บทที่ 127 รักคือการให้อภัย (50%)

“คราวหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะคะ คุณคิดว่าอ้อนจะปลื้มหรือไงถ้าคุณช่วยอ้อนแล้วอ้อนรอด แต่คุณเป็นอะไรไป” ขณะทายาให้คนที่บาดเจ็บเพราะตนเป็นสาเหตุอย่างพยายามที่จะเบามือ หญิงสาวก็บ่นอุบด้วยความไม่สบายใจ ท้ายประโยคน้ำเสียงที่เปล่งออกมาจากปากอิ่มฟังดูแปร่งๆ ชอบกล

วาจาเหมือนผลักไสไม่อยากให้เขาทำหน้าที่ส...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ