บทที่ 27 บทที่ 27

ดรัณไม่ตอบจริงๆ เขารับฟังอย่างเงียบกริบแล้วเดินหนีไปจากตรงนั้น คำขอร้องของแม่เลี้ยงดังก้องอยู่ในหัวขณะที่ขายาวๆ ก้าวลิ่วไปยังเรือนริมน้ำ ที่นั่นเขาเคยมานอนเล่นบ่อยๆ ในตอนที่คบหาดูใจกับอิงฟ้า ทุกที่ในไร่รุ่งโรจน์ดรัณรู้จักเป็นอย่างดี

ร่างบอบบางที่ยืนอยู่เคียงข้างผู้ชายตัวสูงโปร่งสะดุดตาด...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ