บทที่ 106 คนท้องถิ่นและคนภายนอก

“ทำซะ! ทำซะ! ทำซะ!”

เสียงนั้นตอกย้ำอย่างไม่หยุดหย่อนในหัวของชาร์ลส์ ขณะที่เขาพยายามต่อสู้เพื่อควบคุมมือของตัวเอง แล้วมันก็เปลี่ยนไป เป็นน้ำเสียงหวานเลี่ยนชวนคลื่นไส้ที่พยายามโน้มน้าว “มีเพียงการสังเวยเท่านั้นที่พระเจ้าจะทรงอภัยบาปของเจ้า”

จากที่ไหนสักแห่งอันไกลโพ้น เสียงสวดมนต์อันบริสุทธิ์ก็เริ่มด...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ