บทที่ 4

วินาทีถัดมา รชาเงยหน้าขึ้นและตระหนักว่าเธอกำลังคิดมากเกินไป

ภคิณหยิบเงินสี่พันห้าร้อยบาทจากกระเป๋าสตางค์ของเขามาวางไว้ตรงหน้าเธอ เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณรชา ผมคิดว่าผมต้องชี้แจงให้คุณทราบว่าผมไม่มีงานพาร์ทไทม์อื่นนอกจากการเป็นประธานของบริลเลียนซ์ กรุ๊ป ฉะนั้นโปรดรับเงินสี่พันห้าร้อยบาทนี้คืนไปด้วย!”

รชาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขันเล็กน้อย ทำไมเขาถึงจุกจิกกับเรื่องขี้ปะติ๋วแบบนี้นะ? เขาแค่ต้องการบอกว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายอย่างว่าเหรอ?

“ฉันเข้าใจสิ่งที่คุณหมายถึงดีค่ะ ท่านประธาน” รชาพูดด้วยรอยยิ้ม

ปรากฎว่าบอสใหญ่เรียกเธอมาที่นี่เพียงเพื่อประกาศว่าเขาไม่ได้มีอาชีพเสริม เธอจะยอมรับคำขอไว้ในใจ

อย่างไรก็ตาม ท่าทีต่อมาของภคิณก็ทำให้รชาสับสน!

ขณะที่รชาเอื้อมมือเพื่อไปหยิบเงินสี่พันห้าคืน เขาก็โยนธนบัตรอีกจำนวนหนึ่งทับมาโดยไม่คาดคิด

เธอมองไปยังเขาอย่างสับสนและไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร “ท่านประธาน?”

“สามพันบาทนี้เป็นรางวัลของคุณสำหรับเมื่อคืนนี้” ดวงตาของภคิณเต็มไปด้วยความเหนือกว่า

ให้ตายสิ ตอนนี้รชาอยากจะสบถจริงๆ!

เขาหมายความว่าเธอเป็นโสเภณีที่มีราคาถูกกว่าผู้ชายขายตัวไร้ความสามารถตั้งพันห้าร้อยบาท เธอมีค่าเพียงสามพันบาท หมายความว่าเธอต้องอับอายเพราะราคาถูก

ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าทั้งครอบครัวต้องพึ่งพาเธอทางการเงิน รชาคงจะตบเขาตรงๆ และบอกเขาว่าเธอไม่ใช่คนที่ใครจะมาเล่นด้วย

อย่างไรก็ตาม เธอต้องก้มหัวยอมให้บริษัทของเขา ในอกรชาเต็มไปด้วยความโกรธ เธอบอกตัวเองให้ใจเย็นและนิ่งไว้

ในตอนนี้ ภคิณมองเธอด้วยสายตาสนุกสนาน เขาอยากจะเห็นว่าเขาเหนือกว่า เธอจะไม่ปล่อยให้เขาสมใจ

หลังจากสบตาของเขาแล้ว รชาก็เดินไปข้างหน้าและหยิบเงินเจ็ดพันห้าร้อยบาทขึ้นมา เธอชูธนบัตรขึ้นกลางอากาศและพูดกับประธานด้วยรอยยิ้มที่สดใสว่า “ท่านประธาน ไอ้บ้า!”

ภคิณหน้าตึงลงทันทีตามที่รชาหวัง ก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบ เธอพูดว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะกลับไปทำงานนะคะ”

หลังจากวิ่งออกจากห้องทำงานของประธาน รชาก็ยักไหล่อย่างพึงพอใจ

สมัยที่เธออยู่มหาลัย เธอโต้วาทีเก่งที่สุดในการอภิปรายของโรงเรียน ถ้าจะเถียงกับรชาละก็ คุณจะต้องฝึกฝนนานหน่อยนะ!

“ท่านต้องการอะไรจากแกหนะ” ทันทีที่รชากลับมาที่ออฟฟิศ ลิสาก็ดึงเธอมาถามด้วยเสียงอันต่ำ

รชากลอกตา “แค่ชี้แจงว่าเขาไม่ใชผู้ชายอย่างว่า”

"แล้ว?" ลิสาอยากจะขุดหาข่าววงในอีก

"ไม่มีอะไรแล้ว" รชายักไหล่

"น่าเบื่อมาก!" ลิสาหมดความอยากรู้ไปอย่างสิ้นเชิง

“แกดูผิดหวังมากนะ” รชาไม่เข้าใจสิ่งที่ลิสาคิด

ปรากฎความซุกซนอยู่ในรอยยิ้มของลิสา “ฉันคิดว่าท่านอยากได้แกอีกน่ะสิ”

รชาขดริมฝีปากทันทีและพูดว่า “ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่อีกสักหน่อยยะ!”

"บอสใหญ่เป็นของดีแบบที่สามารถยืดอายุขัยของผู้หญิงได้ เหมือนกับยาชูกำลังเถอะ" ลิสาก้มหัวลงและมองดูรูปถ่ายของภคิณบนโทรศัพท์มือถือของเธอ

ในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง รูปถ่ายของภคิณก็แพร่ไปทั่วโทรศัพท์มือถือพนักงานหญิงทุกคนในบริลเลียนซ์ กรุ๊ป

"ผู้ชายหล่อมักคู่กับแม่มดแก่ๆ ฉันทั้งยังเด็กทั้งสวยลืมมันไปเถอะ" รชาส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม

“เฮ้ ท่านรสชาติเป็นยังไง” ลิสาเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้ม

รชาเลิกคิ้วและยิ้ม "เปรี้ยว ถ้าไม่เชื่อก็ลองดู"

“ฉันก็หวังว่าฉันจะได้ชิมเถอะ” ลิสากลอกตาแล้วกลับมานั่งที่

รชาลิ้มรสเขา แต่หล่อนเมามากจนลืมไปเลยว่าจริงๆ แล้วเขารสชาติเป็นอย่างไร

แต่ไม่ว่าเขาจะดีแค่ไหน เขาก็ยังเป็นไอ้คนงี่เง่าและไอ้คนเยือกเย็นที่ไร้หัวใจ

รชาส่ายหัว เธอไม่ชอบเขาเลยจริงๆ