บทที่ 2 อย่าฆ่าฉัน
นาธานจ้องมองปืนลูกซองในมือของโอลิเวีย ใบหน้าของเขาพลันซีดเผือดไร้สีเลือด “โอลิเวีย นี่เธอกำลังทำอะไรน่ะ เสียสติไปแล้วหรือไง”
เขาถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ แผ่นหลังส่วนล่างกระแทกเข้ากับที่วางแขนของม้านั่งยาว ความเจ็บปวดทำให้เขาหน้าเหยเก แต่ก็ไม่กล้าส่งเสียงร้องออกมา ความตื่นเต้นที่เขารู้สึกเกี่ยวกับการลงทุนเมื่อครู่ถูกความหวาดผวาเข้าครอบงำจนหมดสิ้น
เซราฟิน่าเองก็สิ้นท่าทีหยิ่งผยองที่เคยใช้ตะคอกใส่แขกเหรื่อ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือขณะพูด “โอลิเวีย ลูกรัก แม่รู้ว่าลูกกำลังเสียใจ และพวกเราก็ผิดเอง! แต่ลูกจะเอาปืนมาโบกไปมาแบบนี้ไม่ได้นะ! ถ้ามันลั่นขึ้นมาล่ะก็ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลยนะ!”
“โอลิเวีย นี่แกจะฆ่าพวกเราเหรอ ถ้าแกฆ่าพวกเรา แกก็จบเห่เหมือนกันนะ!” ออโรร่าจงใจตะเบ็งเสียงดัง แต่โทนเสียงที่สั่นเล็กน้อยกลับทรยศต่อความกลัวในใจของเธอ
โอลิเวียค่อยๆ ยกปืนลูกซองขึ้น ปากกระบอกปืนสีดำทมิฬเล็งไปที่นาธานก่อนเป็นคนแรก มองดูใบหน้าของเขาที่ซีดเผือดราวกับกระดาษ จากนั้นก็หันไปทางเซราฟิน่า มองดูขาของหล่อนที่อ่อนแรงจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น และสุดท้ายก็หยุดลงที่ใบหน้าตื่นตระหนกสุดขีดของออโรร่า
“จบเห่เหรอ” หล่อนหัวเราะเบาๆ แววตาฉายประกายเย้ยหยัน “คิดว่าชีวิตของฉันยังไม่จบเห่หรือไง”
หล่อนก้าวไปข้างหน้า ปากกระบอกปืนอยู่ห่างจากหน้าผากของออโรร่าเพียงหกนิ้ว
ออโรร่ากรีดร้องด้วยความหวาดกลัว น้ำตาไหลพรากลงมาทันที “อย่า... อย่าฆ่าฉันเลย! ฉันไม่กล้าอีกแล้ว! ฉันจะให้แม่ยกเครื่องเพชรให้เธอทั้งหมดเลย ฉันจะให้พ่อแบ่งหุ้นบริษัทให้เธอครึ่งหนึ่ง...”
“หุ้นเหรอ” โอลิเวียเลิกคิ้ว “เขาจะยอมยกให้จริงๆ น่ะเหรอ”
นาธานกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงอย่างเห็นได้ชัด
เขาอ้าปาก อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่กล้า ในที่สุด เขาก็ทำได้เพียงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ยอมสิ พ่อยอม พ่อจะให้ทุกอย่างที่ลูกต้องการ แค่วางปืนลงก่อน...”
“สายไปแล้ว” น้ำเสียงของโอลิเวียเย็นเยียบลงทันควัน “ตอนที่พวกแกโยนแจสเปอร์ออกไปท่ามกลางหิมะ ทำไมไม่คิดจะเหลือทางรอดให้เขาบ้างล่ะ ตอนที่พวกแกยึดเอางานทั้งชีวิตของแม่ไปเป็นของตัวเอง ทำไมไม่คิดจะเหลือทางถอยให้ฉันบ้าง”
เมื่อเห็นอารมณ์ของเธอ นาธานก็พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พ่อขอโทษ พ่อผิดไปแล้ว ต่อไปนี้พ่อจะดูแลลูกทั้งสองคนอย่างดี...”
โอลิเวียพูดแทรก “ไม่ต้องหรอก ในเมื่อรู้ว่าตัวเองผิดแล้ว ทำไมไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ของฉันซะล่ะ”
“ไม่นะ ลูกฆ่าพ่อไม่ได้ พ่อเป็นพ่อของลูกนะ”
ทันใดนั้นหล่อนก็หันปากกระบอกปืนไปที่นาธาน รอยยิ้มของเธอหวานหยดขณะพูดว่า “ในเมื่อพ่อเป็นพ่อของฉัน ฉันก็จะให้โอกาสสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้าย”
ออโรร่าหดตัวไปหลบอยู่หลังเซราฟิน่า “โอลิเวีย ใจเย็นๆ ก่อน นั่นพ่อนะ!”
เซราฟิน่าก็พยายามเกลี้ยกล่อมอย่างระมัดระวังเช่นกัน “ใช่จ้ะ โอลิเวีย ลูกยังมีแจสเปอร์อยู่นะ นึกถึงเขาสิ ถ้าลูกเป็นอะไรไป ใครจะดูแลเขาล่ะ”
หล่อนรู้ว่าแจสเปอร์เป็นคนเดียวที่โอลิเวียใส่ใจในตอนนี้ เป็นคนเดียวที่สามารถเรียกสติของเธอกลับคืนมาได้ แต่หล่อนคิดผิด
โอลิเวียไม่สนใจคนทั้งสองเลยแม้แต่น้อย จ้องตรงไปที่นาธาน “ในเมื่อพ่อไม่มีอะไรจะสั่งเสีย งั้นก็ได้เวลาไปแล้ว!”
พูดจบ หล่อนก็ลั่นไก
เสียงปืนดังกึกก้องไปทั่วทั้งโบสถ์ ทั้งสามคนกรีดร้องพร้อมกันและกุมศีรษะของตัวเอง เซราฟิน่าถึงกับเป็นลมล้มพับไปเพราะความตกใจ นาธานทรุดลงไปนอนชักดิ้นชักงอกับพื้น ส่วนออโรร่าหลับตาปี๋แล้วร้องลั่น “อย่าฆ่าฉันเลย! ฉันผิดไปแล้ว!”
ทว่า ความเจ็บปวดแสนสาหัสที่คาดไว้กลับไม่เกิดขึ้น มีเพียงของเหลวเย็นๆ สองสามหยดกระเซ็นมาโดนใบหน้าของพวกเขา
ออโรร่าเปิดตาขึ้นมาอย่างสั่นเทา ก็พบรอยด่างสีแดงสดหลายจุดบนชุดสีขาวของตัวเอง หล่อนมองอย่างเหม่อลอย ใช้นิ้วแตะของเหลวบนใบหน้าแล้วนำมาจรดที่จมูก... มันคือสี
“กระสุนเพนท์บอลงั้นเหรอ” เธอพึมพำ
โอลิเวียหัวเราะ “ถูกแล้ว พวกคุณไม่มีค่าพอที่ฉันจะต้องไปติดคุกเพื่อฆ่าหรอก เป็นไงบ้างล่ะ ความรู้สึกตอนที่ได้เผชิญหน้ากับความตายน่ะ”
เนธานที่อยู่ข้างๆ ก็ตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อมองดูสีแดงบนชุดสูทของตัวเองและปลอกกระสุนบนพื้น เขาก็เข้าใจในทันที...ว่าปืนกระบอกนั้นไม่ได้บรรจุกระสุนจริงเลยสักนิด!
เนธานผุดลุกขึ้นยืน ความหวาดกลัวเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความเดือดดาลในทันที เขาชี้หน้าโอลิเวียแล้วสบถ “แก...นังตัวแสบ! กล้าดียังไงเอาเพนท์บอลมาขู่พวกเราหา! วันนี้พ่อจะซ้อมแกให้ตาย!”
เซราฟิน่าที่ฟื้นคืนสติขึ้นมาเพราะมีคนช่วยกดจุดชีพจรให้ พอเห็นสีแดงบนตัวก็ระเบิดอารมณ์ออกมาเช่นกัน “ชุดใหม่ของฉัน! โอลิเวีย นังบ้า! ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้นๆ!”
สองแม่ลูกขนาบข้างโอลิเวีย ส่วนเนธานก็กัดฟันกรอดตามมาติดๆ ความกลัวและความอัปยศอดสูที่สะสมมาเมื่อครู่ บัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้นที่พร้อมจะฆ่าให้ตาย
ทันทีที่พวกเขากำลังจะพุ่งเข้าไปรุมทำร้ายโอลิเวีย ประตูโบสถ์ก็พลันถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรง
เดมอนซึ่งรออยู่ด้านนอกได้ยินเสียงปืนจึงรีบวิ่งเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ทว่าภาพที่เห็นอยู่ด้านในกลับทำให้เขาถึงกับตกตะลึง
โอลิเวียถือปืนลูกซองแฝดอยู่ในมือ ขณะที่คนในครอบครัวกำลังวิ่งไล่ตามเธอในสภาพที่เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยสีแดง
“นี่พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่”
ทั้งสามคนที่กำลังจะพุ่งเข้าใส่พลันหยุดชะงักค้างกลางอากาศ ราวกับต้องมนตร์อัมพาต
โอลิเวียเป็นคนแรกที่ได้สติ เธอก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมรอยยิ้ม “เดมอนคะ นี่เป็นแค่ธรรมเนียมการเฉลิมฉลองของครอบครัวเราเวลาที่ลูกสาวแต่งงานน่ะค่ะ! เราชอบยิงปืนฉลองหลังจบพิธีแต่งงาน ถ้าไม่เชื่อถามคุณพ่อได้เลยค่ะ”
เนธานเช็ดสีแดงออกจากใบหน้า พลางจ้องโอลิเวียเขม็ง เขารู้ว่าเธอกำลังข่มขู่เขาอยู่ หากเขาต้องการให้งานแต่งงานนี้ดำเนินต่อไปและได้รับการลงทุนจากตระกูลฮาวเวิร์ด เขาก็ต้องยอมรับในธรรมเนียมที่ว่านี่
“ใช่แล้วเดมอน เรามีธรรมเนียมแบบนี้กัน” เนธานเค้นยิ้มขณะมองไปที่เดมอน
เดมอนขมวดคิ้วมองพวกเขา “เป็นวิธีการฉลองที่...แปลกประหลาดดีนะ”
“ไม่มีปัญหาค่ะ เดี๋ยวคุณพ่อจะเป็นคนทำความสะอาดที่นี่เอง ใช่ไหมคะ...คุณพ่อ” โอลิเวียยิ้มหวาน ควงแขนเนธานอย่างสนิทสนมพร้อมกับสวมบทบาทลูกสาวผู้กตัญญู
เนธานมองไปรอบโบสถ์ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยสีแดง ในดวงตาฉายแววเจ็บแค้นชั่ววูบ
“ใช่ พ่อจะทำความสะอาดเอง”
เนธานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกล้ำกลืนความอัปยศนี้ไว้
เดมอนได้กลิ่นสีที่ฟุ้งอยู่ในโบสถ์และขมวดคิ้ว
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว ตอนนี้ผมต้องพาคุณนายฮาวเวิร์ดไปพบประมุขของตระกูลเราแล้ว”
พูดจบเดมอนก็ไม่มองเนธานและคนอื่นๆ อีก แต่จูงโอลิเวียเดินออกจากโบสถ์ไป ก่อนจะจากไป โอลิเวียยังหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เนธานและครอบครัวของเธอ
“ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว! ทำไมถึงมีผู้หญิงแบบนี้อยู่บนโลกด้วย”
เซราฟิน่ากระทืบเท้าด้วยความเดือดดาล
“ฉันจะไปแก้แค้นมัน! ฉันจะทำให้มันชดใช้ทุกความอัปยศที่พวกเราได้รับในวันนี้”
ออโรร่ากรีดร้องด้วยความโกรธเช่นกัน
“หุบปากกันได้แล้วทั้งคู่!”
เนธานตวัดสายตามองภรรยาและลูกสาวอย่างดุดัน
“อย่าลืมสถานะของโอลิเวียตอนนี้ ถ้าเราไปทำให้มันไม่พอใจ นังบ้านั่นอาจจะทำเรื่องวิกลจริตขึ้นมาจริงๆ ก็ได้ อย่างเช่นเผาคฤหาสน์ฮาวเวิร์ดทิ้ง แล้วทั้งตระกูลเราก็จะถูกมันลากลงนรกไปด้วย!”
“จะเป็นไปได้ยังไง นอกจากว่ามันจะไม่ต้องการน้องชายของมันแล้ว”
ออโรร่ากอดอกและแค่นหัวเราะ
เนธานมองลูกสาวด้วยสายตาเย็นชา
“โง่เง่า! แกควรไปสวดภาวนาให้แจสเปอร์แข็งแรงดีเถอะ ไม่อย่างนั้นครั้งหน้าที่โอลิเวียเหนี่ยวไกปืน สิ่งที่พุ่งออกมามันจะไม่ใช่กระสุนเพนท์บอล...แต่เป็นกระสุนจริง”
