บทที่ 12

ภคิณมองไปยังรชาด้วยสายตาล้ำลึก จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า "ผมจะไปคัดลอกเอกสารงบประมาณตอนนี้เลย การประชุมประมูลจะจัดขึ้นเวลาเก้าโมง พวกเราจะออกกันตอนแปดโมงครึ่ง คุณควรเตรียมตัวล่วงหน้า"

รชาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและถามว่า “ฉันต้องเข้าร่วมการประชุมประมูลด้วยเหรอคะ”

โครงการนี้สำคัญมากและอยู่ภายใต้การดูแลของประธานมาโดยตลอด ผู้ช่วยตัวเล็กๆ อย่างเธอเหมาะที่จะเข้าร่วมการประชุมประมูลได้อย่างไร?

เมื่อเห็นความสับสนบนใบหน้าของรชา ภคิณจึงอธิบายอย่างอดทนว่า "คุณเป็นคนทำงบประมาณใหม่ คุณก็ต้องเป็นคนให้คำตอบถ้ามีคำถามที่เกี่ยวข้อง"

"โอเคค่ะ" รชาทำได้เพียงพยักหน้า

ภคิณเหลือบมองไปยังรชา จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและจากไป

เมื่อเดินไปตามทางเดิน รชาก้มมองไปยังเสื้อผ้ายับยู่ยี่ของเธอและรีบกลับไปที่ออฟฟิศ เธอคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกไป

เธอจะไปประชุมการประมูล และยิ่งไปกว่านั้น เธอจะไปกับประธานบริษัท เธอไม่เพียงแค่ทำให้ตัวเองขายหน้าด้วยสภาพรุงรังของตัวเองเท่านั้น แต่เธอยังจะทำให้พนักงานทั้งหมดของบริลเลียนซ์ กรุ๊ปอับอายอีกด้วย เพราะแบบนั้นอิตานายทุนจะต้องทำให้เธอเดือดร้อนกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน

เธอมองดูนาฬิกา ยังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งก่อนจะแปดโมงเช้า เธอต้องรีบกลับบ้านและอาบน้ำ คงจะดีที่สุดถ้าเธอได้แต่งหน้าเบาๆ และเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เหมาะสมได้

รชารีบวิ่งออกจากอาคารสำนักงาน เธอโบกมืออยู่ริมถนนนานกว่าสิบนาที แต่เธอก็ยังหาแท็กซี่ไม่ได้

“บ้าจริง ฉันโชคร้ายในเวลาแบบนี้ได้ไง แต่ก็เข้าใจได้แหละเพราะไม่มีใครมาทำงานในเวลานี้กัน มันคงไม่ปกติที่คนขับแท็กซี่จะรอรับคนตรงนี้”

ขณะที่รชากำลังพยายามหาวิธีอย่างหนัก ทันใดนั้นเธอก็เห็นภคิณกำลังเข้าไปในรถเบนท์ลีย์สีดำคันนั้นอย่างเร่งรีบ

เห็นดังนั้น รชาก็ไม่มีเวลาคิด เธอวิ่งไปคว้าที่จับประตูก่อนที่ภัทรจะปิดประตูรถ!

จากนั้นเธอก็ฉีกยิ้มให้ภคิณซึ่งนั่งอยู่ในรถอย่างจริงใจที่สุด “ท่านประธาน คุณกำลังจะไปไหนเหรอคะ ช่วยไปส่งฉันหน่อยได้ไหมคะ ”

"ไม่ได้" ไม่มีการแสดงออกใดบนใบหน้าของภคิณและเขาก็ปฏิเสธอย่างแข็งกระด้าง

หลังจากได้ยินแบบนั้น รชาก็ก่นด่าอยู่ในใจ “อย่างไรเสีย ฉันก็ยังเป็นพนักงานของคุณอยู่นะคะ ทำไมคุณถึงต้องคุยยากด้วย?”

ถึงอย่างนั้น รชายังคงประจบเขาต่อและเอ่ยว่า “ท่านประธาน ดูสภาพตอนนี้ของฉันสิคะ ฉันกระเซอะกระเซิงไปหมด ถ้าฉันไปประชุมประมูลแบบนี้ ฉันไม่เพียงแต่จะทำให้คนของบริลเลียนซ์ กรุ๊ป อับอายเท่านั้น แต่คุณก็จะขายหน้าไปด้วยนะคะ"

"คุณกำลังจะไปไหน" ตอนนั้นเอง ภคิณก็ถามเธอในที่สุด

รชารู้สึกมีความหวังในทันทีและตอบอย่างรวดเร็ว “ฉันจะกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ”

ตอนนี้ภคิณพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า "เครื่องถ่ายเอกสารที่บริษัทมีปัญหา และผมต้องไปโรงพิมพ์ตอนนี้เพื่อพิมพ์เอกสารงบประมาณ"

รชากลอกตาและพูดทันทีว่า “โรงพิมพ์ที่บริษัทใช้งานอยู่ตรงทางกลับบ้านฉันเลย คุณพาฉันไปที่นั่นได้ ฉันไม่ทำให้คุณเสียเวลาหรอกค่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ภคิณก็เงียบ

รชาคิดว่าเขาตกลงแล้ว เธอจึงแทรกตัวเข้าไปในรถทันที

ขณะที่รชาแทรกตัวเองเข้าไปในรถ เธอบังเอิญสัมผัสโดนตัวภคิณ รชาเห็นเขาขยับเข้าไปข้างในอย่างรังเกียจ จากนั้นจึงเอื้อมมือไปปัดฝุ่นเสื้อผ้าของตัวเองด้วยสายตาดูแคลน

เมื่อเห็นฉากนี้ รชาเม้มริมฝีปากของเธอ

เธออยากจะยืนขึ้นและด่าเขาจริงๆ แม้ว่าคุณจะเป็นเจ้านายและคนรวย แต่จำเป็นต้องทำขนาดนี้ไหม เขาทำเหมือนกับว่าเธอมีเชื้อไวรัส

รชามองเขาอย่างเดือดดาล แน่นอนว่าเขาไม่ได้ไยดีอะไร เธอจึงตัดสินใจที่จะจำนนไปก่อนหลังจากที่ได้ครุ่นคิด ที่สำคัญกว่านั้นคือเธอต้องการงานนี้