บทที่ 8

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ในเย็นวันหนึ่ง รชานั่งอยู่ในร้านอาหารตะวันตกสุดโรแมนติกและรอคนที่นัดบอดกับเธอ

แม่สื่อบอกว่าผู้ชายคนนั้นยังหนุ่มและหล่อ และเขาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย รชาไม่ได้มีความประทับใจใดกับการเป็นอาจารย์จอมปลอมนั่น

เมื่อถึงเวลาหนึ่งทุ่ม ชายในกางเกงสีเทา เสื้อเชิ้ตสีขาว และแว่นตาขอบทองนั่งอยู่ตรงหน้ารชา

“สวัสดีครับ ผมชื่อวรุตม์ วงศ์วรกมล อายุ 29 ปี ผมเป็นคนที่นี่ ตอนนี้ผมเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยเซาเทิร์น” บทเปิดนั้นเรียบง่ายและชัดเจน

รชามองดูเขาเล็กน้อย จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและพูดว่า "ฉันมีคำถามสองสามข้อสำหรับคุณค่ะ"

คนที่อยู่ข้างหน้าเธอนั้นอ่อนโยนและสง่างาม สะท้อนอารมณ์ของนักวิชาการที่มีการศึกษาดี เขาไม่น่าจะเป็นอาจารย์จอมปลอม รชาไม่ได้อยากทำให้เขาโกรธเธอจริงๆ แต่ถ้าเธอไม่ยั่วโมโหเขา เธอก็คงจะหนีไม่พ้น

“ผมจะบอกคุณทุกอย่างที่ผมรู้” ฮาวเวิร์ดยิ้มเผยให้เห็นฟันขาวสองแถว

"คุณมีอพาร์ทเมนต์สามห้องนอน หนึ่งห้องทานข้าว และหนึ่งห้องนั่งเล่นไหม" รชาเหลือบมองเขา

แม้ว่ากรุงเทพจะไม่ใช่เมืองใหญ่นัก แต่ก็มีความเจริญมากกว่าเมืองใหญ่หลายที่ ราคาที่อยู่อาศัยก็สูงลิ่วเช่นกัน ถ้าชายหนุ่มต้องการเป็นเจ้าของบ้านที่มีสามห้องนอนและหนึ่งห้องนั่งเล่น หนึ่งห้องทานข้าว ซึ่งมีเนื้อที่มากกว่าหนึ่งร้อยตารางเมตร เขาจะต้องมาจากครอบครัวที่ร่ำรวยหรือมีความโดดเด่นจริงๆ

คำถามนี้ทำให้วรุตม์ยิ้ม "ตอนนีผมอาศัยอยู่ในห้องสวีทดูเพล็กซ์สองร้อยตารางเมตร"

รชาตกตะลึงและคิดว่า "ทั้งครอบครัวคงต้องเก็บเงินดาวน์สำหรับห้องดูเพล็กนี้ และต้องอยู่ในเขตชานเมืองตรงไหนสักที่แน่ๆ "

เธอถามทันทีว่า "คุณเป็นเจ้าของรถอาวดี้ เอซิกส์ หรือป่าว"

รอยยิ้มของวรุตม์ลึกขึ้น "ตอนนี้ผมขับแลนด์ โรเวอร์ แต่ถ้าคุณชอบอาวดี้ ผมเปลี่ยนให้ได้ในอนาคตนะ!"

รชาดูเหมือนจะสำลักขนมปังนึ่ง เธออ้าปากและพูดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่ วรุตม์จ้องเธอด้วยสายตาขี้เล่น

รชาตัดสินใจแล้วพูดว่า "ฉันไม่บริสุทธิ์แล้ว!"

เธอจ้องที่เขาและคิดว่า "ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะไม่สนใจเลย!"

วรุตม์มองออกไปนอกหน้าต่างและยิ้ม “ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะไม่บริสุทธิ์แล้ว”

ความโกรธของรชาปะทุทันที เธอทุบโต๊ะและพูดว่า “คุณบ้าเหรอ คุณมีบ้านหลังใหญ่และรถหรู คุณหล่อและอิสระ คุณเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ทำไมคุณถึงอยากเลือกคนอย่างฉันล่ะ”

“คุณไม่ดีตรงไหนล่ะ?” วรุตม์มองไปที่รชาอย่างลึกซึ้ง

“พ่อของฉันหนีไปกับเมียน้อยตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันโตมาในครอบครัวแม่เลี้ยงเดี่ยว และตอนนี้แม่และน้องสาวต่างก็พึ่งพาฉัน แฟนเก่าของฉันบอกว่าฉันไม่อ่อนโยนและไม่มีเสน่ห์ ดังนั้นเขาก็เลยไปต่างประเทศกับสาวบ้านรวยคนนึง ฉัน..." รชาพูดทั้งหมดนี้ในคราวเดียวและไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

"มีอะไรอีกไหม" วรุตม์มองเธอแล้วยิ้ม

"ไม่" รชาก้มหัวลงและดื่มน้ำผลไม้ เธอได้เปิดเผยข้อบกพร่องทั้งหมดของเธอแล้ว ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่ออกไป

“คุณเป็นผู้หญิงที่พิเศษที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา จริงๆ แล้ว ผมก็เกลียดการนัดบอดด้วยเหมือนกัน แต่ผมไม่ต่อต้านการคบหาเพื่อนนะ คุณจะไม่เห็นด้วยเหรอถ้าเราจะเริ่มเป็นเพื่อนกันธรรมดาๆ” ในตอนท้าย วรุตม์ยื่นนามบัตรให้รชา

รชารับนามบัตรและยอมให้วรุตม์เลี้ยงข้าว น่าแปลกที่ทั้งสองคนคุยกันอย่างมีความสุข เธอไม่มีปัญหาที่จะมีเพื่อนเพิ่มและเธอก็ไม่ได้ไม่ชอบเขาด้วย

วรุตม์ยืนกรานที่จะให้รชานั่งรถกลับบ้านด้วย รชาปฏิเสธไม่ได้ เธอจึงยืนอยู่ที่ประตูร้านอาหารและรอเขาไปเอารถที่ลานจอดรถ

“รชา?” จู่ๆ ก็มีคนเรียกเธอจากด้านหลัง

รชาหันกลับมาและเห็นเมธีหัวหน้าของเธอ

“ผู้จัดการ มาทานมื้อค่ำที่นี่ด้วยหรือคะ” รชาประหลาดใจเล็กน้อย

“ผมมาที่นี่กับท่านประธานเพื่อทานมื้อค่ำกับลูกค้าคนสำคัญน่ะ” เมธีพูดด้วยรอยยิ้ม

ในตอนนั้นเอง รชาเห็นภคิณและนักธุรกิจชายคนหนึ่งเดินออกมาจากร้านอาหาร