่านข่าวซุบซิบพวกนั้นด้วย”

รอยยิ้มของสง่างามไม่ต่างจากชุดสีดำของเธอ เธอเกิดในตระกูลสูงศักดิ์ เป็นที่นิยม และมีเกียรติ เธอคือสุภาพสตรีชั้นสูงที่สมบูรณ์แบบ และที่สำคัญที่สุด เธอคืออดีตเมทแห่งโชคชะตาของเขา

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้แต่งงานกัน แต่ก็เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน

สร้อยเส้นนั้นไม่ใช่ของฉัน แต่เป็นของเธอ

“พวกเขาพูดผิดเหรอ” ลูเซียนถาม

“ไม่ผิดหรอกค่ะ” เธอตอบ “ฉันเพิ่งประกาศหย่าอย่างเป็นทางการเมื่อเช้านี้เอง”

เหล่ามนุษย์หมาป่าสูงศักดิ์ที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งตระหนักว่านี่เป็นช่วงเวลาที่ควรค่าแก่การเฉลิมฉลอง เริ่มปรบมืออย่างสุภาพ จากนั้นเสียงปรบมือก็ดังกระหึ่มขึ้นเรื่อยๆ และบางคนถึงกับเริ่มส่งเสียงเชียร์

ใกล้ๆ กันนั้น นักข่าวและช่างภาพต่างรีบกรูเข้ามาใกล้ แสงแฟลชจากกล้องของพวกเขาสว่างวาบและส่งเสียงเปรี๊ยะๆ ราวกับประทัด สาดเข้าตาฉันตรงๆ

ฉันสะดุดถอยหลัง ออกจากแถวของตัวเองไปยังทางเดิน ลูเซียนไม่ทันสังเกต มือของเขาวางลงบนแผ่นหลังส่วนล่างของชีล่าอย่างสบายๆ เธอยิ้มกว้างแล้วเอนตัวเข้าหาเขาอย่างสนิทสนม

กล้องทุกตัวจับภาพนั้นไว้ได้หมด เช่นเดียวกับฉัน

ความอับอายแล่นวาบเข้ามาในใจ ทำให้แก้มของฉันร้อนผ่าว ฉันหันหลังแล้วเดินต่อไปตามแถวจนกระทั่งไปถึงกำแพงที่ฉันสามารถซ่อนตัวได้ในที่สุด

แต่ฉันก็ซ่อนตัวอยู่ได้ไม่นาน

ชีล่า...ดวงตาของเธอราวกับประภาคาร...มองเห็นทุกการเคลื่อนไหวของฉัน ทันทีที่ความสนใจของผู้คนกลับไปที่การประมูล เธอก็เดินออกจากลูเซียนและตรงมาหาฉันที่กำลังพิงกำแพงอยู่

รอยยิ้มของเธอดูสดใส “อาเรีย ทำไมมาหลบอยู่ตรงมุมนี้ล่ะจ๊ะ” เธอไม่รอให้ฉันตอบก็พูดต่อ “เธอดูเศร้านะ อยากได้สร้อยเส้นนี้เหรอ เอ้านี่ จริงๆ แล้วมันควรจะเป็นของเธอนะ”

ชีล่ายกมือขึ้นปลดตะขอสร้อยคอจากด้านหลังคอของเธอ แล้วทำท่าจะยื่นมันให้ฉัน

เพราะเธอชอบขโมยความสนใจไปจากฉันอยู่บ่อยครั้ง ฉันจึงไม่ชอบเธอเป็นทุนเดิม เมื่อเห็นเธอทำท่าทีเช่นนี้กับฉัน ฉันก็เห็นแล้วว่าที่ผ่านมาฉันคงใจร้ายที่ตัดสินเธอไปแบบนั้น

บางทีเธออาจจะเป็นคนใจดีจริงๆ ก็ได้

แต่ทันทีที่ฉันยื่นมือออกไปจะรับสร้อยเส้นนั้น ชีล่าก็ร้องออกมาแล้วผงะถอยหลังไปราวกับว่าฉันผลักเธอ

“อาเรีย!” เธอจงใจกรีดร้องออกมา

ส้นสูงของเธอพลิกจนล้มลงไปกองกับพื้น

สร้อยคอหลุดจากมือของเธอ เส้นสร้อยไปเกี่ยวกับอะไรบางอย่างจนขาดสะบั้น และไข่มุกก็ร่วงกราวลงบนพื้นห้องประชุม

ทั้งห้องเงียบกริบในทันที ทุกสายตาจับจ้องมาที่เราสองคน

“อาเรีย! เธอทำแบบนี้ได้ยังไง?!” ชีล่าพูดเสียงดังจากพื้น “ฉันรู้ว่าเธออิจฉาฉัน แต่ไม่คิดว่าจะทำแบบนี้ที่นี่ ต่อหน้าทุกคน!”

“ฉันไม่ได้...” ฉันพยายามจะพูด แต่สายตาของฝูงชนกลับมืดมนลงด้วยความโกรธ พวกเขาต่อต้านฉันไปเรียบร้อยแล้ว

“เธอผลักฉันทำไม?”

ความใจดีนั่นเป็นแค่การแสดง ที่ฉันเคยสงสัยในตัวเธอในตอนแรกนั้นถูกต้องแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังชดใช้ราคาที่ลดการป้องกันตัวเองลง

นักข่าวและช่างภาพรีบกรูเข้ามาใกล้อีกครั้ง คราวนี้ฉันรวมอยู่ในแสงแฟลชและเสียงเปรี๊ยะๆ ของพวกเขาด้วย เรื่องนี้คงจะขึ้นหน้าหนึ่งของนิตยสารซุบซิบในวันรุ่งขึ้นอย่างแน่นอน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องเป็นภาพสีสดใสครบทุกรายละเอียด

และฉันก็อยู่ที่นี่ โดยไม่มีทางพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้เลย ความพยายามใดๆ ก็ตามที่จะทำเช่นนั้นจะเป็นการเอาคำพูดของฉันไปสู้กับคำพูดของชีล่า และฉันก็แพ้สงครามความคิดเห็นของสาธารณชนไปแล้ว

ลูเซียนแทรกฝูงชนที่เริ่มมุงเข้ามาใกล้เรา ชั่วขณะหนึ่ง ฉันสบตากับเขา ความหวังเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

ชีวิตแต่งงานของเราอาจไม่สมบูรณ์แบบ แต่ฉันก็ยังเป็นภรรยาของเขา แน่นอนว่าระหว่างเราสองคน เขาต้องเลือกข้างฉัน ไม่ใช่ชีล่า

ได้โปรดเชื่อฉัน ฉันอ้อนวอนอย่างเงียบงันด้วยสายตาและหัวใจ ได้โปรดเถอะ ฉันคือภรรยาของคุณนะ นี่คือวันครบรอบแต่งงานของเรา ได้โปรด

ใบหน้าของลูเซียนยังคงไร้ความรู้สึกเช่นเคย ดวงตาของเขาเย็นชาเหมือนทุกครั้ง แต่ฉันก็ยังคงหวัง ฉันยังคงเชื่อในพลังของชีวิตแต่งงานครั้งนี้

ฉันยังคงเชื่อมั่น...จนกระทั่งวินาทีที่ลูเซียนหยุดลง คุกเข่าลงข้างๆ ชีล่า และช่วยพยุงเธอลุกขึ้นยืน ขณะที่แขนของเขากอดเธอไว้ เธอก็ใช้มือทั้งสองข้างกดลงบนหน้าอกของเขา เธอซบหน้าลงกับไหล่ของเขา ซ่อนรอยยิ้มกว้างของเธอจากทุกคนในห้อง

ไม่มีใครเห็นมัน...ยกเว้นฉัน

“อาเรีย” ลูเซียนตวาด

“เจ้าคะ ท่านพี่?” ฉันพยายามสวมบทบาทภรรยาผู้ภักดีและยอมจำนนให้มากขึ้นเป็นสองเท่า หวังเป็นครั้งสุดท้ายว่ามันอาจจะเพียงพอที่จะโน้มน้าวให้เขามาอยู่ข้างฉันได้

ได้โปรดเถอะ ลูเซียน ได้โปรด...!

“ขอโทษชีล่าซะ อาเรีย”

ความหวังที่กำลังก่อตัวขึ้นในอกของฉันพังครืนลงไปกองอยู่ที่ก้นบึ้งของกระเพาะอาหาร ที่ซึ่งมันหดเหี่ยวลงอีกครั้ง กลับกลายเป็นความสิ้นหวัง

“แต่! ลูเซียน ฉัน—...”

“—ขอโทษ”

ฉันรู้จักน้ำเสียงแข็งกระด้างนั่นดี เขาจะไม่พูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง

“เดี๋ยวนี้”

ลูเซียนพูดกับฉันอย่างเย็นชา