บทที่ 10 10

ปัง!!

เสียงประตูปิดลง ในขณะที่ภีรวัทน์ยังคงยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม

“ฝากไว้ก่อนเถอะ” เขากัดฟันพึมพำอยู่คนเดียวเมื่อค่อยๆยกเท้าขึ้นมาแล้วสลัดคางคกออกไปเสียไกล

ปิ้วววว

คางคกน้อยลอยละล่องมาแปะหน้าของใครคนหนึ่งที่เพิ่งเปิดประตูออกมาใหม่อย่างเหมาะเหม็ง

“อุ๊บ..”พีระดาเบิกตาค้างเมื่อเท้าเล็กๆของเจ้าคางคกเกาะอยู่ที่จมูกของเธอ

“อ๊ะ...” เธอยังคงนิ่งตะลึง ในขณะที่ภีรวัทน์เองก็นิ่งค้างอย่างทำอะไรไม่ถูก

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เมื่อตั้งสติได้ พีระดาก็ไม่รอช้าที่จะเปล่งเสียงหวีดร้องออกมาจนเจ้าคางคกผิวหนังขรุขระตกใจจนรีบกระโดดออกจากหน้าของหญิงสาวอย่างรวดเร็ว

“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ” หญิงสาวกระทืบเท้าเร่าๆ หลับหูหลับตากรี๊ดลูกเดียวจนภีรวัทน์ต้องเดินมาประชิดตัวพร้อมกับกระซิบเสียงเครียดว่า

“เมื่อกี้คุณแกล้งผม”

“ฉันไปแกล้งอะไรคุณตอนไหน” หญิงสาวยังคงเถียงคอเป็นเอ็นทั้งๆที่ใบหน้าซีดขาวจนแทบจะไม่มีสีเลือด

“เมื่อกี้คุณไม่เอาเจ้าสัตว์นั่นออกให้ผม”

“ทำไมฉันต้องเอาออกให้คุณด้วย”

“ผมไม่ชอบคางคก”

“ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน” หญิงสาวเถียงแว้ดๆๆทั้งๆที่เสียงสั่นอย่างเห็นได้ชัด เหตุการณ์สยองขวัญที่มีคางคกกระเด็นมาเกาะหน้ายังชวนให้เธอขวัญหายจนควบคุมสติแทบจะไม่อยู่

“แต่คุณควรจะช่วยผม”

“ทำไมฉันต้องช่วยคุณด้วย”

“ตอนนี้ก็เหมือนคุณเป็นลูกน้องของผมแล้วนะ เพราะผมจ่ายเงินจ้างคุณ”

“แต่คุณไม่ได้จ้างฉันมาทำหน้าที่เก็บคางคกออกจากรองเท้าคุณ เพราะฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นประสานสายตากับดวงตาคู่คมอย่างไม่ยอมแพ้ แต่แล้วเธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มกระตุกรอยยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

“อ้อ...เหรอ” เขาทำเสียงชนิดหนึ่งในลำคอแล้วลดสายตาลงมองส่วนโค้งส่วนเว้าของเธอด้วยประกายตาแปลกๆพร้อมกับพูดออกมาว่า

“งั้นคุณก็มาเริ่มหน้าที่ของคุณตอนนี้เลยเถอะ”

พีระดาเบิกดวงตาขึ้น รู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่างขึ้นมา น้ำเสียงที่ถามเขาออกไปจึงมีร่องรอยของความไม่แน่ใจ

“หน้าที่อะไร?”

“หน้าที่...ผลิตลูกให้ผมยังไงล่ะ” เขาว่าพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ มือหนาช้อนเข้าไปใต้ขาพับของเธอก่อนจะยกเธอขึ้นอุ้มแนบอกแล้วใช้เท้าถีบประตูบ้านให้เปิดออกเบาๆ

“ปล่อยนะอีตาบ้า”

“ยิ่งว่าก็ยิ่งได้อารมณ์นะ” เขาแกล้งว่าเสียงเรียบเล่นเอาเธอต้องทุบหน้าอกเขาแรงๆ

“โห ชอบแบบรุนแรงก็ไม่บอก เดี๋ยวผมไปจัดให้บนเตียงนะ” เขาพูดอย่างใจดีและสุดแสนจะตามใจ

“ปล่อยฉัน” หญิงสาวยังคงเน้นประโยคเสียงดัง เธอรู้อยู่แต่ว่าในเวลานี้เธอยังไม่พร้อม....ยังไม่พร้อมเลยจริงๆ แค่คิด เธอก็รู้สึกสับสนจนในอกแทบจะระเบิด เธอไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เธอตัดสินใจลงไปมันเป็นสิ่งที่ถูกหรือว่าผิดกันแน่ ความคิดสับสนของพีระดาหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มกระซิบบอกที่ข้างหูอย่างมีความหมายว่า

“รอให้ถึงเตียงก่อน รับรองว่า...ผมปล่อยคุณแน่ๆ”

“ฉันยังไม่พร้อมที่จะเริ่มงาน” หญิงสาวบอกเสียงอ่อยเมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับโซฟาตัวยาวหนานุ่ม

“แต่ผมพร้อมแล้ว” เขาบอกพร้อมรอยยิ้มเปิดกว้าง จมูกโด่งซุกลงที่ซอกคอหอมกรุ่นแล้วขบเบาๆจนเป็นรอย

“ปล่อยฉันนะ”

“ผมก็ไม่ได้อุ้มคุณแล้วนี่นา” เขาค้านเมื่อตามลงมาทาบทับร่างบอบบาง มือใหญ่ซุกซนลูบไล้หน้าท้องแบนราบที่อยู่ภายใต้เสื้อยืดสีฟ้าตัวเก่า

พีระดาอ้าปากจะพูดทัดทานอีกครั้งแต่แล้วก็ต้องเงียบเสียงลงเมื่อริมฝีปากของเธอถูกปากอุ่นปิดลงอย่างจาบจ้วง ลิ้นร้อนๆตวัดหยอกล้อกับลิ้นเล็กๆอย่างพลิ้วไหว นิ้วแข็งๆไต่ขึ้นมาที่หน้าอกของเธอแล้วกุมบีบเบาๆ

หน้าอกที่เต่งตึงเต็มไม้เต็มมือ ทำให้เขารู้สึกอยากจะถอดเสื้อเธอออกเพื่อมองความงามของดอกบัวตูมให้ชัดๆ มือไวเท่าความคิด เขาสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดของเธอทันที เลือดในกายของผู้ชายวัยหนุ่มเต็มตัวเดือดพล่านไปทั่วร่าง ทั้งปรารถนาและต้องการจะเด็ดดอกไม้ดอกนี้มาเชยชม

“กลิ่นคุณเหมือนดอกแก้วจริงๆนะ” เขาพึมพำเสียงพร่าเมื่อถอนปากออกจากเรียวปากอิ่มแล้วตามจุมพิตแก้มนวลหนักๆ มือใหญ่เคล้นคลึงปทุมที่เบ่งบานชูช่อท้าทายมือเขาเพื่อเร้าอารมณ์บางอย่างให้โหมกระหน่ำมากยิ่งขึ้น

“ปล่อยฉัน” หญิงสาวอ้าปากบอกเขาเสียงเบาหวิว ปั่นป่วนในช่องท้องกับรสสัมผัสที่ไม่คุ้นเคย หน้าเรียวงามที่เคยแดงก่ำเริ่มซีดเผือดเมื่อรู้สึกเหมือนภาพเบื้องหน้าดูลางเลือน

ภีรวัทน์เงยหน้าจากซอกคอหอมๆที่เขาหลงใหลตั้งแต่ได้กลิ่นด้วยความสงสัยเมื่อเห็นอาการนิ่งขึงของร่างบางที่เขากำลังแนบชิดอยู่ด้วย แล้วตาคมก็ต้องเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นดวงตาคู่สวยหลับสนิทพร้อมกับร่างกายของเธอที่อ่อนปวกเปียกราวกับไม่ได้สติ

“คุณ!!” ชายหนุ่มพลิกตัวออกจากร่างระหง มืออุ่นกุมใบหน้าของเธอเอาไว้อย่างตกใจ

โธ่..!! แค่นี้เธอก็เป็นลมเสียแล้ว แล้วแบบนี้จะมาเป็นแม่ของลูกเขาไหวมั๊ยเนี่ย!!

ร่างสูงเดินป้วนเปี้ยนหาผ้าขนหนูจนไปเจอผ้าขนหนูที่หญิงสาววางพาดราวเอาไว้ไม่ไกลจากห้องน้ำ เขาไปหยิบผ้ามาก่อนจะเดินสอดส่องมองหาชามอ่างสักชามมาใส่น้ำ

เมื่อได้ของที่ต้องการครบแล้ว ชายหนุ่มก็เดินกลับมาหาร่างบางที่นอนไร้สติอยู่บนโซฟาตัวเก่าที่ถูกใช้งานมาแล้วหลายปี พร้อมกับทรุดลงนั่งคุกเข่าข้างๆ ผ้าขนหนูถูกจุ่มลงไปในอ่างเล็กๆที่มีน้ำใสสะอาดอยู่เกือบครึ่งก่อนจะยกผ้าขึ้นมาบิดน้ำออกจนหมาดแล้วนำมาเช็ดหน้าให้หญิงสาว

ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าไร้สีสันมาแต่งแต้มของหญิงสาวแล้วก็ต้องถอนหายใจ

ยิ่งยามที่เธอหลับตาเช่นนี้ ยิ่งดูเหมือนเด็กมากกว่าเดิมเสียอีก ยามที่ลูกกะตาโตๆไม่วาววับเวลาคุยกับเขา เธอช่างดูน่ารักและเหมือนจะไร้พิษสง

นิ้วแข็งแรงเกลี่ยเส้นผมสลวยที่ระใบหน้านวลออกให้ นิ้วโป้งเลื่อนมาแตะริมฝีปากแดงช้ำที่เกิดจากฝีมือเขาเบาๆพร้อมกับพูดออกมาเสียงเบาว่า

“1ปีนับจากนี้ คุณจะต้องเป็นผู้หญิงของผม...คนสวย”