บทที่ 87 คนมีอดีตอันแสนเจ็บปวด (125%)

“เออ…มันก็เหมือนๆ กันล่ะว่ะ และถ้าจะมาพล่ามเรื่องไร้สาระก็ไสหัวไปซะกูจะทำงาน” เซซาเรกระแทกเสียงใส่อย่างนึกรำคาญ ตบท้ายด้วยการไล่ตะเพิดแขกไม่ได้รับเชิญอีกครา

“ไล่จังวุ้ย ก็บอกแล้วไงว่าไม่ไป” เฟรเซอร์ยังคงยืนกรานคำเดิม จากนั้นก็ถือวิสาสะทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ แล้วเท้าคางมองหน้า...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ