บทที่ 7 7
เอมวิกาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้รอฟังผลตรวจกับคุณระย้า ถึงจะมั่นใจในความสดซิงของตัวเอง แต่ก็อดลุ้นระทึกไม่ได้ ริมฝีปากที่เคยระเรื่อสีของธรรมชาติ บัดนี้ซีดเซียว ไม่เพียงเท่านั้น ใบหน้าเธอก็ยังคงซีดไม่ต่างกัน
“เป็นอะไรไปหนูเอม จะเป็นลมหรือเปล่า”
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่เอมรู้สึกลุ้นกับผลตรวจ”
“จะไปกลัวอะไรในเมื่อหนูเคยบอกน้าว่าไม่เคยมีแฟน” คุณระย้าพูด หางตาเธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินหายไปทางมุมลับตาคน เธอชะเง้อมองพลางขมวดคิ้ว
“คุณน้ามีอะไรหรือเปล่าคะ มองหาใครคะ” หญิงสาวชะเง้อมองตาม
“เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร น้าเห็นใครแว่บๆ เหมือนคนรู้จัก”
“ไหนคะ”
“ไม่ต้องหาหรอก น้าคงจะมองผิดไปเอง คนๆ นั้นเขาไปทำงานที่ระยองจ้ะ เขาไม่มีทางมาอยู่ที่นี่ได้หรอก”
“อ๋อ งั้นคุณน้าคงจะตาฝาดไป” เอมวิกาส่งยิ้มที่แห้งแล้งให้กับสาวใหญ่ “เดี๋ยวผลคงจะออกมา เอมตื่นเต้น คุณน้าดูมือเอมสิคะ เย็นชืดเลย” เธอแบมือทั้งสองข้างไปตรงหน้าหญิงสูงวัย
คุณระย้าคว้ามือหญิงสาวมาจับ บีบเบาๆ พอให้อบอุ่น รู้สึกได้ถึงความเย็นที่ฝ่ามือตามที่อีกฝ่ายบอก “ทำใจดีๆ ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยก็ดีนะจะได้สดชื่น”
“ค่ะ งั้นเอมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
“จ้ะ ให้น้าไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณน้ารออยู่ที่นี่แหละ เผื่อเจ้าหน้าที่จะเรียกฟังผล”
“ได้ๆ”
คล้อยหลังหญิงสาวไปไม่ทันถึงสองนาที ชื่อของเอมวิกาก็ถูกเรียกให้เข้าไปรับฟังผล คุณระย้าเดินเร็ว แต่ไม่ได้เร็วไปกว่าผู้ชายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนเดินตัดหน้าเข้าห้องหมอไปก่อนเธอ
เธอรีบเปิดประตูเดินไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของนายแพทย์ศักดิ์ชัย แพทย์ชำนาญเฉพาะทางสตรี และพบว่าผู้ชายคนนั้นก็ยืนอยู่หลังเก้าอี้ห้องทำงานของหมอด้วยเช่นกัน
“เอ่อคุณผ่านฟ้า” เธอทักเสียงอ่อนน้อม “ไม่นึกว่าจะมาเจอคุณที่นี่”
“ผมเอง” ผ่านฟ้ายิ้มที่มุมปาก “ไม่ได้ตั้งใจจะมาหรอก คิดถึงหมอเพื่อนรักเลยมาหา”
“หาฉันหรือหาใคร นี่ฉันเห็นหน้าเลขาของแก ก็นึกอยู่แล้วเชียวว่าคนที่คิดได้และทำเรื่องพิเรนทร์แบบนี้ไม่มีใครนอกจากแก” หมอหนุ่มพูดเสียงออกแววล้อเลียน
“ทำไงได้ฉันมันเป็นคนขี้เบื่อ ไม่อยากมีเมีย ไม่อยากรับผิดชอบใคร แต่ดันอยากมีลูก ก็เลยต้องมาลำบากแก”
“เออ แกก็พูดไปเรื่อย คนมีเงินจะพูดจาอะไรก็ดูไม่น่าเกลียด งั้นฉันขอถามหน่อย เด็กที่แกอยากให้มาเกิด แกพร้อมที่จะรับผิดชอบแล้วเหรอ”
เสียงถามของหมอหนุ่มไม่ได้ทำให้นักรักเพลย์บอยรู้สึกอะไรสักนิด เขาเพียงแค่ยักไหล่แต่ไม่ตอบคำถาม
“แกไม่ตอบแสดงว่าแกก็ยังไม่ได้คิด”
“ฉันจะคิดให้มากเรื่องทำไม ในเมื่อฉันมีคนอยู่ในบ้านมากมาย คนที่พร้อมจะช่วยเลี้ยงเด็กสักคนสองคน”
“แค่นั้นมันไม่พอหรอกนะผ่านฟ้า” หมอหนุ่มพูดเสียงเอือมระอา
“พอสิทำไมจะไม่พอ ฉันเองก็เติมโตมาแบบนั้น แล้วทำไมลูกฉันจะเป็นแบบฉันไม่ได้ มีข้าวกิน มีเตียงให้นอน มีเงินให้ใช้ สบายจะตายไป”
“เด็กไม่ต้องการแค่นั้นหรอก เด็กต้องการอะไรอีกมากมาย เช่นความรัก”
นายแพทย์หนุ่มพูดไม่ทันจบ ผ่านฟ้ารีบพูดแทรกขึ้นมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “แต่ฉันก็เคยได้รับจากคุณพ่อมาแบบนี้ ฉันยังโตมาได้ และเป็นคนดีได้ ไม่เห็นจะต้องการความรักบ้ารักบอที่แกพูดถึงเลย”
“ก็เพราะแกโตมาแบบนั้นไงแกถึงไม่รู้จักคำว่าความรัก”
“ช่างฉันเถอะ แกเป็นหมอรักษาคนไม่ใช่เป็นพระจะได้มานั่งสั่งสอนฉัน” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความหงุดหงิดตามประสาคนที่ถูกตามใจมาจนเคย
“คุณหมอคะ” คุณระย้าเตือนหมอหนุ่มด้วยการเรียก
“โอเคครับ ผมไม่ยุ่งก็ได้ สำหรับผลการตรวจคุณเอมวิกา เธอปกติดีทุกอย่าง สามารถมีลูกได้ สุขภาพสมบูรณ์ เธอสามารถเป็นแม่พันธุ์ให้แกได้อย่างแน่นอน” ท้ายประโยคของคนพูดมีแววแขวะหนุ่มหล่อที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋าอยู่ไม่ห่าง
เฮ้ออ...
เสียงถอนหายใจของเจ้านายกับเลขาดังขึ้นมาพร้อมกัน
“ถอนใจทำไมกันเหรอ โล่งใจจะได้แม่พันธุ์ผลิตลูก หรืออะไร” นายแพทย์ศักดิ์ชัยตวัดสายตาขึ้นไปมองเพื่อน “แต่ดูจากสีหน้าแล้วคนมีเงินคงพอใจกับของเล่นชิ้นใหม่”
“เลิกแขวะฉันเถอะหมอ ฉันอาจจะทำอะไรไม่ดี ไม่ถูกต้องในสายตาและความคิดของแก แต่ฉันก็ไม่ได้ทำผิดศีลธรรม ฉุดลูกเขาเมียใครมา แกน่าจะเข้าใจนะกับคำว่าสมยอม”
“ก็รู้ว่าแกไม่ได้ฉุดกระชากใครมา แต่..เอาเถอะ จะทำอะไรมันก็เรื่องของแก”
“ฮื่อ ขอบใจมากนะหมอ ว่างเมื่อไหร่โทรหานะ จะพาไปเลี้ยง ชอบแบบไหนจัดให้ จะเอาเนื้อนมไข่หรือต้องการแบบหุ่นผอมบางของนางแบบได้เสมอนะเพื่อน”
นายแพทย์หนุ่มใหญ่ฟังคำพูดของเพื่อนแล้วส่ายหน้า “ขอบใจ แต่ขอไม่สนใจดีกว่า ประเภทที่แกบอกมาล้วนแล้วแต่พวกมีพิษ สารเคมีเต็มตัว ทั้งฉีดทั้งผ่าตัด ฉันขอบาย”
“เออ ไม่สนใจก็ตามใจแก” พูดจบผ่านฟ้าก็เดินออกจากห้องไปเงียบๆ ดังเช่นที่เข้ามา
“เจ้านายของคุณเขาเป็นเอามากเลยนะคุณระย้า ยิ่งอายุมากยิ่งอ่อน” คุณหมอหนุ่มวิจารณ์
“หน้าอ่อนหรือคะคุณหมอ” คุณระย้าพาซื่อถาม
หมอหนุ่มส่ายหน้าไปมา “เปล่าครับ ผมหมายถึงปัญญาครับ ยิ่งแก่ ปัญญายิ่งอ่อน”
คุณระย้าไม่กล้าแสดงความคิดเห็น นั่นก็เจ้านาย นี่ก็เพื่อนเจ้านาย เธอจึงได้แต่ฉีกยิ้มแห้งๆ เจ้านายของเธออาจจะไม่เอาเรื่องหมอที่เป็นเพื่อน แต่กับเธอที่เป็นลูกน้อง มีหวังได้ตกงานในวัยใกล้เกษียน
“หมดธุระแล้วดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”
“เชิญ”
หญิงสูงวัยหิ้วถุงใส่เอกสารการตรวจเดินออกมานั่งรอเอมวิกาที่หน้าห้องตามเดิม หลายครั้งเธอรู้สึกผิดที่ทำแบบนี้ ซึ่งถ้าคิดลึกๆ เธอก็ไม่ต่างจากนายหน้าหาผู้หญิงมาบำเรอสนองความต้องการของนายจ้าง
