บทที่ 7

ภคิณมองไปที่แผ่นหลังของรชาและตะโกนอย่างจงใจ "ฉันได้ยินมาว่าช่วงนี้มีคดีข่มขืนและฆาตกรรมหลายคดีแถวนี้ ฆาตกรยังลอยนวลอยู่เลย ตำรวจสงสัยว่าฆาตกรอาศัยในย่านนี้"

รชามองขึ้นไปยังสภาพแวดล้อมที่อึมครึม เสียงลมพัดใบไม้ฟังดูน่ากลัว และทันใดนั้นเธอก็รู้สึกหนาวสันหลัง!

วินาทีถัดมา รชาก็หันกลับมาและเปิดประตูรถ เธอรีบขึ้นไปนั่งบนเบาะผู้โดยสารและรัดเข็มขัดนิรภัย

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวไม่หยุดของเธอ มุมปากของภคิณก็ขดยิ้มจางๆ เขาเหยียบคันเร่งและรถก็ออกแล่นไปตามถนน

บรรยากาศในรถเงียบเชียบ รชาแตะแก้มที่ร้อนผ่าวขอตัวเองและรู้สึกละอายใจมากกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น “ขอโทษที่คุณต้องดูละครตลกๆ แบบนั้น”

“ไม่ต้องห่วง ผมไม่สนใจที่เห็นท่าทางน่าอายของคนอื่นหรอก” ภคิณมองตรงไปข้างหน้าอย่างไม่แสดงสีหน้าใด

เขาหมายความว่าเธอกำลังพยายามตัดสินจิตใจของเขาด้วยความชั่วร้ายของตัวเอง รชาอยากจะเอื้อมมือออกไปและตบหน้าแข็งๆ ของเขาเบาๆ เพื่อดูว่ามันยืดหยุ่นได้ไหม ทำไมเขาถึงทำหน้าแบบนี้ได้ทุกวันนะ

เพราะเธอไม่มีอะไรเหมือนกันกับภคิณเลย เธอจึงไม่อยากคุยกับเขา เธอหันไปมองวิวกลางคืนนอกหน้าต่างและไม่พูดอะไรอีก

สิบนาทีต่อมา รถหยุดจอดแถวบ้านของรชา

“ขอบคุณค่ะท่านประธาน” รชาปลดเข็มขัดนิรภัยและขอบคุณเขา เพราะยังไงเขาก็มาส่งเธอที่บ้าน

ภคิณเหลือบมองที่ชุมชนด้านนอกและพูดว่า "คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณผมหรอก เพราะคุณเป็นพนักงานของบริลเลียนซ์ กรุ๊ป หากมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ บริษัทต้องจ่ายค่าปลงศพบางส่วนน่ะ"

คำพูดเหล่านี้ทำให้รชาโกรธทันที เจ้านายแบบไหนกันแช่งลูกน้องให้ตาย

“ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะท่านประธาน ฉันจะมีอายุยืนยาว คุณควรเก็บเงินไว้ใช้เองนะคะ!” หลังจากนั้น รชาก็ลงจากรถและปิดประตูอย่างแรง

วื้ดดด

วินาทีถัดมา รถก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

"ถุย คำดีๆ ไม่มีวันพ่นจากปากหมาสินะ" รชาถุยน้ำลายไปทางที่รถออกไป

ทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน ญาดาน้องสาวของเธอสังเกตเห็นใบหน้าที่แดงและบวมของรชา

“พี่ หน้าไปโดนอะไรมาน่ะ”

คุณนายปรารถนาเข้ามาทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น เมื่อเธอเห็นหน้าของรชา เธอถามอย่างเดือดดาลว่า “ใครตบลูก พ่อของลูกใช่ไหม”

“แม่ หนูก็ตบหน้าหน้ายายวาดดาวด้วย หนูไม่ได้แพ้!” เมื่อเห็นสีหน้ากังวลใจของแม่ รชาก็แสร้งทำเป็นผ่อนคลาย

คุณนายปรารถนาพูดขณะที่ประคบเย็นใบหน้าของรชาด้วยถุงน้ำแข็ง "รชา อย่าคิดมากนะลูก พ่อของลูกคงฟังคำยุยงของวิรัญญาแหละ"

รชาเขวี้ยงถุงน้ำแข็งด้วยความโกรธและตะโกน “แม่คะ จิระไม่ได้สนใจแม่มาหลายปีแล้ว ทำไมแม่ปกป้องเขาล่ะ ตอนนี้แม่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาแล้ว แม่เป็นแค่คนแปลกหน้า และแย่ยิ่งกว่าคนแปลกหน้าเสียอีก อีกอย่างแม่เป็นศัตรูของเขา!"

แม่ของเธอเป็นแบบนั้น แม่มีบุคลิกอ่อนแอ และไม่มีความคิดเห็นเป็นของตัวเอง พ่อเป็นพระเจ้าของเธอ พวกเขาหย่าร้างมาหลายปีแล้ว แต่ในใจของเธอ จิระยังคงเป็นสามีของเธอ นี่คือสิ่งที่รชาเกลียดที่สุด

“ยังไงเขาก็เป็นพ่อของลูก” เสียงของคุณนายปรารถนาเบามาก

เมื่อเห็นแม่ผู้แสนจะเชื่อฟังของเธอ รชาก็รู้สึกเศร้าอีกครั้งและอ่อนน้ำเสียงลง “แม่คะ หนูเหนื่อย หนูจะกลับห้องไปพักผ่อน”

เธอเดินเข้าไปในห้องอย่างหงุดหงิดด้วยความปวดแสบบนใบหน้า โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ไม่อย่างนั้นเธอคงไปทำงานไม่ได้

“ก็อก ก็อก...”

สักประเดี๋ยว หลังจากเคาะประตูสองครั้ง เสียงของคุณนายปรารถนาก็เข้ามา

“รชา แม่ลืมบอกลูกว่าเพื่อนของแม่เขาแนะนำอาจารย์มหาลัยคนนึงให้ลูก ลูกไม่สะดวกที่จะให้ใครเห็นหน้า แม่จะช่วยนัดให้ลูกในสัปดาห์หน้านะ!”

เมื่อได้ยินดังนั้น รชาก็หงุดหงิดมากจนทรุดตัวลงบนเตียง

ตั้งแต่แฟนเก่าเธอทิ้งไป แม่ของเธอก็หาแฟนให้เธอไปทั่ว เมื่อเธอคัดค้าน แม่ก็จะร้องไห้และบังคับให้เธอไปเจอกับพวกเขา