บทที่ 3 คฤหาสน์โฮเวิร์ด
เดมอนพาโอลิเวียมายังคฤหาสน์ฮาวเวิร์ด
คฤหาสน์ฮาวเวิร์ดกว้างใหญ่ไพศาล แค่ขับรถจากประตูใหญ่ไปยังตัวคฤหาสน์ที่ครอบครัวอาศัยอยู่ก็ใช้เวลาหลายนาทีแล้ว
เมื่อรถหยุดสนิทในที่สุด โอลิเวียก็ก้าวลงจากที่นั่งผู้โดยสารในขณะที่ยังคงสวมชุดแต่งงานของเธออยู่
'ไม่มีใครออกมาต้อนรับฉันสักคนเลยรึไงนะ หรือว่าแมทธิวเป็นคนที่ไม่มีตำแหน่งในครอบครัวนี้ หรือว่าเป็นฉันกันแน่'
โอลิเวียบ่นในใจ ทันใดนั้นหญิงสูงศักดิ์คนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นจากคฤหาสน์ อุ้มสุนัขตัวเล็ก ๆ ไว้ในอ้อมแขน ตามมาด้วยสาวใช้หลายคน
หญิงคนนั้นสวมชุดคลุมผ้าไหมสีม่วง แผ่รังสีแห่งความสูงส่งขณะที่เธอยืนอยู่บนบันไดหน้าคฤหาสน์ พลางลูบหัวเจ้าชิวาวาเบา ๆ เธอมองลงมายังโอลิเวียด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ราวกับกำลังประเมินราคาสิ่งของ
“คุณผู้หญิงคะ คุณโอลิเวีย ฮาวเวิร์ดมาถึงแล้วค่ะ”
'นี่สินะแม่ของแมทธิว เซเลสต์ ฮาวเวิร์ด ดูแลตัวเองได้ดีอย่างน่าทึ่งเลย ผู้หญิงสวยขนาดนี้ให้กำเนิดลูกชายที่หน้าตาไม่น่าดูแบบนั้นได้ยังไงกันนะ สามีของหล่อนต้องน่าเกลียดขนาดไหนกันเชียว'
โอลิเวียคิดอย่างเย้ยหยันขณะก้าวไปข้างหน้าเพื่อถอนสายบัว
“สวัสดีค่ะคุณแม่ หนูชื่อโอลิเวียค่ะ”
เจ้าชิวาวาของเซเลสต์เห่าใส่โอลิเวียสองครั้ง พร้อมกับส่งเสียงขู่คำรามในลำคอ
เซเลสต์มองโอลิเวียตั้งแต่หัวจรดเท้า เอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย “ครอบครัวเธอไม่มีเงินซื้อเสื้อผ้าดี ๆ หรือไง ถึงได้แต่งตัวเหมือนคนจรจัดแบบนี้”
โอลิเวียก้มมองตัวเอง ชุดแต่งงานของเธอขาดรุ่งริ่งจากการต่อสู้ที่โบสถ์ก่อนหน้านี้ และผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง ทำให้เธอดูมอมแมมไม่น้อย
“หนูมีช่วงเวลาอำลากับครอบครัวน่ะค่ะ ทุกคนค่อนข้างจะซาบซึ้งใจ แล้วก็เตรียมพิธีส่งตัวให้หนูด้วย”
เซเลสต์เหลือบมองโอลิเวีย แววตาฉายความรังเกียจอย่างชัดเจน เธอเริ่มลูบหัวสุนัขแรงขึ้น ทำให้เจ้าตัวเล็กเงยหน้ามองเธออย่างสับสน
“ฉันไม่สนว่าตอนอยู่ที่บ้านเธอจะเป็นยังไง แต่อยู่ที่นี่เธอต้องทำตามกฎของเรา กฎข้อที่หนึ่ง ห้ามใส่เสื้อผ้าสกปรกเข้ามาในคฤหาสน์”
เซเลสต์เหลือบมองสาวใช้คนหนึ่งข้างหลังเธอ
“มีรา ไปหาเสื้อผ้ามาให้เธอ เธอไปเปลี่ยนในรถก่อนแล้วค่อยกลับเข้ามา”
มีรา พาร์คเกอร์ สาวใช้ที่ค่อนข้างมีอายุพยักหน้าแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน
'ดูเหมือนว่าวันเวลาของฉันในครอบครัวนี้คงไม่ราบรื่นแน่ ๆ แม้แต่หมายังเกลียดฉันเลย'
โอลิเวียสัมผัสได้ถึงความเย่อหยิ่งของเซเลสต์และเตรียมใจรับมือไว้แล้ว จะมีแม่ปกติที่ไหนไม่ไปร่วมงานแต่งงานของลูกชายตัวเองบ้าง
ขณะที่เธอกำลังบ่นในใจ เซเลสต์ก็กรีดร้องเสียงแหลมออกมา
“โอ๊ยพระเจ้า มันจะฆ่าฉันแล้ว! ปล่อยนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้!”
เจ้าชิวาวาฝังเขี้ยวลงบนนิ้วของเซเลสต์อย่างแรงและไม่ยอมปล่อย
เซเลสต์ตบหัวสุนัขไม่หยุด แต่ยิ่งตบมันก็ยิ่งกัดแน่นขึ้น ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเลย
“อย่าทำอย่างนั้นสิคะ เดี๋ยวคุณแม่จะบาดเจ็บที่นิ้วถาวรได้นะคะ”
โอลิเวียรีบวิ่งเข้าไป ใช้มือข้างหนึ่งปิดตาเจ้าชิวาวา ส่วนอีกข้างบีบจมูกของมัน
เจ้าชิวาวารีบคายปากออกทันที เซเลสต์จึงดึงมือออกจากปากของมันได้ในที่สุด พอเห็นรอยฟันกับเลือด เธอก็แทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด
“เดมอน ช่วยไปเอาชุดปฐมพยาบาลมาเร็วเข้าค่ะ”
โอลิเวียหันไปบอกพ่อบ้าน
เดมอนรีบวิ่งออกไปและกลับมาพร้อมกับกล่องยาอย่างรวดเร็ว
“คุณผู้หญิงคะ จะให้พาไปโรงพยาบาลเพื่อฉีดวัคซีนป้องกันพิษสุนัขบ้าไหมคะ”
“ถ้าชิวาวาตัวนี้ได้รับการดูแลอย่างดีมาตั้งแต่เกิด ความเสี่ยงที่จะติดเชื้อพิษสุนัขบ้าจะต่ำมากค่ะ ไม่น่าจะต้องฉีดวัคซีน”
โอลิเวียลูบหัวเจ้าชิวาวาเบา ๆ
ขณะที่มีคนทำแผลที่นิ้วให้เซเลสต์ เธอก็ขมวดคิ้วมองโอลิเวียที่กำลังอุ้มชิวาวาของเธออยู่
“มันเป็นอะไรของมัน ทำไมถึงกัดฉันแต่ไม่กัดเธอ”
“น่าจะเป็นเพราะโรคผิวหนังค่ะ”
โอลิเวียชี้ไปที่รอยแดงจาง ๆ บนขาของเจ้าชิวาวา
“รอยดูยังใหม่อยู่เลยค่ะ น่าจะเพิ่งเป็นไม่นาน อาจจะเกิดจากอากาศร้อน ถ้าโดนแดดน้อยลงแล้วก็ทายาเฉพาะที่ก็น่าจะหายค่ะ”
เซเลสต์มองโอลิเวียที่ยังคงลูบเจ้าชิวาวาต่อไป พลางขมวดคิ้วแน่นขึ้น
เธอเหลือบมองสาวใช้อีกคนที่อยู่ข้างหลัง
สาวใช้พยักหน้าแล้วเดินเข้ามา รับสุนัขไปจากอ้อมแขนของโอลิเวีย
พอเจ้าชิวาวาถูกนำตัวไปจากโอลิเวียแล้วเท่านั้น สีหน้าของเซเลสต์จึงผ่อนคลายลง
“เธอเป็นสัตวแพทย์เหรอ”
เซเลสต์เชิดคางขึ้นเล็กน้อย พินิจมองโอลิเวีย
โอลิเวียพยักหน้า
“ค่ะ คุณแม่ของหนูรักสัตว์ หนูก็เลยรักสัตว์เหมือนกัน นั่นเป็นเหตุผลที่หนูมาเป็นสัตวแพทย์ค่ะ หนูยังเรียนไม่จบ แต่ก็เริ่มฝึกงานแล้ว...”
“ฉันไม่สนใจเรื่องงานของเธอ ถ้าคนนอกรู้ว่าภรรยาของลูกชายฉันเป็นสัตวแพทย์ มันจะทำให้ครอบครัวเราเสื่อมเสียชื่อเสียง”
เซเลสต์พูดตัดบทโอลิเวีย
‘การเป็นสัตวแพทย์มันผิดตรงไหนคะ ฉันหาเลี้ยงชีพด้วยความสุจริต คุณมีสิทธิ์อะไรมาดูถูกฉัน’
โอลิเวียกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่สามารถแสดงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้าได้
“เดมอน ไปตามสัตวแพทย์ตัวจริงมาตรวจสวีทตี้”
เซเลสต์ออกคำสั่ง เดมอนพยักหน้ารับก่อนจะปลีกตัวออกไป
‘ให้ตายสิ ผู้หญิงคนนี้ไม่เชื่อใจฉันเลยสักนิด ยัยแม่มดหยิ่งยโส สมน้ำหน้าที่โดนกัด’
โอลิเวียสบถในใจพลางกังวลถึงชีวิตแต่งงานในอนาคตของเธอ
เธอสงสัยว่าลูกชายที่ถูกเลี้ยงดูโดยผู้หญิงที่หยิ่งทะนงเช่นนี้จะน่ารังเกียจเหมือนกันหรือเปล่า
“คุณหญิงคะ ดิฉันนำเสื้อผ้ามาให้แล้วค่ะ”
มิร่า แม่บ้านสูงวัยเดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดหนึ่ง
เซเลสต์มองไปที่โอลิเวีย
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ แล้วมิร่าจะพาเธอไปที่ห้อง จากนั้นจะสอนกฎของคฤหาสน์นี้ให้”
“ค่ะ ดิฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
โอลิเวียฝืนยิ้มอย่างสุภาพ จากนั้นก็รับเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปบนรถ
หลังจากโอลิเวียเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงจากรถ เซเลสต์กับเหล่าแม่บ้านคนอื่น ๆ ก็หายไปหมดแล้ว ดูเหมือนจะกลับเข้าไปในคฤหาสน์เพื่อหลบความร้อน โชคดีที่มิร่ายังคงยืนอยู่ที่ทางเข้า
“คุณฮาวเวิร์ด เชิญตามดิฉันมาค่ะ เดี๋ยวจะมีคนจัดการกับชุดแต่งงานของคุณเอง ดิฉันจะพาคุณไปที่ห้องพักตอนนี้”
มิร่าเชิดคางขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงราบเรียบโดยสิ้นเชิงและใบหน้าก็ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ พูดจบเธอก็หันหลังเดินตรงไปยังคฤหาสน์
โอลิเวียเดินตามหลังมิร่าไปพลางสำรวจสภาพแวดล้อม การตกแต่งภายในหรูหราอย่างน่าเหลือเชื่อ แผ่กลิ่นอายของความเป็นชนชั้นสูง แม้กระทั่งผ้าม่านก็ยังเป็นสีม่วงเข้ม ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังก้าวเข้าไปในพระราชวังของเหล่าขุนนาง
“นี่คือห้องของคุณค่ะ”
มิร่าพาโอลิเวียมายังห้องหนึ่งบนชั้นสาม เมื่อเธอเปิดประตู ก็มีแม่บ้านสองคนรีบร้อนวิ่งออกมาด้วยท่าทีตื่นตระหนก
“คุณมิร่าคะ พวกเรากำลังทำความสะอาดห้องของคุณฮาวเวิร์ดอยู่ค่ะ”
แม่บ้านทั้งสองคนแสดงท่าทีหวาดกลัวมิร่าอย่างเห็นได้ชัด พวกเธอเอาแต่ก้มหน้าขณะพูด
“เอาเถอะ พวกเธอไปได้แล้ว”
น้ำเสียงของมิร่าเย็นชา และแม่บ้านทั้งสองก็รีบเผ่นหนีไป
โอลิเวียไม่ได้ใส่ใจแม่บ้านสองคนนั้นมากนัก แต่ในขณะที่เธอกำลังจะก้าวเข้าไปในห้อง เธอก็บังเอิญได้ยินบทสนทนาที่พวกเธอกระซิบกระซาบกัน
“คนนั้นน่ะเหรอภรรยาของคุณฮาวเวิร์ด สวยดีนะ แต่ดูท่าทางโชคร้ายจัง”
“ใช่เลย เธอทำให้อลิซซวยไปด้วย ไม่รู้ว่าจะโดนลงโทษอะไรบ้าง”
โอลิเวียขมวดคิ้วพลางมองไปที่มิร่า
“อลิซคือใครคะ”
“เธอเป็นแม่บ้านที่รับผิดชอบดูแลสุนัขของคุณหญิงค่ะ”
ในที่สุดโอลิเวียก็หมดความอดทนและพูดขึ้นอย่างฉุนเฉียว
“แม่บ้านพวกนั้นหมายความว่ายังไงคะ ที่ว่าฉันนำความโชคร้ายมาให้ เห็น ๆ กันอยู่ว่าอลิซดูแลสุนัขไม่ดีเอง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย”
“ต่อไปนี้กรุณาเรียกสัตว์เลี้ยงสุดที่รักของคุณหญิงว่าสวีทตี้นะคะ คุณหญิงไม่ชอบให้ใครเรียกเธอว่า ‘สุนัข’ เฉย ๆ”
มิร่ามองโอลิเวียอย่างใจเย็น
โอลิเวียกำหมัดแน่น
“แม่บ้านพวกนั้นนินทาฉันลับหลัง คุณจะไม่ทำอะไรเลยเหรอคะ”
“ดิฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นค่ะ อีกอย่าง กรุณาอย่าขึ้นเสียงในบ้านหลังนี้ คุณหญิงไม่โปรด”
โอลิเวียจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของมิร่า และสัมผัสได้ถึงความรังเกียจที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีสงบนิ่งของเธอ เช่นเดียวกับที่เธอเคยเห็นในตัวเซเลสต์
“เข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะระวังให้มากขึ้น”
โอลิเวียลดเสียงลงและฝืนยิ้มขณะก้าวเข้าไปในห้อง
ห้องยังคงตกแต่งอย่างหรูหราฟู่ฟ่า แต่อารมณ์ของโอลิเวียขุ่นมัวจนหมดสิ้น เธอจึงไม่มีแก่ใจจะชื่นชมมัน
“ใกล้ถึงเวลาจิบน้ำชายามบ่ายของคุณหญิงแล้ว ดิฉันต้องไปเตรียมของว่างให้ท่าน หลังจากนั้นดิฉันจะมาอธิบายกฎของบ้านให้คุณฟัง”
มิร่าเดินจากไปโดยไม่คิดจะปิดประตูห้องให้โอลิเวียด้วยซ้ำ
โอลิเวียอยากจะกระแทกประตูให้ปิดดังลั่น แต่เมื่อนึกถึงกฎระเบียบที่เข้มงวดของที่นี่และน้องชายที่นอนป่วยอยู่โรงพยาบาล เธอก็บังคับตัวเองให้อดทนและปิดประตูลงอย่างเงียบ ๆ
บนโต๊ะเครื่องแป้งเต็มไปด้วยเครื่องสำอางแบรนด์หรู ซึ่งเป็นสิ่งล่อตาล่อใจสำหรับผู้หญิงทุกคน
อารมณ์ของโอลิเวียดีขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่นานเธอก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อสังเกตเห็นว่าเครื่องสำอางทั้งหมดถูกเปิดและใช้งานแล้ว
เมื่อนึกถึงท่าทีตื่นตระหนกของเหล่าแม่บ้าน ดูเหมือนว่าพวกเธอจะเป็นคนใช้เครื่องสำอางของหล่อน
“สถานะของฉันในครอบครัวนี้ต่ำกว่าหมาจริง ๆ สินะ”
โอลิเวียหัวเราะให้ตัวเองอย่างขมขื่น เธอไม่คิดจะร้องเรียนอะไรอยู่แล้ว เพราะถึงพูดไปก็ไม่มีใครฟัง
ทันใดนั้น โทรศัพท์ของโอลิเวียก็สั่นแจ้งเตือนข้อความจากเอสเม่ เพื่อนสนิทของเธอ ซึ่งชวนเธอไปงานเลี้ยงช่วงค่ำ ลูคัส วิลเลียมส์ก็จะไปที่นั่นด้วย
เมื่อเห็นชื่อของลูคัส สีหน้าของโอลิเวียก็ฉายแววประหลาดวูบหนึ่ง
