บทที่ 85 จุมพิตด้วยความห่วงหา ห่วงใย

อี้เหรินขัดเขินอยู่มาก แต่เหตุการณ์ต่อจากนี้เขาเขียนไว้ในนิยาย มันคือฉากจบแสนอ่อนหวาน และเขาอยากให้เติ้งไห่หลงรับรู้

“เรื่องที่ควรรู้ แต่ท่านกลับนึกไม่ออก”

เติ้งไห่หลงถูกคนงามดุ หัวคิ้วเข้มๆ จึงชนกัน สีหน้าดูหงอยลงจนอี้เหรินนึกสงสาร

“องค์ชายที่รัก ผู้น้อยกำลังจะมีเจ้าตัวเล็กๆ ให้อ๋องแปดสืบสกุลเติ...