บทที่ 117 เมื่อลมพัดหวน (75%)

“เป็นไง…ไม่เจอกันนานอ้อนสบายดีนะ”

ไม่พูดเปล่าแต่ยื่นมือขาวๆ หมายจะแตะหน้าท้องนูนๆ แล้วก็ต้องชะงักค้าง เมื่อคนที่กำลังยืนตีหน้าบึ้งด้วยความหึงหวงเมียสุดฤทธิ์ปัดมือเขาออกแบบโคตรไร้มารยาทสิ้นดี ท่าทางสุดกร่างทำให้ปรเมศไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ แล้วก็แทบจะหงายหน้าระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เมื่อเห็นอ้อนรัก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ