บทที่ 7 การหย่าร้างหลังจากเพียงวันเดียว?
โอลิเวียขยี้ตาแรงๆ เพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป—มีผู้ชายเปลือยกายคนหนึ่งนอนอยู่ข้างๆ เธอจริงๆ
เธอเลิกผ้าห่มขึ้นแอบดูแล้วก็รู้สึกสิ้นหวังโดยสิ้นเชิง เธอไม่ได้สวมใส่อะไรเลย และในอากาศก็อบอวลไปด้วยกลิ่นอายที่บ่งบอกถึงความใกล้ชิด
‘บ้าจริง เมื่อคืนฉันทำอะไรลงไปวะเนี่ย? ฉันนอกใจในวันแต่งงานของตัวเองเหรอ?’
โอลิเวียขยี้ผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เธออยากจะปลุกผู้ชายข้างๆ ให้ตื่นแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ทันทีที่มือของเธอจ่ออยู่เหนือใบหน้าของเขา เธอก็หยุดชะงัก
ไม่ได้ เธอทำแบบนั้นไม่ได้ การเปิดเผยตัวตนจะสร้างปัญหาให้ทั้งเธอกับพี่ชาย
โอลิเวียกัดลิ้นตัวเอง บังคับให้ตัวเองใจเย็นลง
เธอต้องรีบกลับบ้านทันทีแล้วหาข้ออ้าง จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ได้เด็ดขาด
โอลิเวียหันไปคว้าเสื้อผ้าของตัวเอง แต่เมื่อพบมัน เธอก็ถึงกับอึ้งไปเลย—เสื้อผ้าทั้งหมดขาดวิ่นเป็นชิ้นๆ
ผู้ชายคนนี้ดุดันขนาดนี้เลยเหรอ?
แล้วเธอก็สังเกตเห็นเสื้อผ้าของผู้ชายคนนั้นที่กองอยู่บนพื้น และเกิดความคิดขึ้นมาทันที
“ในเมื่อคุณฉีกเสื้อผ้าฉันขาด งั้นฉันขอยืมของคุณก็แล้วกัน หวังว่าคงไม่ว่าอะไรนะ ส่วนถ้าคุณตื่นมาแล้วไม่มีเสื้อผ้าใส่ นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาของฉันแล้ว”
โอลิเวียรีบสวมเสื้อเชิ้ตของเขา เนื่องจากกระดุมถูกกระชากจนหลุดไปหมด เธอจึงติดกระดุมไม่ได้ เลยผูกชายเสื้อด้านล่างเข้าด้วยกัน กลายเป็นลุคที่ดูเก๋ไก๋อย่างไม่คาดคิด
“คงต้องแบบนี้ไปก่อนล่ะนะ ฉันต้องรีบออกไปจากที่นี่แล้ว”
โอลิเวียบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่ย่องออกจากห้องไป
ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอกลับมาที่ข้างเตียงอีกครั้ง หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วถ่ายรูปใบหน้าของแมทธิวไว้
“หน้าตาก็หล่อใช่เล่นนี่นา การจะตามหาว่าเขาเป็นใครคงไม่ยากเท่าไหร่”
พูดจบ โอลิเวียก็เดินออกจากโรงแรมไปในที่สุด
ประมาณสิบนาทีต่อมา แมทธิวก็ตื่นขึ้น เขาลูบตาแล้วเอื้อมมือไปข้างๆ ตามสัญชาตญาณ แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า
แมทธิวลืมตาขึ้น มองไปรอบๆ ห้อง และตรวจดูในห้องน้ำ เพื่อให้แน่ใจว่าเขาอยู่คนเดียว
เขามองดูแขนของตัวเอง—ไม่มีผื่นแดง นี่มันไม่ปกติ
“หรือว่าฉันฝันไป?”
ทันใดนั้น เท้าของแมทธิวก็สัมผัสกับของนุ่มๆ บนพื้น เขาหยิบมันขึ้นมา รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า—มันคือบราเนื้อนุ่มที่ขาดเป็นชิ้นๆ
“แสดงว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นเรื่องจริง แต่เอาเสื้อผ้าฉันไปด้วยนี่ มันจะไม่เสียมารยาทไปหน่อยเหรอ?”
แมทธิวหัวเราะเบาๆ หาโทรศัพท์ของเขาเจอแล้วโทรหาจอห์น
“ว่าไงจอห์น เรื่องที่ให้สืบเมื่อวานไปถึงไหนแล้ว?”
ปลายสาย เสียงของจอห์นเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
“คุณฮาวเวิร์ดครับ ตอนนี้ผมโคตรยุ่งเลยนะครับ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าวันหยุดครั้งสุดท้ายของผมคือปีที่แล้ว? ส่วนเรื่องผู้หญิงคนนั้น ผมแจ้งให้คนของเราในประเทศช่วยตามหาแล้ว ขอเวลาผมหน่อยได้ไหมครับ?”
มุมปากของแมทธิวกระตุก เขานึกขึ้นได้ว่าการตัดสินใจกลับประเทศของเขามันกะทันหันมาก ทิ้งเรื่องมากมายในต่างประเทศไว้ให้จอห์นจัดการ
“ฉันขอโทษนะจอห์น หลังจากงานนี้เสร็จ ฉันจะอนุมัติวันหยุดให้”
แมทธิวยักไหล่ “แต่ก่อนหน้านั้น ฉันมีเรื่องสุดท้ายที่อยากให้นายช่วยหน่อย”
“โอ้พระเจ้า ผมจะบ้าตายกับงานพวกนี้อยู่แล้ว! คุณต้องการอะไรอีกครับ?”
จอห์นบ่นอุบอิบผ่านโทรศัพท์ แต่ด้วยสัญชาตญาณของความเป็นมืออาชีพก็ยังทำให้เขาอดสงสัยในคำขอของแมทธิวไม่ได้
น้ำเสียงของแมทธิวจริงจังขึ้น
“ผู้หญิงที่ฉันเจอเมื่อคืน... เรามีเซ็กส์กัน...”
ยังไม่ทันที่แมทธิวจะพูดจบ จอห์นก็แผดเสียงลั่นโทรศัพท์ออกมา
“พระเจ้าช่วย! คุณมีเซ็กส์เหรอครับ! คุณฮาวเวิร์ด เป็นอะไรหรือเปล่าครับ? ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลหรือเปล่า? เดี๋ยวสิครับ หรือว่าอยู่ในห้องฉุกเฉิน? ผมจะรีบขึ้นเครื่องเที่ยวถัดไปกลับไปเดี๋ยวนี้เลย...”
แมทธิวต้องยกโทรศัพท์ออกห่างจากหู เสียงของจอห์นดังลั่นจนเขาถึงกับสะดุ้ง
“หุบปากไปเลยได้ไหม? เสียงฉันฟังเหมือนคนกำลังแพ้หนักหรือไง?”
ในที่สุดจอห์นก็สังเกตได้ว่าน้ำเสียงของแมทธิวเป็นปกติ จึงถามอย่างงุนงง
“หมายความว่า... คุณฮาวเวิร์ดมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น แล้วร่างกายก็ไม่มีอาการอะไรเลยเหรอครับ?”
“ใช่ ฉันก็ว่ามันแปลกอยู่เหมือนกัน ยังบอกไม่ได้ว่าเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่กระตุ้นอาการแพ้ของฉัน หรือว่าอาการของฉันดีขึ้นเองกะทันหัน เดี๋ยวฉันจะลองทดสอบกับผู้หญิงคนอื่นดูอีกที แต่ถ้าอาการของฉันยังไม่ดีขึ้น นายต้องไปตามหาผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉันให้ได้”
“ว้าว! ในที่สุดคุณฮาวเวิร์ดก็ได้เป็นลูกผู้ชายตัวจริงแล้ว! ผมดีใจกับคุณจริงๆ ครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ เรื่องนี้ผมจะจัดการด้วยตัวเอง แล้วจะตามหาผู้หญิงคนนั้นมาให้ได้ ต่อให้เธอมีแฟนแล้ว ผมก็จะหาทางทำให้พวกเขาสองคนเลิกกันให้ได้!”
น้ำเสียงของจอห์นแน่วแน่สุดๆ ซึ่งทำให้มุมปากของแมทธิวกระตุกอีกครั้ง
“ใจเย็นก่อน เรื่องมันไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะให้นายทำอะไร”
“คุณต้องการอะไรครับ?”
“หาทนายให้ฉันที ฉันต้องการหย่า”
น้ำเสียงของแมทธิวหนักแน่น
จอห์นเงียบไปสองวินาที ก่อนจะอุทานออกมาอีกครั้ง
“คุณฮาวเวิร์ด ล้อเล่นหรือเปล่าครับ? คุณเพิ่งแต่งงานไปเมื่อวานนี้นะครับ ถึงแม้ว่าจะไม่เคยเจอหน้าเจ้าสาวก็เถอะ... แต่ก็นะครับ ในเมื่อตอนนี้คุณเจอผู้หญิงที่ไม่ทำให้คุณแพ้แล้ว เจ้าสาวคนนั้นก็คงไม่สำคัญแล้วสินะครับ”
แมทธิวพยักหน้า แล้วก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้น
“ฉันจำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นยอมแต่งงานกับฉันเพราะมีเงื่อนไขว่าโรงพยาบาลเอเวอร์กรีนจะรักษาน้องชายของเธอใช่ไหม? งั้นก็รวมเรื่องค่ารักษาพยาบาลของน้องชายเธอไว้ในข้อตกลงหย่าด้วยแล้วกัน ถือซะว่าเป็นการชดเชยให้เธอ ที่ฉันเป็นฝ่ายนอกใจในคืนเข้าหอ”
“ได้ครับ คุณฮาวเวิร์ด คุณช่างใจดีจริงๆ ผมจะไปจัดการให้ครับ มีอะไรอีกไหมครับ?”
จอห์นถามผ่านโทรศัพท์
แมทธิวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า
“ไม่มีแล้ว กลับไปทำงานเถอะ”
“ได้ครับ ขอให้คุณเจอรักแท้เร็วๆ นะครับ”
จอห์นวางสายไป ส่วนแมทธิวก็โทรหาเวสลีย์
ครู่ต่อมา ก็มีเสียงเคาะประตู เวสลีย์เดินเข้ามาพร้อมกับชุดเสื้อผ้าในมือ
เมื่อเขาเห็นเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง
แล้วเขาก็กรีดร้องเสียงแหลม
“พระเจ้า! นี่ผมเห็นอะไรเนี่ย? ชุดชั้นในนี่ของใครครับ? ว้าว อาการของคุณหายแล้วเหรอครับ?”
เวสลีย์จ้องมองแมทธิวอย่างตกตะลึง
แมทธิวสวมเสื้อผ้าที่เวสลีย์นำมาให้แล้วส่ายหน้า
“ยังบอกไม่ได้ ต้องหาผู้หญิงสักคนมาทดสอบดูก่อน”
ขณะที่พูด แมทธิวก็เรียกพนักงานเสิร์ฟหญิงที่เดินผ่านไป
“คุณผู้หญิงครับ ไม่ทราบว่าจะรังเกียจไหมถ้าจะช่วยจับข้อมือผมหน่อย?”
พนักงานเสิร์ฟลังเลเล็กน้อย ก่อนจะมองใบหน้าหล่อเหลาของแมทธิว เธอหน้าแดงก่ำแล้ววางมือลงบนข้อมือของเขา
