บทที่ 7 บทที่ 7
“พี่ว่าจะชวนน้องพลับไปเที่ยวน่ะจ้ะ เพื่อนพี่เพิ่งเปิดผับในเมือง เป็นผับที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดเลยนะจ๊ะ ไม่รู้ว่าน้องพลับจะให้เกียรติพี่ดลหรือเปล่าน้อ”
“พลับไม่ชอบเที่ยวสถานที่แบบนั้นเท่าไหร่หรอกค่ะ” เธอบอกตามตรง แล้วต้องหันไปมองเมื่อเห็นรถโฟล์วีลล์คันใหญ่ของไร่ข้างๆ วิ่งใกล้เข้ามา ทางเส้นนี้เป็นทางเข้าที่แชร์กันระหว่างไร่รุ่งโรจน์กับไร่อิงฟ้าเพื่อการเดินทางที่สะดวกขึ้น สุดปลายทางสายนี้ก็คือสุดเขตแดนของไร่อิงฟ้า ที่นั่นจะมีน้ำตกสายเล็กๆ แต่งดงามตามธรรมชาติอยู่ด้วย
พ่อเลี้ยงดรัณลดกระจกลงเพื่อมองพลับพลึงกับนฤดล เขารู้จักเสือผู้หญิงอย่างนฤดลดี ไอ้หมอนี่ไม่เป็นโล้เป็นพายดีแต่เคลมผู้หญิงไปวันๆ นี่ก็คงจะมาติดพันพลับพลึงสินะ ตาคมภายใต้แว่นกันแดดสีดำจับจ้องใบหน้าอวดดีของหญิงสาว เธอเชิดหน้าใส่เขาแล้วหันไปยิ้มหวานให้นฤดล
เห็นแบบนั้นแล้วเรียวปากหนาก็บิดเบ้ แล้วรถคันโตก็เคลื่อนตัวจากไปฝุ่นตลบ
“โอ๊ย!!! พ่อเลี้ยงดรัณนี่ไม่น่าคบเลยให้ตายสิ ดูซิขับรถไม่เกรงใจคนยืนอยู่บ้างเลย” นฤดลบ่นกระปอดกระแปด ฝุ่นดินแดงฟุ้งจับเส้นผม ใบหน้า เสื้อผ้า และรถคันหรูหมดแล้ว
“ช่างเขาเถอะค่ะ ถนนเส้นนี้ก็ของเขาครึ่งหนึ่ง เดี๋ยวกลับไปอาบน้ำก็ออกแล้ว”
“นั่นสิครับ แต่พี่ไม่ชอบใจพ่อเลี้ยงดรัณนี่เสียเลย คนอะไรไม่คิดจะผูกมิตรกับคนอื่นบ้างหรือไง เชื่อไหมครับ ไร่พี่อยู่ไม่ไกลกันแต่เราไม่เคยทักทายกันเลยด้วยซ้ำ”
“เหรอคะ พ่อเลี้ยงก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ”
“ว่าแต่...ตกลงน้องพลับจะไปกับพี่หรือเปล่าครับ”
พลับพลึงเสมองตามท้ายรถที่เห็นไกลๆ แว่บหนึ่ง จากที่คิดปฏิเสธก็เปลี่ยนเป็นพยักหน้า บางทีการได้เที่ยวเปิดหูเปิดตาก็น่าจะดีกว่าจมอยู่กับความคิดถึงคนบางคน
“ไปก็ได้ค่ะ แต่อย่ากลับดึกนักนะคะ ไม่งั้นคุณพ่อคุณแม่จะไม่อนุญาต”
นฤดลรีบรับปากก่อนที่พลับพลึงจะเปลี่ยนใจ แล้วเขาก็ขอตัวกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ก่อนจะกลับมารับหญิงสาวออกไปด้วยกันค่ำนี้
หลังจากเจรจากับพ่อค้าคนกลางรายใหม่ได้ลงตัวเป็นที่น่าพอใจแล้ว ดรัณก็โทรหาปกรณ์เพื่อนซี้ย่ำปึ้ก ปกรณ์เป็นสัตวแพทย์ในโรงพยาบาลสัตว์ประจำอำเภอ เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกได้ไม่นานและเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่รู้จักดรัณดีที่สุด
“ว่าไงเพื่อน” เสียงปกรณ์หมอสัตว์อารมณ์ดีตอบรับ
“เสร็จงานหรือยังวะ ว่าจะชวนไปดื่ม”
“อีกคิวนึงว่ะ แกไปรอที่ร้านได้เลย เดี๋ยวฉันตามไป”
“เออๆ ผับของเสี่ยบัณฑูรนะ ฉันได้ยินว่าเปิดสาขาใหม่”
“อ๋อ...ได้สิ ไปฉลองผับใหม่ของเสี่ยบัณฑูรหน่อยก็ดี แล้วเจอกันเพื่อน”
ภายในผับขนาดกลางของเสี่ยบัณฑูร ร่างสูงปราดเปรียวของพ่อเลี้ยงดรัณดูจะสะดุดตาแก่ผู้ที่พบเห็นไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เป็นอันรู้กันดีว่าพ่อเลี้ยงจอมเถื่อนที่พวกคนงานในไร่ตั้งฉายาให้ ไม่ชอบเที่ยวผับเที่ยวบาร์เท่าไหร่นัก น้อยครั้งจะได้เห็นชายหนุ่มรูปหล่อหนวดงามๆ แวะเวียนเข้าไปในผับ ครั้งนี้ก็ได้รับความสนใจจากสายตาทุกคู่ ผับเปิดใหม่ของเสี่ยชื่อดังได้รับความสนใจจากผู้คนจำนวนมาก นอกจากนักท่องราตรีแล้วยังจะมีปาปารัซซี่คาบข่าวไปลงหนังสือพิมพ์อีก แค่ย่างก้าวเข้ามา พ่อเลี้ยงหนุ่มก็หายใจไม่คล่องคอเสียแล้ว
“สวัสดีครับพ่อเลี้ยง” เสี่ยบัณฑูรตรงเข้ามาทักทายลูกค้าคนพิเศษ
“สวัสดีครับเสี่ย” ดรัณทักทายกลับยิ้มๆ
“เป็นเกียรติมากที่ผับของผมได้ต้อนรับพ่อเลี้ยง เด็กๆ บริการพ่อเลี้ยงให้ดีๆ นะ” เสี่ยพุงพลุ้ยหันไปเรียกพนักงานต้อนรับสาวสวยที่ถูกคัดสรรมาแล้วว่าจะเรียกแขกเข้าร้านได้หนาแน่นแค่ไหน
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากดื่มเงียบๆ ตามลำพังมากกว่า”
“ไฮ้...ดื่มคนเดียวจะไปสนุกอะไร น่าจะมีเด็กสาวๆ นั่งตักสักคนสองคนนะครับ รับรองว่าผมเลือกมาแล้วทุกคน ปลอดภัยแน่ๆ ที่สำคัญฝีมือเด็ดสุดยอด หรือถ้าอยากได้ชนิดไม่เป็นงานอยากจะเป็นครูก็มีนะครับพ่อเลี้ยง หน้านี้ใสกิ๊กขาวสะอาด” ต่อให้เสี่ยบัณฑูรอวดอ้างสรรพคุณเด็กสาวในสังกัดมากแค่ไหน ดรัณก็ไม่คิดจะใส่ใจ
“เสี่ยอาจจะเป็นคนที่ไม่สนใจข่าวคราวรอบข้าง เลยไม่รู้ว่าผมเกลียดผู้หญิง”
“เอ่อ...ถ้างั้น...” เสี่ยเจ้าของผับเหมือนจะนึกได้ว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มรูปงามเงินหนาเลิกสนใจผู้หญิงมาหลายปีแล้ว ข่าวน่ะทำไมจะไม่ได้ยิน แต่คิดว่าถ้าหาสาวที่ถูกใจให้ได้คงไม่ปฏิเสธ ทว่าชายหนุ่มมาดแมนเต็มพิกัดคนนี้อาจจะสิ้นไร้สมรรถภาพทางเพศไปแล้วก็ได้
เศร้าจนนกเขาเลิกขัน!!
“ผมขอนั่งคนเดียวดีกว่าครับ หรือถ้าไม่ควรนั่งคนเดียว ผมขอ...” ดรัณทำมือทำไม้ตรงไปยังประตูทางออก
“โอ๊ะ!!! เชิญครับเชิญ นั่งจิบเหล้าคนเดียวก็ไม่เลวหรอกครับ ถ้างั้นตามสบายนะครับ ผมขอตัวไปรับแขกคนอื่นก่อน"
ดรัณส่ายหน้าแล้วกระดิกนิ้วเรียกบาร์เทนเดอร์
“ขอวิสกี้ออนเดอะร็อค”
เพียงอึดใจเดียวเหล้าวิสกี้รสนุ่มราดบนก้อนน้ำแข็งไร้สิ่งเจือปนก็อยู่ตรงหน้า ดรัณรอครู่เดียวให้ความร้อนของเหล้านอกผสมกับความเย็นของน้ำแข็งจนลงตัว แล้วสาดลงกระเพาะอาหารให้ร้อนวูบวาบไปทั่วลำคอ เครื่องดื่มชนิดนี้ถ้าคอไม่แข็งจริงไม่ควรลองเพราะมันก็คือเหล้าเพรียวๆ ไม่มีส่วนผสมของโซดาหรือน้ำเปล่า
พ่อเลี้ยงหนุ่มคลึงแก้วในมือเล่นขณะสมองก็หวนคิดไปถึงอดีต ทุกครั้งที่อยู่ลำพังเขามักจะย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องเก่าๆ แล้วก็ปล่อยให้ความเศร้าหมองยึดครองพื้นที่ในจิตใจเหมือนเคย
“เฮ้ย! ปล่อยให้รอแป๊บเดียวคิดถึงเรื่องเดิมๆ อีกแล้วสิไอ้พ่อเลี้ยง” แรงตบลงบนบ่าหนาที่มาพร้อมกับเสียงทุ้มของหนุ่มอารมณ์ดีกลั้วหัวเราะหน่อยๆ เหมือนลมที่พัดเอาความเศร้าถอยห่างไปจากพ่อเลี้ยงหนุ่ม
“ไอ้หมอ มาก็ดีแล้ว น้องๆ” ดรัณเรียกบาร์เทนเดอร์ “ขอแบบนี้อีก 2 ที่นะ”
“โอ้โห ตั้งใจจะมอมเหล้าฉันตั้งแต่เลิกงานเชียวหรือวะ ไอ้นี่เผลอนิดไม่ได้ทำตัวเป็นผู้สูงวัยอีกแล้ว”
“ผู้สูงวัยอะไรวะ”
“ก็พวกที่ชอบคิดถึงเรื่องเก่าๆ ในอดีตส่วนมากจะเป็นคนที่อายุเกิน 50 หรือที่ใครๆ เรียกว่าผู้สูงวัย หนุ่มๆ สาวๆ ไม่ค่อยมีใครเก็บเอามาคิดหรอกว่ะ”
